|
Valentijnsgedichtje (gevoelsmatig en vrij slecht)
De bloemen op het graf zijn reeds vergaan, de de bomen worden geel grijs gekleurd. De magie van de paarse lucht is al niet meer, toch blijf ik hier nog eventjes staan. Om jouw uit het niets een roos te geven, zoals het had moeten zijn, jij en ik. Al weet ik niet hoe het ons verder was gegaan, juist de onwetendheid kan ik mezelf niet vergeven. Ik leg hier stilletjes mijn kaartje neer, blijf even staan voordat ik wegren uit angst. Hopende, zelfs wetende dat je het op prijs stelt, zoals ik je een kaartje gaf voor de eerste keer. Al ben jij gegaan, mijn liefde blijft branden, en ik vergeet mijn gevoel nimmer nooit meer. Want met de jaren groeit hij enkelt nog sterker, mijn hart groeit naar je, brandend van verlangen. (kon ik je hand maar vasthouden, voor een allerlaatste keer) |
Ik vinnum wel mooi (y) :p
|
ik vind hem ook erg mooi!!
wel kut allemaal zeg, sterkte ermee! |
Ik vind de uitwerking wel redelijk, je hebt het best mooi weergegeven. Maar aan een goed ritme ontbreekt het, en met de rijm ga je niet door; dat is jammer.
|
jouw = jou
enkelt = enkel Ik vind het gewoon mooi en zeker niet slecht... Wat vond je er zelf slecht aan dan? |
Hmmz ik ben het (voor het eerst) met de meerderheid eens.
Het is geen slecht gedicht. Hoewel (nu komt het) ik vind het gebruik van oud-nederlands (zoals ik dat noem) nooit zo mooi. Maar daar vanaf gezien, not bad... Not bad at all! |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:36. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.