Altijd alleen
 

Als je het goed beschouwd, zijn we (volgens mij) altijd alleen in het leven. Of in elk geval tot op bepaalde hoogte. Ga maar na: als je met iemand praat en je hebt het bijvoorbeeld over een gevoel, dan kan de ander zeggen: "Ik begrijp je". Of zelfs: "Dat heb ik ook gevoeld". Maar nooit weet je of dat hetzelfde gevoel is geweest als dat van jou.

Deze 'beredenering' is volgens mij op van alles in het leven toepasbaar. En dat geeft me een alleen gevoel. Ik wil mezelf delen met iemand. Door middel van een vriendin (liefde) kom je er een klein beetje in de buurt, maar ik wil mezelf ECHT delen. Samensmelten als het ware. (Maar misschien is dit verlangen er slechts zolang het niet uit kan komen hoor).

Wat ik maar wil vragen is: hoe gaan jullie met die eeuwige, onoverkomelijke vorm van eenzaamheid om? Ik heb het er op dit moment nogal moeilijk mee. Ik voel me echt alleen, terwijl ik toch een paar heel goede vrienden heb.

Wie herkent dit? Wat is jou manier om 'er mee te leren leven'?

Ik verwacht geen oplossingen (die zal ik toch uiteindelijk zelf moeten vinden), maar ik ben gewoon benieuwd hoe jullie hier tegen aankijken. Misschien brengt het me op ideeën.

ben ook best eenzaam, alleen weet niks om ervan af te komen. Daarom doe'k er helemaal niks aan http://forum.scholieren.com/frown.gif denk altijd maar dat het later beter zal worden, maar of dat ut ook echt eens zal worden....

Tsjah...ik probeer mensen mij altijd te laten begrijpen, een stukje van mezelf prijs te geven om een stukje van de ander weer terug te krijgen, zeg maar. Ik heb zat vrienden...gewoon..een normaal leven maar soms kan ik me heel eenzaam voelen. Dat gevoel komt alleen omdat ik dingen soms anders beredeneer dan anderen en mensen me dus niet begrijpen.
Ik probeer andere mensen te begrijpen, zodat ik daarmee mezelf kan proberen te begrijpen en zo kan ik inspelen op mensen én contact maken.

Ik ben altijd alleen, zelfs onder mensen. Of het gevoel ooit verdwijnt, weet ik niet. Eerst moet ik maar eens meer onder mensen komen, als dat normaler aanvoelt ben ik misschien ook niet meer zo alleen...

Mjah, vaag eigenlijk http://forum.scholieren.com/smile.gif

Hmz dat vind ik eigenlijk niet een zo vaag http://forum.scholieren.com/biggrin.gif
Als ik onder de mensen ben en me alleen voel...dan is dat vaak het terugtrekken uit de omgeving en het terugtrekken van de mensen om de situatie te analyseren..zeg maar. En omdat ik me dan afvraag of mensen óók zo denken als ik..en soms blijkt dat het niet zo is..voel ik me eenzaam

Ik voel me ook wel eens alleen ja, als ik ga nadenken over hoe kwetsbaar vriendschap is, en hoe weinig het eigenlijk voorstelt, ook al is hij nog zo hecht..
Meestal denk ik er niet aan, leef door, doe gezellig met vrienden, maar als ik weer eens een kut-periode heb, vraag ik me af of m'n vrienden wel weten wie ik werkelijk ben, hoeveel ze ook van me weten. Juist als ik nietzo lekker in me vel zit, is er niemand die me te hulp schiet, enkel een medelijdend gezicht en een bemoedigend "komt wel goed".
En gelukkig komt het ook altijd wel weer goed. Toch blijven er steeds momenten komen waarop ik me alleen voel...

Maar wat ik me dus vooral afvraag is, of er iemand is die zich op dezelfde manier als ik zich eenzaam voelt en daar een 'oplossing' voor gevonden heeft (of beter: een manier om er mee om te gaan)?

ja precies hier herken ik me iegen dus wel in

ik baal er wel eens van dat vrienden van mij me dan soms niet begrijpen als ik me kut voel ..ik heb dan gewoon ff een shouder nodig om uit te huilen en ff iemand nodig die me gerust kan stellen
maar ze begrijp[en me gewoon niet dan ... http://forum.scholieren.com/frown.gif