Hoe ga je met trauma's om?
 

Ik heb toen ik een jaar of 9, 10 was iets meegemaakt waar ik nu nog steeds mee zit. Ik kan er niet over praten, omdat het zoiets raars was in mijn ogen, dat het ongeloofwaardig overkomt. Ook schaam ik mezelf er voor. Misschien stelde het ook helemaal niks voor, en denk je 'moet ze daar nou zo mee zitten'? Maar ik denk er regelmatig aan terug, hoe het heeft kunnen gebeuren, hoe ik het heb laten gebeuren. Ik was dan wel jong, maar ik wist waarschijnlijk wel dat het niet ok was.

Goed dit klinkt vast vaag, maar meer kan ik er niet over zeggen.

Mijn vraag is, hoe ga je met zoiets om? Ik heb er een aantal jaren niet aan moeten denken, maar de laatste tijd komt het steeds terug, mede door dingen die ik hoor. Misschien slaat het nergens op, maar ik acht de mogelijkheid dat het met andere mensen gebeurd niet uitgesloten. Het zou zelfs verder kunnen gaan. Is dat mede mijn schuld? Omdat ik er nooit iets over heb gezegd? Aan de andere kant denk ik dat het weinig zou hebben uitgemaakt, omdat niemand het gelooft waarschijnlijk.

Hoe kan je zoiets verwerken? Als dat al mogelijk is. Of stel ik me aan, stelt het helemaal niks voor. Doordat dit allemaal nogal vaag klinkt is het denk ik niet helemaal in te schatten waar ik nu precies mee zit, maar dat geeft hopelijk niet. De algemene vraag is hoe je met zoiets om gaat, dit stukje geeft de (vage) aanleiding tot die vraag weer.

Ik zit nu te twijfelen of ik dit wel moet posten, maar het is gelukkig anoniem en ik hoop dat ik door reply's iets verder kom...

ik vind het heel goed van je dat je dit vraagt, en dat je er niet mee blijft zitten, want er niet aan denken zal niet helpen. dat is meestal zo.
Het is niet mijn plaats om jou te vertellen wat jij moet doen met jou situatie, maar ik raad je wel aan om deze vragen aan een professioneel psycholoog of hulpverlener te stellen, die kunnen je er vast mee helpen.

hier heb je vast 2 telefoonnummers:

Stichting Korrelatie: 0900-1450
Bureau Jeugdzorg: 020-6993399

sterkte http://forum.scholieren.com/smile.gif

Wat is er dan precies gebeurd? Verkrachting?

Je blijft gewoon anoniem als je dat wilt en misschien lucht het wel op om erover te schrijven http://forum.scholieren.com/smile.gif

ik zou zeggen. Probeer er over te praten, over wat er gebeurt is. Hoe je je erover voelt.
Krop het niet op, trauma's moet je verwerken. Het is geloof ik het beste als je dat doet d.m.v. praten, maar je kan owk schrijven *ik schrijf gedichten en texten enzow, over dingen die ik meemaak en wil verwerken* en andere dingen.

Blackdolfin

het verwerken van trauma kan erg lastig zijn. ik heb er ook een paar, maar kan ze niet verwerken omdat ik ze met me meedraag. Dat zal ook nooit gaan veranderen of ik moet het medisch laten weghalen, maar de kans van slagen is dan nog niet egt groot. Als je het trauma niet onder controle hebt, kan het de controle over jouw nemen...

Ik heb er nu meer als een jaar mee rond gelopen..meer als een half jaar gedacht dat het verbeeldingen waren..wilde het niet geloven..maar uiteindelijk besefde ik dat het me toch overkomen was..

Zoek hulp hoe langer je ermee blijft lopen hoe erger het te verdragen wordt..geloof me! http://forum.scholieren.com/frown.gif http://forum.scholieren.com/frown.gif http://forum.scholieren.com/frown.gif( http://forum.scholieren.com/frown.gif: Snik..

ik zou zo snel mogelijk hulp zoeken.. hoelanger je wacht hoe moeilijker het word om hulp te zoeken en er iets aan te doen... 'k spreek uit ervaring, krop het niet op.. 't maakt je meestal kapot..
succes ermee

Aan professionele hulp heb ik nog nooit gedacht, daar moet ik eens over nadenken.

Ik ben niet verkracht, gelukkig niet. Het ligt wel in die sfeer...

Erover schrijven, dat is wel een idee, maar ik ben bang dat iemand het dan vindt (familie). Over een gedicht schrijven erover heb ik al eens gedacht, maar het is niet eenvoudig om het onder woorden te brengen. Het werd nogal cryptisch, net als mijn 1e post hierover.

Ik wil er zelf liever niet al te veel aan denken, er sterker voor zijn. Het is ook al zo lang geleden... maar door enkele dingen word ik er regelmatig mee geconfronteerd, vooral het gevoel dat met anderen hetzelfde kan gebeuren. Maar hun 'waarschuwen' kan op geen enkele manier, omdat ik hun zelf niet ken.

Het ligt ingewikkeld...

incest? als het dat zou zijn, vraag ik mij zeker niet af waarom je daar nu nog mee inzit. Tenslotte heeft iemand misbruik gemaakt van jou, van jouw lichaam. Daar moet je je zeker niet over schamen. KBedoel, niet over gaan nadenken da je daar niet meer mee mag inzitten, maar misschien wel hulp zoeken.

Sterkte
X-je

Trauma vind ik een rotwoord, het klinkt zo zwaar (wat het ook is natuurlijk), het klinkt als iets waar je niet meer vanaf komt. Ik zeg over mezelf liever niet dat ik trauma's heb, ik noem het 'mijn verleden' of 'dingen die gebeurd zijn'... daarmee kan ik dingen voor me gevoel al een beter plekje geven. Verleden gaat namelijk niet meer weg, je kunt er niks meer aan veranderen, maar wel van een andere kant bekijken, overdenken, plaatsen, verdringen, etc...

Soms denk ik dat het niks meer met mij kan worden na alles wat ik heb meegemaakt, dat ik nooit een normaal functionerend mens zal worden, en dan besef ik me opeens dat ik eigenlijk bestwel normaal functioneer..

Trots is een goed iets als je een verleden hebt, trots op de dingen die je bereikt hebt, etc.

Professionele hulp kan goed zijn, maar let goed op hoe en wat.
En trouwens, over wat je schreef... als iemand je ooit misbruikt heeft, mishandeld heeft, of wat dan ook, en je wilt anderen tegen die persoon beschermen; besef je dan goed dat het waarschijnlijk strafbaar is wat er gebeurd is en dat je de persoon in kwestie kunt aanklagen! Waarschijnlijk nu zelfs nog, jaren later.

Cat

[off topic] Bij gebrek aan anorexia te koop aangeboden: prachtige zilverkleurige overzeas broek, maatje XS. 35 euro excl verzendkosten. [offtopic]


http://forum.scholieren.com/smile.gif http://forum.scholieren.com/cool.gif

http://forum.scholieren.com/confused.gif

Nu jij nog...Meissie...

Onthoud ik ben niet zielig he ...
Ben alleen beetje levenloos.. http://forum.scholieren.com/frown.gif liefs Norena!

http://forum.scholieren.com/frown.gif Dat is het inderdaad... maar ik denk niet dat ik hulp ga zoeken, in de zin van een professioneel persoon. Heeft waarschijnlijk toch geen nut. Toch bedankt voor je reactie.

DarkCat, ik herken wel wat in jouw verhaal. Ik denk soms ook dat ik nooit van mijn zooi af zal raken, mede omdat er nog wat andere problemen zijn in mijn familie. Maar ik leef nog wel gewoon, denk er ook niet 24 uur per dag aan.
De persoon aanklagen, daar heb ik over nagedacht, maar dat zal ik niet doen denk ik. Dan komen meer mensen het te weten en daar heb ik geen behoefte aan op het moment. Denk ook niet dat ze me zullen geloven :/

(P.S. Ik heb een andere naam + mail aangemaakt, was de passwords vergeten (ben dus Zxc))