Vensters
 

Het is een angstaanjagend tafereel:
geen ziel te zien, het aardedonker woud
ligt er verlaten bij, de grond voelt koud,
de bomen leeg, bedolven onder sneeuw.

Het ritselen van bladeren en hout,
de schaduwen vanachter het struweel
en het gevoel dat oploopt in mijn keel;
Zij nemen wat aan mij was toevertrouwd.

O vale dag zo kil en kobaltblauw
de lucht waarin geen vogel meer flaneert
O kluwen van vergeten, spin en rag.

Ik zit nu mijmerend hier in de kou
en droom zacht weg bij wat u zo ontbeert:
Het groene gras, de lentezon, een lach.

Wat kan ik hier nou over zeggen...
Ik vind het echt een prachtig sonnet....

Hmm, sorry voor de onbeargumenteerde reply waar je totaal niets aan hebt.

Liefs Kimry

Je zag in ieder geval wel goed dat het een sonnet was :D (y)

Dank je!

liefs
Leo

Dat is ook niet zo moeilijk te zien :) Ik mag dan wel een 5 op Ned. staan, maar dom ben ik niet hoor :P

Liefs Kimry