en nu?
 

ander half jaar geleden kreeg ik te horen dat mijn oom kanker had. het werd steeds erger, hij kreeg kanker in de slokdarm, in de luchtpijp, in zijn tong en op het laatst ook nog in zijn bloed. morgen is het precies een jaar geleden dat hij op 34 jarige leeftijd is overleden. die dag toen hij is overleden heb ik niet gehuild. op de dag dat hij begraven werd heel even maar verder niet. vandaag moest ik de hele tijd aan hem denken, ik heb net ook nog om hem zitten huilen. maar waarom nu pas? ben ik nog nietover hem heen of zo? moet ik hier met iemand over praten? ik voel me er echt zo klote door. please willen jullie me helpen?
al vast bedankt!
xxxx skaapie!

heej skaapie
op zich ist raar dat je nu pas aant huile bent enzo, maar volges mij had je toen die dood was nog nie echt door dat ie der nie meer is en nie meer zou zijn, en je wist dat ie kanker had enzo, maar nu een jaar later precies op die dag weetje van ja toen is dood gegaan en dan denk je aan alles aan hem en aan alle mooie herinneringen enzo, nu pad komt alles teboven, maar het is niet raar, dat is bij vele zo, je moet nie denken dat je een probleem hebt ofso hoor, ik denk dat je dese dagen nog wel aan em zult denken (altijd natuulk) maar steeds als dagen voorbij gaan dan wordt et minder, blijf denken aande leuke dingen die er waren toen hij der nog was en bekijk et positief, want als ie der nu was had ie vast heel veel pijn gehad, dit zou die zelf graag (denk ik) willen.
succes!

Het is zeker niet raar als je op het moment dat een dierbaar iemand overlijdt pas later emoties gaat voelen. Hebben wel meer mensen.

Misschien vedrong je het of moest je het nog tot je laten doordringen? Je moet toch vaak door een soort rouwproces heen en als je het alleen maar verdringt op een of andere manier dan komen de emoties waarschijnlijk toch wel eens een keer naar boven.

Iemand kwijt raken is nou eenmaal moeilijk en zwaar. Praat er nog eens met een familielid over, haal wat leuke herinneringen samen met hem/haar op over je oom, denk terug aan hoe het was. Probeer op die manier je oom een plaatsje in je hoofd/hart te geven.. Langzamerhand zal het verdriet afnemen. Het is niets iets wat je pats boem afsluit.

Veel sterkste gewenst iig.
Coen.

helaas begrijp ik precies wat je bedoeld.. heb er een tijdje terug nog een topic over geopend: http://forum.scholieren.com/Forum43/HTML/003539.html http://forum.scholieren.com/frown.gif

misschien mag ik di wel nie zegge.
maar misschien zie je nu pas in wat er allemaal is gebeurd en veranderd.
heel veel sterkte
kizz mij

mijn neef van net 17 ligt nu in het ziekenhuis... van hem denken ze ook dat hij waarschijnlijk kanker heeft... http://forum.scholieren.com/frown.gif

begrijp precies wat je bedoeld, had hetzelfde toen mijn vader overleed... nu pas (bijna 6 jaar later inmiddels) heb ik af en toe echt van die buien dat ik hem ontzettend mis, maar nog huil ik er nauwelijks om. ik denk dat het gewoon een kwestie is van het wel of niet toelaten...

ik weet niet of je nu gelijk met iemand moet gaan praten, niet prof. ten minste, met familie kan altijd natuurlijk, maar ik denk dat je zolang het voor jou niet een duidelijk probleem is, dus bv depressiviteit opkroppen van gevoelens en jezelf afsluiten, je niet echt prof. hulp hoeft te zoeken. dan is het daar denk ik de tijd nog niet voor... je moet er pas mee beginnen als je echt het gevoel hebt dat het moet en dat het goed is en dat het de tijd er voor is, anders kan het voor jou alleen maar zwaarder worden omdat je er misschien nog niet aan toe bent er op een behoorlijk zware manier in te duiken...
tenminste, ik vind gesprekken met een (goeie!) psych behoorlijk vermoeiend...

iig sterkte ermee http://forum.scholieren.com/smile.gif

greetzz sublime

absoluut niet mee eens.... het is niet zo dat ik heel pessimistisch ingesteld ben ofzo, maar als iemand van wie je ontzettend veel houdt is overleden zul je die persoon altijd even sterk blijven missen.

de klote opmerking 'de pijn wordt minder blablabla' vind ik naief en een misplaatste troost....
dit is niet persoonlijk bedoeld hoor, vat het niet zo op, maar ik snap niet goed dat mensen kunnen denken dat je iemand minder kunt gaan missen... als ik kijk naar mn vader, elke keer als ik er aan herinnert wordt dat mijn vader overleden is toen het pijn, en eerlijk gezegd begint het steeds moeilijker te worden... ik weet niet helemaal hoe dat komt en of t bij iedereen zo is, maar ik weet wel, of denk te weten http://forum.scholieren.com/smile.gif, dat de pijn van een herinnering aan een overleden dierbare altijd pijn zal blijven doen....

denk dat mensen zeggen dat de pijn minder wordt omdat er op een gegeven moment wel een vorm van acceptatie en berusting komt, maar dat zegt niet dat de pijn weg is!

adieu peuple!