Ze ziet de bomen huilen...
 

Ze is alleen, ze loopt daar maar
te kijken naar de bomen.
Ze wil zo graag, zo heel ver gaan,
en nooit meer, nooit meer dromen.

Ze staat daar stil, haar blik zo leeg
met tranen op haar wang.
Ze wilde graag, ze wíl zo graag,
maar is alleen maar bang.

Ze voelt zich stom, ze voelt zich rot,
ze ziet de bomen huilen.
Ze wou alleen, alleen maar zijn,
en zich bij hem verschuilen.



Ja...

wauw..., ik vind um prachtig...

Het doet me echt wat..., ben er stil van...

(y)

verder geen commentaar :o

wauw...echt heel erg mooi hoor...

Hoop dat ut niet over jouw gaat, maar heel cool hoor (y)

Hij's erg goed, Anne.

Mooi simpel gevoelig gedichtje.
Geweldig ritme, behalve die laatste strofe, laatste zin, daar zou ik echt een "(,)" plaatsen, omdat het, het ritme anders onderuit haalt.(na ' en zich') Mooi die herhalingen er in van woorden.

.........ben er stil van, heel mooi

een vraagje: Hoezo nooit meer dromen? Omdat je juist wilt dat het in de realiteit goed zit?

Daar komt het op neer ja. Even voor de duidelijkheid, het gedicht is niet autobiografisch, maar ik heb zelf wel zo vaak meegemaakt dat ik droomde van dingen die nooit echt uit zouden komen. Dat is dan zo'n teleurstelling, vandaar Nooit meer dromen. :)

Mariamne: ik snap het niet helemaal. :o

stil... is enkel wat ik kan zeggen.
ben lang niet meer hier geweest... maar mis dit soort gedichten zeker!!
herken me zelf in dit gedicht.

liefs foogy :(

Je hebt je inspiratie duidelijk weer hervonden:)

Ik ben ook weer een beetje op weg:o..