mijn ouders
 

Mijn ouders willen dat ik in therapie ga..

Redenen:

1: Eet heel erg wreinig
2: Heb altijd met iedereen ruzie
3: Weet soms zelf neit meer wat ik doe
4: Ze vinden het raar als ik zeg dat een droom werkelijkheid is geworden of als ik visdioenen heb....

wat moet ik doen

HELP ME

Vind je dat je ouders gelijk hebt? En zo niet, waarom niet? Geven ze voorbeelden, en zo ja, klopt dat dan?

Je zal toch iets meer moeten vertellen, over jezelf en je leven, etc,etc. .. misschien heb je inderdaad hulp van buitenaf nodig, misschien niet.

Wat ze dan als voorbeelden geven vind ik van geen meter kloppen

1 ding, zelfs als je al in therapie gaat hoef je opzich niet te vertellen wat je niet wil. *spreekt uit ervaring* Niet iedereen kan dat zomaar maar je leert het zo.

Geef is voorbeelden.

sorry si best moeilijk uit te leggen..

Maar het enige waty ik wil is hoe ik mijn ouders moet vertellen dat ik het niet wil!!!

zeg ze dat ze je niet kunnen dwingen om te praten maakt niet uit met wie en als zij willen dat je wat vertelt moeten zij het maar zeggen zij willen tenslotte dat jij naar therapie gaat en weten toch zo goed wat er mis is

owk is goed


THNXXXXXXXXX

Dus je denkt zelf dat je gewoon normaal bent en dat je geen therapie nodig hebt? Dat je goed eet, dat je niet snel ruzie hebt, dat het normaal is dat je soms niet meer weet wat je zelf doet, etc, etc?

In that case, tja wat moonchild zegt. Je ouders kunnen je niet dwingen, hoewel, gezien je leeftijd misschien wel .. ik ken de regels niet ..

.. Als ik een vader was, en ik zou zien dat mijn kind ernstig sociaal gestoord was en hij/zij 13 was, dan dwing ik mijn kind dus echt wel om te praten, therapie te nemen, etc, etc. Het is voor zijn/haar eigen bestwil, ..

Misschien moet je het gewoon doen; het kan toch geen kwaad?

Hebt wel gelijk. Maar dwingen kan je nooit. Ik ben zelf bij van alle therapeuten geweest en je leert gewoon om heen lullen om net niet te zeggen wat ze willen weten. Ik kan niet zeggen wat je moet doen daar moet je meer voor vertellen. Maar ze kunnen je nooit dwingen iets te vertellen wat je niet wil.

Neu, dat begrijp ik. Dat begrijpen hun ook wel. Maar daarom is het de therapeut's zaak/taak toch, om je vertrouwen te winnen zodat je meer en opener word.

Ofzo.

Als je jezelf wilt helpen en je kan dat niet alleen af, kan je die therapeut als 'spiegel' en of 'klankbord' gebruiken. Over zaken praten.

Als je jezelf niet wilt helpen moet je gewoon niet gaan .. denk ik ..

Wat vind je zelf dan? Vind je zelf ook dat je erg weinig eet, met iedereen ruzie hebt, niet meer weet wat je doet en vreemde dromen/visioenen hebt?
Punt 2 en 3 en in mindere mate 1 zijn denk ik (niet verkeerd opvatten) puberteit. Punt 4 is discutabel, omdat dat geloven of niet geloven is. Wanneer je ouders er problemen mee hebben dat jij daar mee bezig bent lijkt me dat geen reden om JOU naar een therapeut te sturen, dat lijkt me meer een geval van acceptatie.
Wat betreft de therapeut zelf: als je echt niet wilt kunnen je ouders je niet dwingen. je kunt het misschien een keer proberen als compromis, dan kunnen zij daarna daar niet meer over zeuren. Je kunt daar, zoals moonchild al zei, zelf bepalen wat je wel en niet wilt zeggen. Of wil je niet omdat je denkt dat het toch geen nut heeft? Ik wilde eerst ook niet, ben toch maar een keer gegaan en erachter gekomen dat het inderdaad niets voor mij is (in ieder geval nu dan).

ik vind zelf dat er nix mis is met me maar hoe maak ik dat mijn ouders duidelijk

Nou; als er niks mis met je is, zullen je ouders ws. een van de weinige mensen zijn die het verkeerd ziet, toch? Ik bedoel, er moeten dan vast wel mensen zijn die het wel goed zien? (leraren, goede vrienden (boven de 20 jaar, want anders maakt het echt geen indruk bij je ouders)). Misschien kan je die laten praten met je ouders, en dat hun dan vertellen dat het wel meevalt.

probeer met je ouders erover te praten....
*weet nix zinnigs te zeggen*

Punt 1,2 en 3 kun je aan je ouders verkopen als zijnde puberproblemen en punt 4 als iets van jezelf waar zij geen ruk mee te maken hebben. Misschien is het dan ook handiger om daar niet meer over tegen je ouders te praten.

Ja... weet ook wel dat dat lastig gaat, want uit je manier van schrijven maak ik op (zeg maar als ik het mis heb) dat je ouders vrij koppig en kort-door-de-bocht zijn.