De problematiek van hulp zoeken...
 

Als dingen tot een punt komen waarop je tegen jezelf zegt dat het zo niet meer verder kan, heb je het dan ook dat je aan de ene kant denkt dat het allemaal wel meevalt, maar aan de andere kant bang bent dat er veel mis kan zijn? :/

Ik heb voor morgen een afspraak met de huisarts gemaakt, in eerste instantie voor een blessure aan mijn been, maar tegelijkertijd wil ik meer vertellen...

Best vaag... ik ben bestwel een zooitje, vaak krijg ik om de kleinste dingen al een hoop stress en dan voel ik me daardoor vaak misselijk, of dan heb ik weer ergens een bobbeltje en vraag me af of het kanker is, enz, enz, enz *zucht*

Dan denk ik: stel ik beeld het mij allemaal in, dan ga ik er voor jan lul heen, maar stel dat er toch iets is? http://forum.scholieren.com/frown.gif

Pfff *ziet op tegen morgen*

Goed zo Marc, vertel nou maar de belangrijkste dingen. Je zult zien dat het oplucht.

Laten we dat maar hopen :/

Ik hoop dat het inderdaad oplucht, veel succes!!!!!!!!!!!

Hey Marc,

Ga er morgen gewoon met een open mind naar toe, en vertel wat je dwars zit...desnoods print je een stukje uit wat je op 't forum hebt gepost en laat je 't aan de dokter lezen.

In iedergeval heel veel sterkte!

Paul

waarom zie je er tegenop? Daar is een huisarts toch voor?!

Er zijn een paar dingen waar ik bang voor ben, in die zin dat ik vermoed dat er bepaalde dingen met mij mis kunnen zijn (vooral lichamelijk, maar ook mijn stress die vaak klachten veroorzaakt), maar dit niet zeker weet...

Waar ik tegen op zie:
1) Ik zal moeten vertellen waar het over gaat *duh*
2) De mogelijkheid dat ik toch gelijk heb :/

Dus, *of* ik ben morgen opgelucht en voel me beter, *of* ik voel me slecht... en dat laatste is dus niet echt iets waar ik naar verlang...

Je zult je waarschijnlijk niet rot voelen. Als jij je drukt maakt om bubltjes kan de dokter die zorgen vast wegnemen. En het is ook fijn als een professioneel en objectief iemand naar jouw problemen luisterd.

En ik ben het wel met het idee van Doc eens, neem een stukje tekst mee als je niet zo'n prater bent.

[Dit bericht is aangepast door Liz (22-01-2002).]

Daar gaat het vooral om... een professionele mening. Mijn ouders weten in principe wel waar ik mee zit en vinden het deels ook gewoon onzin. Na ja, voor mijn blessure aan mijn been niet; mijn enkel is vanzelf blauw geworden http://forum.scholieren.com/eek.gif http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

Ik zit nog met mijn misselijkheid steeds en nog iets anders wat al langer speelt, maar wat ik nog nooit aan een arts verteld heb.

Dus ja, het wordt tijd dat ik die onzekerheid wegneem en tegelijk maar hopen dat het niets is http://forum.scholieren.com/smile.gif

Dat waarvoor ik er oorspronkelijk heen ga, mijn been dus, boeit me nog niet eens zo veel; 't is namelijk niet de eerste keer dat daar alles verrot getrapt is http://forum.scholieren.com/smile.gif

Veels te simpel http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

Het psychische van deze topic is de angst voor een lichamelijke kwaal. Als de dokter niets vindt, kun je spreken van Hypochondrie (waar ik onder andere ook last van heb)...

Dat waar ik bang voor ben, omschrijf ik hier niet http://forum.scholieren.com/smile.gif

En ik weet dat ik een probleemgeval ben http://forum.scholieren.com/redface.gif

Dit hypochondertje blijkt gewoon gezond te zijn http://forum.scholieren.com/redface.gif http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

So this problem is solved! http://forum.scholieren.com/wink.gif

It sure looks like it http://forum.scholieren.com/biggrin.gif