Een klap richting werkelijkheid en zelfontdekking leidt alleen maar naar meer vragen
 

Zo afentoe gebeurd er weleens iets rots waarmee je enorm zit, maar wat je toch weer een klap richting werkelijkheid en zelfontdekking geeft. Als je in een kuil word gegooid met al je 'vrienden', en iedereen kijkt de andere kant op als je schreeuwt voor hulp. Dan ineens blijken de mensen waarnaar je nooit als vrienden gekeken hebt, je WEL te begrijpen en je te willen helpen. Ik dacht altijd dat ik hard was, tot ik 3 jaar geleden begreep dat mijn houding hard was, maar ik van binnen nog zo zacht als een eitje was. Ik ken geen haat, ik kan niet langer dan 5 minuten boos zijn, ik ben een heel sociaal persoon, ondertussen schreeuwt mijn houding van arrogantie en onafhankelijkheid. Is het mogelijk dat je op deze manier twee personen ontwikkeld die gebeurtenis na gebeurtenis steeds verder uit elkaar drijven? De een NOG harder uit bescherming, de ander nog zachter omdat je niet wil dat iemand anders zich ooit zo zou voelen als jou? Ik vergeef te snel. Als iemand me op de grond gooit, sta ik op met een glimlach en loop verder. Valt deze persoon daarna zelf op de grond, loop ik er heen om te helpen. Ik kan niet iemand de grond in trappen. Niet omdat ik niet voor mezelf op kan komen, maar omdat ik vind dat niemand zoiets verdiend.
Ik kan aan niemand me gevoelens kwijt omdat ik weet dat ze het niet begrijpen. Ik heb het wel eens geprobeerd hoor, advies te vragen, maar ik krijg antwoorden als: ik kan er niet over oordelen. Zo sta ik er in me eentje voor. Het meeste advies wat je krijgt sucked toch, het is meestal het gene waar je zelf het eerste aan denkt, maar wat na 1 minuut denken al niet blijkt te gaan. Het is ook omdat we allemaal anders denken over zaken, iets kan voor mij zooo belangrijk zijn. Terwijl iets zo belangrijks voor anderen niets boeiends kan zijn.
Wat is de logische reactie op het worden verlaten zonder duidelijke reden? 'Zo iemand hoef ik niet eens.' Maar hoe zit het bij mij? http://forum.scholieren.com/smile.gif Heeeel anders. Soms wou ik dat ik eens echt hard kon reageren, dat ik eens opstond uit het knielende segment en mijn armen uitstrekte boven de menigte. Ik kan ook wel hard reageren.. Maar ik ben het na 5 minuten al kwijt, dan wil ik gewoon weer vriendjes zijn.. ik stop het weg, ik vergeet. Zo afentoe weet ik echt niet wat ik met mezelf aanmoet.

Ik heb geen idee wat je zoal voor vragen stelt, maar sommige dingen kan je alleen zelf uitzoeken.

Hmm, dat je na 5 minuten weer met iedereen vriendjes wil zijn, herken ik helemaal niet. Bij mij is het juist andersom, als ik al een keer kwaad word, dan blijft het me tamelijk lang bij...

Ik vergeef, maar vergeet niets.

sjit echt super te veel herkenning in je post.
ik weet het ook ni, ik probeer mezelf ook harder te maken, maar ik ben alleen maar hard voor mezelf dan.

ik probeer me zelf niet harder te maken, ik stel me alleen steeds harder op, maar ik blijf dat zachte behouden.. tegelijkertijd komt die zachte kant er heel weinig uit, en ontwikkeld dat harde schilt zich dagelijks tot steeds sterker, maar dat is ook niet hoe ik wil zijn...