En zo waar, het boek bleek waar...
 

'k weet ff niet meer hoe het boek heet (dys?)...maar goed.

Vandaag weer, situatie van vroeger, en jawel, ik klapte dicht, was spontaan in tranen, had koppijn, kon niet meer denken, enz. 'k vond het een beetje kinderachtig...als 20jarige gaan zitten janken alleen maar omdat je iets niet kunt... :S Dus 'k ging natuurlijk niet huilen, wel natte ogen (handen ervoor, haar naar voren, niemand die iets ziet)... Ik wist echt compleet niks meer, alles zat op slot, ik kon niet meer logisch nadenken.

Zo zie je dus weer, dat dingen van lang terug nog erg veel effect kunnen hebben op je leven nu, ook al denk je dat dat allang vergeten en opgelost is. Niets blijkt minder waar. Maar hoe los je zo iets op?

[Dit bericht is aangepast door Juliah (07-03-2002).]

Ingeborg Bosch - De herontdekking van het ware zelf http://forum.scholieren.com/smile.gif

Je hebt het toen *zo* vaak herhaald dat ik het uit mijn hoofd weet http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

Voor de rest kan ik je alleen maar sterkte wensen en ja, ik ken het wel een beetje; dat dingen uit het verleden iemand achtervolgen..

het klinkt misschien een beetje raar soms, maar je verleden moet je koesteren en liefhebben en NOOIT (willen) vergeten

het verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent http://forum.scholieren.com/smile.gif

http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

Dank je. http://forum.scholieren.com/biggrin.gif

En als dat nou net is wat je niet wilt? Mag je het dan wel vergeten?

Het verleden kan je niet veranderen.

Door te accepteren wat er gebeurd is, en niet door het proberen te vergeten, is op den duur fijner voor je, dan dat je het wel probeert te vergeten.

.. *je zal het immers nooit kwijtraken of echt vergeten, want het is deel van je geworden* ..

Ja joh, je verleden is 'what makes life worth living'. Heh. Echt wel.