vaag gevoel over vertrouwenspersoon
 

Omdat ik de nodige problemen thuis heb en ik me vaak slecht voel, heb ik een gesprek gevoerd met een lerares van school die ik vertrouw. Ze zei dat ik contact op moest nemen met de schoolarts of een psycholoog, maar als er wat was dat ik dan ook altijd bij haar terecht kan.

Ik heb besloten dat ik nog even niet naar een psycholoog wil, omdat ik geen professionele hulp wil, ik heb dan het gevoel dat ik me aanstel.

Ik heb die lerares gemaild met de reden waarom ik dat niet wil, en dat ik het prettig vind om met haar te praten. Ze mailde terug en vertelde weer dat ik altijd bij haar terecht kan.

Nu, weer op school, hebben we het er niet meer over gehad. Ik wil graag weer met haar praten, omdat ik haar zo enorm vertrouw. Wat kan ik het beste doen, want ik schaam me dood. Zal ik haar weer mailen en zeggen dat ik wil praten? Of zal ik gelijk professionele hulp zoeken omdat ze me toch niet kan helpen?

Het voelt zo goed om met haar te praten, zoveel vertrouwen, zoveel liefde. Ik heb het gevoel dat ik iets mis als ik niet met haar praat.

Ik ken dit verhaal van een vriendin van mij. Ik zelf vind dat het niet goed is. Het is fijn dat er iemand is die je vertrouwt, maar die persoon zal jou niet kunnen helpen, omdat ze geen proff is. Het kan opluchten met haar te praten, maar het zal je problemen en je rot gevoel niet oplossen, daarom moet je naar een psycholoog oid.

Laat ik je verzekeren dat dat gevoel niet terecht is. Gen enkele hulpverlener zal iemand die voor hulp bij hem of haar aanklopt als een aansteller beschouwen, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken.

Waarom zou je je schamen? Je voelt je blijkbaar voldoende bij die lerares op je gemak, anders zou je het ook niet fijn vinden om met haar te praten, lijkt me. Als ze je adviseert om een schoolarts of een psycholoog te raadplegen gaat ze er blijkbaar van uit dat je zodanige problemen hebt dat zoiets beter voor jou is dan een gesprek met haar. Mijn advies is om haar te mailen en haar te vragen waarom ze je precies heeft aangeraden om een schoolarts of een psycholoog te raadplegen. Naar mijn idee kan het overigens geen kwaad om naast het contact met een schoolarts of een psycholoog toch contact met haar te blijven houden, al was het alleen maar om haar te laten weten hoe alles verloopt.

Als je je er zo goed bij voelt raad ik je zeker aan om contact met haar te blijven houden. Ik durf zelfs te wedden dat ze het waarschijnlijk heel fijn vindt om te weten dat je het contact met haar zo weet te waarderen.

Ik herken t helemaal... Ik heb ook zo'n lerares, waarbij ik altijd terecht kan, maar ben toch naar n psycholoog gegaan, dit raadde zij samen met mijn mentor mij aan. Ik heb dit gedaan, zij is immers geen prof, ik kan bij haar terecht, als k iets wil vertellen of wat dan ook. Ik vond t int begin vreselijk gewoon, om naar n psycholoog te gaan, alles. Toch heb ik t gedaan, en ik voel me stukken beter. Dankzij mn lerares én mn psycholoog. Tis fijn dat je bij iemand terecht kan, maar als je 'problemen' dieper gaan, zou ik je aanraden met n prof te praten. Ik denk dat je nog altijd bij je lerares langs kunt gaan... Sterkte.

Ik raad je net als de anderen aan om ook bij een psychologe of psychiater te gaan. Dat idee zal in je hoofd wel wat moeten groeien en het zal niet zo gemakkelijk zijn om iemand te vinden waar je wat vertrouwen in hebt, maar dat zijn de enige mensen die je echt kunnen helpen. Verder zou ik je aanraden om met die leerkracht te blijven praten. Je zegt dat je haar enorm vertrouwd en ze staat stukken dichter bij je dan een psycholoog ofzo.
Als het echt zo goed voelt met haar te praten dan denk ik wel dat het nodig is om bij een psych te gaan. Niet dat daar iets verkeerd aan is, maar ik vermoed dat het je zodanig oplucht, dus dat er wel goede redenen zijn om bij een psych te gaan.
Sinds een 3-tal maanden praat ik af en toe (1 keer in twee weken ofzo) met een lerares (sinds mijn zelfmoordpoging). Die had me ook aangeraden om professionele hulp te zoeken. Ik ben eerst naar een psychologe gegaan, maar die kon ik gewoon niet uitstaan (en zij mij ook niet :D ) en sinds 3 weken ga ik bij een psychiater waarbij het stukken beter gaat. Gevolg is wel dat mijn moeder mij verboden heeft nu nog met die leerkracht te praten. Sinds ik bij die psychiater ga heb ik daar ook wel minder behoefte aan. Ik denk echt wel dat die me kan helpen. Maar ik mis het wel om eens gewoon iets te kunnen zeggen aan iemand die ik vertrouw als ik weer eens een heel slechte dag heb ofzo. :( Dan helpt dat echt wel. Oh ja, mocht je me willen mailen:
medea00@hotmail.com

Ik had eerst ook het probleem dat ik dacht dat het veel te erg klonk. Ik heb me erover heen gezet. En ga nu toch naar een psycholool. Is echt heel fijn voor me. Ik weet niet mn probleem je boeit. Maar een psycholoog is nooit verkeerd. Maar ik zelf vertel het niet snel aan mn omgeving, omdat die mensen dan TE veel meeleven.

Tsja, een lerares van school is vaak toch een tussenpersoon, en dan loopt het op begeven moment wel dood, omdat zij niet meer kan doen. En je eigenlijk (misschien?) wel meer nodig hebt. Je kan dan waarschijnlijk wel altijd haar komen, maar dan blijf je altijd op het zelfde doorhammeren. En dat lost je probleem vaak ook niet op.

Toen ik sexueelmisbruikt was op een stage, ben ik erna ook naar een lerares geweest om er over te praten, en zij adviseerde mij ook om door te gaan. In eerst instantie dacht ik "Dat heb ik helemaal niet nodig". Tot dat je er achter komt dat zij je probleem ook niet op kan lossen.

ik heb haar net gemaild en het 1 en ander verteld, ben echt blij dat ik dat gedaan heb, het lucht erg op!

Ik moet idd aan het idee wennen om professionele hulp te zoeken, maar het komt wel. Ik wil in ieder geval contact met mijn lerares blijven houden.

Bedankt voor de lieve en informatieve reacties :)