Verwarring
 

Angst voor de gang die naar nergens leid.
Buiten is het donker
Nergens heb ik spijt
Dingen die ik doe
Alles in het rond
Chaos in mijn hoofd
De woede neemt het over
De pijn volgt
Dromen kan ik niet
En de wereld sterft
Een open raam
En ik wil niet meer
Doorgaan, stoppen ik weet niet
En waarom is het stil
Houd je mond
Er is niemand
Alles verdoofd
Bloed vloeit
De energie stroomt
Niks is zoals het hoort te zijn.



Niet echt een gedicht. Een mengeling van gedachten en gebeurtenissen op het moment. Het loopt voor geen meter maar het is gewoon zoals ik het mooi vind nu.

Ik merk het

Blij dat je het zelf ziet.

maar:

1. moet een gedicht mooi lopen?
2. moet een gedicht uberhaupt lopen?

angst voor de gang die naar nergens leidt

prachtige zin, want ik voel me momenteel ook beetje zo...

doorgaan, nooit stoppen ;)