[Ook een verhaal] Ik zat om het hoekje
 

Ik zat om het hoekje

Ik zat om het hoekje. Vandaar. Zat ik wel vaker. Hoekige, harde bank, benen opgetrokken in de schaduwachtige nis. Zij zagen of hoorden mij niet. Ik hun wel. Horen tenminste. Ik herkende de stemmen. Twee klasgenoten, ik negeerde ze meestal volkomen. Okee, dat was anders geweest. Het waren eens goede vrienden. Tijden veranderen. Maar mijn interesse werd gewekt toen bleek dat ze het over mij hadden.
“Heb jij een beetje op Jeroen gelet de laatste tijd?”
“Hoezo?”
“Hij gebruikt veel hè?”
“Nou… Ja, inderdaad…Ik zag hem pas, gewoon op school, met een hele voorraad…”
“Hij neemt ze achter elkaar door hè?”
“Tientallen per dag volgens mij…”
Het was waar. Ik nam nogal veel van dat spul in die tijd. Altijd wat bij me. Nam ik niks, dan voelde ik me brak. Voelde ik me hol van binnen. Ik kroop dieper weg in het hoekje, aanvankelijk geboeid door de roddelpraat van de twee.
“Je ziet het aan hem hè? Gaat echt de verkeerde kant op”
In de stilte die volgde kon ik zelfs dwars door de muur nog zien dat de ander instemmend knikte.
“Maar…”
“... Ja, dat heb ik nou ook…”
Dit beviel me niet echt. Gingen ze nou míjn problemen oplossen? Dat stond me nogal tegen. Iets met eigen boontjes enzo. Alhoewel, soms als ik ’s avonds in bed lag en een helder moment had, wíst ik dat het zo niet kon blijven. En dat ik er op eigen kracht niet uit zou komen kon ik ook niet ontkennen. Maar was het nou echt zo’n probleem? Het was niet echt gezond, maar had ik ‘hulp’ nodig?
“Maar is het nou echt zo’n probleem? Het is niet echt gezond, maar heeft hij hulp nodig?”
Goh. We waren toch minder uit elkaar gegroeid dan ik dacht.
“Ja man. Hij leeft niet normaal meer. Alleen dat spul telt nog.”
“Ik weet het niet hoor.”
“…”
“Hij heeft ons wel behoorlijk laten stikken.’
“Dat komt dóór zijn probleem toch?”
“Ik ga hem niet helpen. Hij bekijkt het maar.”
“Sja… Nu ik er over nadenk…”
“Wat?”
“Nu ik er over nadenk… Die ondankbare, afgestompte, waardeloze klootzak… Hij bekijkt het inderdaad maar”
Zich verwijderende voetstappen.
Ik grijnsde breed, voelde me opgelucht en gelukkig. Ik bekijk het inderdaad. Vanuit mijn hoekje. En ik nam nog een pepermuntje. Shit. De laatste.

Nóg een gisteravond geschreven verhaaltje. Naar mijn idee minder goed dan de andere. Het is in hoge mate autobiografisch :cool:

Goed! Ik vind m leuk, vooral het einde...

Ik vond het eigenlijk niet zo geweldig.
Het is natuurlijk de bedoeling dat de lezer denkt dat het om drugs gaat, maar omdat je het zo vaag houdt en het geeneen keer bij de naam noemt, dacht ik al dat er weer zo'n einde zou komen met iets onschuldigs...
Maar misschien ben ik wel te achterdochtig altijd... :o

Vind het zelf ook een beetje flauw eigenlijk :)

Einde zat eraan te komen, was te verwachten door wat inderdaad gezegd werd, het vaaghouden van het onderwerp. Het begin is origineel, leuk.

Aardig stukje. Vermakelijk, je kan het als oefenmateriaal beschouwen, na een lange tijd van niet-schrijven.
Grappig verhaaltje. :)

Leuk verhaaltje, dat einde geweldig! (y) Ik moest er erg om lachen. :D Ook ik dacht dat het om drugs ging, maar dat einde, het maakt het heel leuk.

Leuk. Oui.