ik moet ff iets kwijt...en dit is niet zodat jullie het zielig voor me gaan vinden!
 

Hoi!
Ik wil weten of iemand anders dit ook meemaakt, en zich voelt als ik...want ik heb het gevoel alsof ik de enige ben die hier doorheen gaat. Tot een half jaar geleden was ik het vrolijkste meisje ooit. Altijd optimistisch, altijd genieten van het leven, liedjes zingen, fluitend over straat, dansend mijn tanden poetsen, lachend naar bed gaan...ik was gewoon de hele dag vrolijk. Die vrolijkheid doet iets met je...dan krijg je een beetje het gevoel dat je het helemaal hebt gemaakt in het leven! Maar een half jaar geleden is er echt heel veel ellende begonnen, cijfers die daalde, vrienden die me uitscholden, ruzie met ouders...een het resultaat daarvan was gewoon pure deprisiviteit. Ik heb in een half jaar niet meer die pure "blijdschap" gehad die ik vroeger altijd non-stop had. Tuurlijk, ik was weleens vrolijk, maar nooit ultiem blij. Ik ben ook zo'n iemand die het niet aan de rest wilt laten zien, dat ik niet blij ben met hoe mijn leven verloopt. Ik heb vaak gewoon het gevoel alsof niemand me begrijpt...dat niemand zich kan inleven met hoe ik me voel! En daardoor voel ik me verdomd eenzaam...heeft iemand dit ooit gehad? Dat ze hun hele leven een vrolijk iemand waren, en plotseling alles fout liep?
Kus-x-
Fab

poeh, wat een herkenning...
ik was vaak idd een optimistisch meisje, wel ook vaak boos enzo mja, kben koppig en eigenwijs en dan krijg je dat. maar goed, ik deed alles met plezier en keek vrolijk de wereld in. (ik ging alleen niet met een lach op mijn gezicht naar bed maar das een ander verhaal http://forum.scholieren.com/biggrin.gif ).
alleen sinds een jaar ofzoiets, ben ik anders tegen mezelf en het leven en de wereld enzo gaan aankijken, en sinds die tijd heb ik nooit echt meer heeel vrolijk gevoeld ofzow. nu heb ik last van depressiviteit, automutilatie en eetproblemen... mja.
ik hoop dat je je zo al iets minder eenzaam voelt!
knuf
mir

Ik herken het ja, tot mijn 8e heb ik foto's van mezelf, waarop ik met een bigsmile sta, ik had ontzettend veel vriendjes/vriendinnetjes, lachtte altijd, met alles, behalve als ik mijn zin niet kreeg natuurlijk. Volgens mijn moeder en vele anderen was ik het vrolijkste kind dat ze ooit gezien hadden. Maar toen veranderde het, ik werd opstandig, werd gekwetst en in de jaren die daarop volgden, gebeurden er dingen die me nog steeds dwarszitten, waar ik nog steeds niet overheen ben. En dat vormt je. Ik lach nog steeds vaak, maar meestal is het niet gemeend, ik voel me nooit meer in en in gelukkig, er zit altijd wel een keerzijde aan een situatie. En ik baal er ontzettend van, ik zou wel weer zo willen zijn, maar dat gaat me niet lukken..

Zeker herkenning..

And I still don't know how to change it back the way things used to be...

me too

het keert bij mij ook vaak in vlagen trug

Ik denk dat dit komt doordat je de realiteit van het leven gaat zien, dat niet altijd alles leuk en gezellig kan zijn.
Als kind ben je waarschijnlijk erg beschermd door je ouders en met liefde opgevoed hierdoor zie je pas later in, dat het leven niet aleen rozengeur en mannenschijn is maar dat er ook erge dingen kunnen gebeuren in het leven, en dat zal misschien een beetje schrikken voor je geweest zijn, maar het maakt je wel een stuk realistischer en minder naief.
Het is het beste om goed te bedenken dat de enige die van jou leven een gelukkig leven kan maken jijzelf bent. En het positieve van iedere situatie in te zien en je daar ook op te richten.

daar zou je best wel eens gelijk in kunnen hebben

waarom?

Herkenning...
Ik heb het alleen al wel iets langer dan een half jaar! Ik heb dit al zeker 3 jaar! Elke keer als het erop begint te lijken dat ik weer écht vrolijk enzo word en ook blijf, gebeurt er iets dat het weer verpest! Bij mij is dat dan: problemen thuis, pech in de liefde, cijfers op school... *zucht* Dat soort dingen! Ik vraag me eigenlijk af of er weer een tijd komt waarin ik écht kan zeggen dat ik gelukkig ben! Who knows...

Ik wil jullie allemaal heel erg veel bedanken, nu weet ik dat ik niet de enige ben die zo voelt en dat is wel een troost...ik wens jullie allemaal ook heel erg veel plezier in de toekomst enzo http://forum.scholieren.com/smile.gif

een vriend van mij geloof ik ook http://forum.scholieren.com/frown.gif
hij is minder vrolijk dan vroeger, en dat merkt 'ie zelf en dan vindt hij dat hij vrolijker moet zijn, hij heeft een half minderwaardigheidscomplex. Echt vervelend, wat zeg je dan tegen zo iemand? Hij kan er toch ook niks aan doen als het wat minder met hem gaat? Dan hoeft 'ie echt niet per se altijd vrolijk te zijn. Maar ja http://forum.scholieren.com/frown.gif
Zelf ben ik weer helemaal opgeklommen uit die depressieve tijd toen ik naar een leuke klas ben overgeplaatst. Nu ben ik echt hartstikke vrolijk weer heel de tijd. Dan voel je je inderdaad gelijk een stuk beter!

Ik ken het, ik was vroeger ook altijd vrolijk en blij, nergens bang voor, kon met alles en iedereen overweg, goede cijfers..

Tot ik op een keerpunt kwam, ik werd onzekerder, in mezelfgekeerder,stiller, en depressief. Mijn vriendenkring slonk..
Ik kreeg alleen geen ruzie met anderen ofzo..

Maar goed, daar heb ik 3 jaar mee gelopen, en toen ik helemaal mentaal een wrak was, ben ik mijn leven gaan aanpassen. Ik heb stukje bij beetje geprobeerd weer naar die "vrolijke" ik toe te werken. Heb mijn eigen gedrag/karakter ontleed, gekeken naar wat beter kon, hoe ik meer tevreden met mezelf en mijn omgeving kon zijn, ben mezelf opener gaan opstellen, en ben inmiddels zover dat ik best wel vrolijk ben meestal!
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar het helpt erg als je je leven even op een rijtje zet, en kijkt naar hoe je in je eigen leven staat en hoe je ten opzichte van je omgeving bent.

En vrienden die je uitschelden (zonder reden) en je rot/minderwaardig laten voelen zijn geen vrienden, en kun je dus geen vrienden noemen, en zijn dus ook overbodig in je leven! Probeer dan ook mensen te vinden waar je op kunt bouwen, en die je kan vertrouwen!

Maar ik hoop voor je dat je snel weer vrolijk en goedgeluimd raakt!!

Succes iig!