rennen
 

Rennend op een kale weg,
vol mensen, toch verlaten.
Ik ren, ik schreeuw, ik huil, ik zeg,
maar niemand heeft me in de gaten.

Reikend naar een herinnering,
maar afgestraft door het heden,
ren ik voort.
Naar links, naar rechts, naar boven, naar beneden,
geen idee van wat ik nog doe,
ik ren maar voort, al ben ik moe.

Ik wil niet stoppen, niet stil staan,
want als ik stop kan ik weer denken,
ik kan mezelf niet aan.

Dus ren ik voort,
alleen, omringd door mensen,
ik ren weg van mezelf,
van mijn eigen gedachten en wensen.


(ik durfde hem niet te posten, maar heb het toch gedaan. Wees ajb aardig tegen mij!! :p )

Hij is best wel heel mooi. Ondanks dat het beeld heel duidelijk is, maar misschien is het juist die herkenbaarheid die het mooi maakt. Het ritme is ook wel goed, alleen bij de 2de strofe loopt het niet lekker. Daar zou ik zelf wat aan veranderen. Als ik nog ideetjes heb, hoor je dat misschien nog wel. Maar het blijft natuurlijk jouw gedicht!!

Wauw..., ik vind hem erg mooi...
Hij loopt goed..., mooie woorden gevonden.
En hij is erg herkenbaar...

Goed van je dat je um toch hebt gepost! (y)

Mooi voor gevoelsdichtje misschien, maar verder vind ik het niet echt wat bijzonders. Niet qua taalgebruik(niet zo orgineel) en qua vorm/ritme. Het ritme is overigens niet goed;vooral strofe 2!(1 is wel ok)

Ach, het was ook maar een gedicht die ik tijdens engels had geschreven. Daar heb ik ook niet meteen de meest diepgaande gedachten :o .
Maar ik waardeer alle kritiek! Zonder kritiek kom je niets verder. Toch? :D

Heel herkenbaar, heel mooi. Inderdaad vrij simpel taalgebruik, maar dat vind ik in dit geval alleen maar goed.