Waarom doe ik zo?
 

Soms gedraag ik me echt heel anders dan ik wil... 't Is een beetje moeilijk uit te leggen, maar ik zal het proberen:

Op sommige momenten zie ik vanalles wat me niet bevalt, hoewel het eigenlijk geen zaken zijn waarover je je druk zou moeten maken. Ik hou me op die momenten in, maar irriteer me. Dat stapelt zich op door meer zaken - die eigenlijk super normaal zijn, maar dan heel irritant - en uiteindelijk 'ontplof' ik:
Alles wat ik normaal zo normaal vind en accepteer, vind ik op zo'n moment echt absoluut heel erg vervelend. Ik begin ruzie te maken met personen die toevallig dan in de buurt zijn en zoek overal wat achter en blijf maar doorzeuren over één bepaald onderwerp wat me dwars zit...
Zo vroeg mijn vriend net, voor hij nog even wat ging werken, of ik af wilde wassen en wat wilde opruimen. Ik was het al van plan, maar toen hij het zei knapte er iets. Ik begon gigantisch bot te doen, zoals een puber zou doen, en te zeggen dat hij het ook wel zelf kon etc etc.. Terwijl ik dus eigenlijk hem helemaal niet tegen wílde spreken, ik wilde gewoon af gaan wassen en opruimen, er was niets in me dat het níet zou willen doen... Maar toch zéi ik het niet te gaan doen.. en ik bleef er maar over doorzeuren, als een irritante puber...
Achteraf eindigt het altijd dat ik helemaal kapot ben van spijt en rotgevoel, terwijl het gewoon niet zo hóeft te zijn wanneer ik me er gewoon meteen niet aan erger....

Maar goed, weet iemand overtuigende gedachten die ik op zo'n moment kan denken waardoor ik níet 'ontplof'? Of gewoon tips om het helemaal te voorkomen?

Iig alvast bedankt :)

Het komt me erg bekend voor.
Maar ik heb het met een persoon. Mijn zusje.
Ze ruimt nooit wat op als ze wat gebruikt heeft.
En soms irriteer ik me al aan haar, als ze alleen op de bank tv zit te kijken.
Alleen als mijn ouders er niet zijn, zeg ik er wat van.
Anders krijg ik ruzie met mijn ouders (terwijl het vaak ook gewoon terecht is, als ik wat tegen haar zeg), en daar heb ik geen zin in.
Tja, meestal loop ik weg, dan doe ik alsof ik even naar de wc ga ofzo.
En dan is het meestal ook wel over.

ik herken het.

groetjes chretienne

Tsja, ik denk dat je ook even je gedachten moet verzetten. En niet alles op moet kroppen waar je je aan irriteert, ,want dan krijg je dus dit soort momenten, denk nu niet dat je bij alles wat er gebeurd in schreeuwen moet uitbarsten omdat je het niet op moet kroppen:).. Maar gewoon denken van "waarom irriteer ik me?" Vraag je dat af, dan kan je ook als jeje weer aan zo'n klein dingetje irriteren bedenken dat dat niet nodig is..

Zet alles gewoon is op een rijtje..

Mwajh is best wel binnenvetter gedrag. Ik ken het wel een beetje. Wat doe je ertegen? Je inhouden, soms denken van ''agh''.. het relativeren..maar soms zal je zo'n bui denk ik toch wel houden. Mwja, I'm not of much help, sorry..

Hmm jah ik heb het ook wel ja, maar niet zo vaak. Ik denk niet dat er veel aan te doen is. Het is een beetje een dooddoener, maar volgens mij komt het gewoon door je hormonen. En tjah, als ik het heb zeg ik het meestal even tegen diegene met wie ik ben, dan maakt het het voor jezelf al makkelijker en voor diegene ook, die begrijpt het dan een beetje.

Woow dit gevoel herken ik echt!
Wat je er tegen kunt doen? I dunno :s

Ik herken het helemaal. Ik heb dat ook wel eens als er van alles om me heen gebeurd wat eigenlijk heel normaal is maar het wordt me te veel dan reageer ik kei bot tegen iemand (meestal familie). Dan kan ik die persoon zo helemaal in de zeik zetten omdat er iets in me knapte en later heb ik alleen maar spijt. Wat je er aan kan doen? Je kan er alleen iets aan doen als je bij het begin begint, bij de oorsprong. Je kan niet zorgen dat je niet meer zo reageert alsof er iets knapt, want je reageert zo omdat er andere dingen zijn waar je niet mee weet om te gaan of nx aan kan doen (bij mij dan). Ik krijg bij sommige dingen zo'n machteloos gevoel en als dat zich een hele tijd opstapelt komt het er uit tegen iemand tegen wie ik het helemaal niet bedoel. Ik probeer nu om de dingen om me heen, die maken dat ik uiteindelijk iets moet afreageren, meer langs me heen te laten gaan. Niet ze verstoppen in mezelf maar ze gewoon niet meer laten opstapelen. Dat is voor mij de enige manier. Want als ik me alleen maar in hou dan reageer ik op geen enkele manier af. En er zit dan nog steeds het geen wat ervoor zorgt dat er iets knapt, als je probeert om die dingen weg te krijgen dan hoeft het niet meer te gebeuren dat je zo tegen iemand uitvalt.
Ik weet niet of dit ook voor jou geld maar dit is wat ik eraan probeer te doen, k hoop dat het helpt.

Er is denk een keer iets gebeurd, systematisch of vroeger. Toen deed jij gewoon iets en werd er raar op gereageerd.

Bv met opruimen. Misschien vroeg je moeder altijd of je je kamer op wilde ruimen, maar je deed het nooit. En als je het dan deed, reageerde je moeder van, he he eindelijk, het luie wicht voert is wat uit. (voorbeeld he)

Jij hebt dan iets van, doe ik het eindelijk, is het weer niet goed.

Als je vriend er nu iets over zegt, komt dat gevoel van toen weer naar boven. Dus die frustatie is niet naar je vriend toe, maar eigenlijk naar bijvoorbeeld je moeder.

Het eerste wat je kan doen, is die momenten zoeken in je verleden.

Als je die weet, kan je die proberen koppelen naar de situatie van nu. Dus als je vriend er iets van zegt en jij merkt dat je boos wordt, proberen te denken, oh ja ik ben nu eigenlijk boos op mijn moeder.

Bijkomende stap is om niet meer proberen boos te zijn op je moeder, dus haar een soort van vergeven voor het gedrag van toen. Haar reactie op jou van toen, komt ook voort uit haar verleden. Misschien gaf haar moeder wel dezelfde reactie en deed ze dat daarom ook bij jou.

Dit was allemaal een voorbeeld he.

Hmz.. heb je dit heel regelmatig, of maar af en toe?

Ik herken het wel, ik heb ook wel eens zo'n bui.. dan zit iets me dwars, en dan uit zich dat op die manier. Of dan heb ik gewoon een baaldag, en dan zoek ik naar excuses om te balen en ga ik dus eigenlijk ruzie zoeken.

Ik kan dan echt zooo lullig en bot zijn tegen mn ouders, maar omdat ze het weten, lachen ze dr vaak eigenlijk alleen maar om (waardoor ik nog kwader wordt).. Ze accepteren gewoon dat ik me zo gedraag eigenlijk, en meestal eindigt het in een dramatisch sorry en goedmaken enzo..

Ik weet niet, als je het echt heel regelmatig hebt is het natuurlijk wel vervelend, maar af en toe moet kunnen..

Misschien moet je telkens es proberen na te gaan wat nu écht het probleem is.. Want vaak is de oorzaak eigenlijk iets anders, wie weet helpt het.

Same here :o

ik kan je niet helpen, als ik wist hoe zou ik zow blij zijn.....

als je erover wil praten: tafel328@hotmail.com

o jeetje, k heb herkenning. Meestal heb ik zo m'n periodes. Nu heb ik weer zo'n periode van stress en verdriet, k heb slaaptekort en dan heb ik het ook dat ik om de allerkleinste dingen kwaad word. Vooral op mijn vriend en mijn moeder. Nu heb ik een verleden met mijn moeder waar ik het nogal moeilijk mee heb, en ik reageer op haar opmerkingen anders dan iemand die dezelfde opmerking zou maken.. Maar ik heb met m'n vriendje afgesproken dat ik em even waarschuw voordat ik zo'n aanval krijg.. en dan gaan we iets rustigs doen e.d of een leuke film kijken, of hij zorgt ervoor dat ik moet lachen.. spreek ook zoiets af met je omgeving!

succes!