wil ik het wel vertellen?
 

Ik heb vandaag eens uitvoerig zitten praten met een vriendin van me over het krassen. We zijn samen tot de conclusie gekomen dat ik het aan iemand moet vertellen. Ze gaat morgen met me mee naar vertrouwenslerares en gaat het vertellen. Ik vond hetgoed. Maar als ik er nu aan denk, wil ik het misschien toch niet. Ik ben zoo bang voor de gevolgen;
Ik ben bang dat ze denken dat ik niet goed wijs ben en me raar vinden, ik wil niet dat mun ouders er achter komen, kwil niet naar een nieuwe therapeut ofzow. Ik weet hetniet.. en ook denk ik dat het niet zoo erg is, dit heb ik ook tegen mn vriendin gezegd, maar die zegt dat ik het moet vertellen, ook al ga ik het mischien niet meer doen (krassen), het is gebeurd end at moet iemand weten. Wat vinden jullie?

ik zou zeggen: laat het haar toch maar zeggen. je kan er bij vertellen dat je niet wilt dat je ouders het weten of zo, maar iemand van het CLB (als je dat kent?) kan je altijd helpen! daarom geen therapeut maar gewoon een soory schoolpsycholoog? als je ergens mee zit kan je het altijd beter vertellen dan iets anders he! Zelfs met een leerkracht doet soms deugd. Het enige dat je je vooral moet afvragen is waarom je jezelf sneed! Maar ik denk wel dat praten wel helpt... ik kan het alleen maar aanmoedigen

het is wel goed om erover te praten, maar idd moeiluk om zo te vertellen dat je jezelf heb gesneden...je vriedin laten vertellen is ook wel makkelijker denk k.
als je liever niet wil dat je ouders het weten .. hoeft dat tog ook niet? die vertrouwingspersoon heeft tog een zwijgplicht ofzoiets?
mja verder weet ik eigluk ook niet egt wat ik moet zegge maar iig heel veel suc6 en sterkte enzo!!!

*knuffol*

Een therapeut, vertrouwenspersoon ed hebben beroepsgeheim en mogen normaal gezien, als jij dat niet wilt niets tegen je ouders zeggen, denk ik toch. Maar je gaat toch niet persé van therapeut moeten veranderen? 'k denk iig dat je het beter verteld, dat is beter dan verder te krassen http://forum.scholieren.com/frown.gif en er wordt tenminst iets aan gedaan. En samen met je vriendin gaat het sowieso gemakkelijker.
Sterkte meisje!

Als je er behoefte aan hebt om er met mij over te praten, dan weet je hoe je me kunt bereiken.

Ik kraste ook al een hele tijd toen ik wist dat ik 'hulp'nodig had. Zo ben ik ook bij de vertrouwenspersoon van mijn school gekomen. Ten eerste vind diegene je ws. niet gek, die maakt vaker dit soort dingen mee. Ook is het niet zo dat deze persoon vind dat je je aanstelt, alleen die vertrouwenspersoon op mijn school probeert mij wel te overtuigen dat ik niet gek ben en dat het wel meevalt, maar dit alleen op een positieve manier. Ik wilde niet dat mijn ouders het wisten en hier is ze mee akkoord gegaan, hoewel ze het wel lastig vind dat ze het niet mogen weten. Dit is het enige waar ze op door blijft gaan, maar ze zal het nooit uit zichzelf door vertellen. Ik weet niet hoe die vertrouwenspersoon bij jou op school is, maar hoop voor jou dat het goed gaat. Succes!!!