gezocht: herkenning
 

Het is weer zo ver...
Ik had het kunnen weten, het aan moeten zien komen, toen ik weer eens mn ontbijt aan het uitkotsen was. Zo begint het altijd...
Een paar dagen later krijg ik dat ontbijt niet eens naar binnen gewerkt en weer een paar dagen later ben ik zo enorm uitgeput en depri dat ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen. Nu denk ik echt: was ik maar dood.
Het gaat vanzelf weer over allemaal, dan ben ik weer mijn eigen vrolijke zelf, maar op dit moment voel ik me zo enorm klote :S

Dit is een verhaaltje geworden dat ik hier niet neer had willen zetten, ik had mezelf beloofd nooit, maar dan ook nooit een "leest allen hoe zielig ik ben verhaaltje" te posten, ik zoek ook geen hulp, want ik weet: het gaat vanzelf weer over, ik ben een ongelofelijk vrolijk mens dat nooit haar leven zou willen beeindigen, daarvoor ben ik te vaak gelukkig http://forum.scholieren.com/smile.gif Maar misschien is er iemand die IETS, al is het maar een klein beetje, herkent van wat hier boven staat...

ja dat herken ik wel, niet het ontbijt-uitkotsen-deel, maar dat gevoel dat je niet meer verder kan. zo down dat je je niet kan voorstellen hoe je de volgende uren/dagen/eeuwen door gaat komen. en natuurlijk weet je wel dat je ze gaat doorkomen, uiteraard. maar die (rationele) gedachte helpt je dan geen ruk vooruit natuurlijk.
hmz
http://forum.scholieren.com/frown.gif

Hoi,

Het is niet zo zeer dat ik me eigen er in herken. Maar ik vind het toch "nuttig" om even te reageren.
Allereerst wil ik je zeggen dat ik dit niet van je verwachtte eigenlijk. Je vertelde me heel vaak dat je erg moe bent. Maar toch voldoende at.
De moeheid kan omslaan in depressie. Gedprimeerd, dat ben ik weleens, de ene keer erger dan de andere keer. Elke week wel een keer...

Het was voor mij dan de vraag hoe het kwam dat je je zo ontzettend moe voelde.
En het enige dat ik kan doen is je bijstaan waar het nodig is. Ik hoop dat je dat altijd in je achterhoofd houdt, dat er mensen zijn die ongeloofelijk veel van je houden, en ik ben daar één van. Én terecht, want je bent immers een fantastisch meisje! Dat meen ik echt!

Je hebt hier betrekkelijk weinig aan, omdat je herkenning zocht, nu kan ik je deze niet geven.
Hooguit steun...

[Dit bericht is aangepast door moenbase (05-03-2002).]

http://forum.scholieren.com/smile.gif jah lief hoor moenbase http://forum.scholieren.com/smile.gif
maar goed ik eet meestal ook wel gewoon, heb geen eetstoornis ofzow, ik mag al zo weinig http://forum.scholieren.com/smile.gif

en ik wist wel dat je zoiets niet had gedacht http://forum.scholieren.com/frown.gif

Waarom kots je je ontbijt dan uit?

(Allergie btw, omdat je zegt dat je weinig mag?)

Ach, ik weet dat je niet zoveel hebt aan mijn reactie(s), omdat je toch al weet hoe geliefd je bent bij een groot aantal mensen http://forum.scholieren.com/smile.gif

Hey, hoe bedoel je dat je "al zo weinig mag"? :s

Dat ik het niet had gedacht van je...ik denk nu heus niet ineens minder over je hoor http://forum.scholieren.com/smile.gif
Ook zal ik je niet ineens anders gaan behandelen als ervoor.
Maar dat wil niet zeggen dat ik je niet serieus neem natuurlijk. http://forum.scholieren.com/smile.gif

ja of omdat je wil afvallen?? want daar zou ik mezelf in kunnen herkennen.

Dan mag je niet weinig, dan wil je weinig. Tenzij je op doktersadvies af moet vallen. Maar als het om die reden is, dan twijfel ik er erlijk gezegd aan of ze echt geen stoornis heeft, en ze zegt zelf dat dat niet zo is (en ik ging er even van uit dat dat zou kloppen).


[Dit bericht is aangepast door Leonoor (07-03-2002).]

misschien dat het op een andere manier bedoeld is :/

hoe stom dit advies ook mag klinken maar, GA HULP ZOEKEN. nu ben je weer vrolijk en happy. maar als het steeds terug komt betekend toch dat er iets helemaal niet goed zit! je kunt je probleem wel blijven wegstoppen, maar ze blijven toch weer terugkomen.
En je hoeft je ook niet te schamen dat je je verhaal hier neer hebt gezet, het is goed dat je je probleem deeld met anderen. sommige dingen zijn te moeilijk om ze alleen op te lossen, en via deze weg krijg je misschien wel hel goeie adviezen!!

ik hoop dat je iets hebt aan wat ik heb geschreven, heel veel sterkte, groetjes van mij

Na die psychologen, dat lukt nooit zo met mij http://forum.scholieren.com/smile.gif
ben toch weer een raar meisje

en jah gewoon voedselallergie en -intolerantie (dat wist je toch wel moenbase :S ) afvallen is iets dat ik ABSOLUUT NIET moet doen http://forum.scholieren.com/smile.gif had ook geen plannen http://forum.scholieren.com/smile.gif

Ja, van je voedselallergie wist ik af ja. Maar van je intolerantie niet.
Ehm, klinkt misschien simpel, maar als je weet bij welke voeding je braken gaat...dan neem je toch gewoon die voeding niet?
En kun je ook geen dieët samenstellen met behulp van een diëtist(e)?

uh moenbase daar gaat dit toch ook helemaal niet over?!
ik ben geboren met die allergie enz, ik weet echt wel hoe ik daar mee om moet gaan hoor...

oh ok... niet meteen gaan slaan http://forum.scholieren.com/frown.gif

sorry

En wat denk jij dat het beste antwoordt is Sientjuh?

Ze zoekt herkenning. "al is het maar een klein beetje".

Dus elk antwoord met herkenning zou ok zijn.

Herkennen, ja, in delen. Nooit heb ik eten uitgekotst, daar ben ik voor mezelf erg op tegen. Zwaar ben ik niet (eerder veel te dun) en ik wil mezelf en anderen geen verkeerde indruk geven, maar goed daar gaat het hier nu niet om.

Wél heb ik me een periode erg down gevoeld. Ik leefde van lichtpuntje naar lichtpuntje (als die er uberhaupt waren), ik leefde voor die lichtpuntjes, in mijn ogen alles wat ik had.
Het is heel vervelend als er een gevoel zich met je meesleept dat zegt dat het allemaal wel weer beter zal gaan. Dat wil je namelijk ter plekke. Hulp zoeken misschien een oplossing? Ik heb veel met mijn moeder gepraat. Geen professionele hulp, wél een oplossing.

Futloos voelde ik me afgelopen zomer. Ik kon niets in mijn handen houden, tegen alles zag ik op, doodmoe was ik. Al had ik een hele dag niets gedaan, dan voelde het alsof ik net terugkwam van 10 km hardlopen. Eten ging niet naar binnen, het kostte me zoveel moeite. Ze weten niet wat het was, ze weten niet hoe het er is gekomen en ook niet hoe het weer over is gegaan. Ook hier misschien: ik heb geluk gehad.

Ik weet niet hoe ik je verder kan helpen dan deze herkenningen op te schrijven. Echt hulp heb ik nooit gezocht, tis allemaal vanzelf weer over gegaan...sterkte, en bedenk, het leven is altijd wel de moeite van het leven waard!

tja, die moeheid is echt heel verrot. ik dacht eerst dat het gewoon in m'n hoofd zat. maar toen ik terug kwam van vakantie en ik was de 1e dag van half3 's middags tot half 8 's ochtends en daarna vanaf 5 uur of half 7 aan het slapen dacht ik toch dat het wat anders was. maar na een bloedonderzoek bleek dat niet zo te zijn. het zit dus wel gewoon in m'n hoofd. er gaan zoveel gedachtes door m'n hoofd, ik wordt er gek van, het enige wat helpt is dan gewoon gaan slapen, maar waarschijnlijk rust ik dan niet uit, doordat ik zelfs in m'n slaap nog na aan het denken ben ofzo. toen ik wist dat ik geen pfeiffer had ofzo vond ik dat ik me niet aan moest stellen en ben ik weer lekker gaan hockeyen. daarna voelde ik me toch al een stuk beter. altijd zorgen dat je wat te doen hebt. dan geef je die gedachtes geen tijd om terug te komen. maarja, anyway, met moeheid ben ik wel bekend
x-je Jenn

Hierin herken ik me zelf een beetje, maar met name op het leven van lichtpuntje naar lichtpuntje. Vooral vorrig jaar rond deze tijd was dat heel erg... Gelukkig had ik de juiste mensen om me heen om te zorgen dat ik me er doorheen sloeg. De hele zomervakantie en een gedeelte erna ging het heel erg ok met me. Maar net als je je weer een beetje van het leven geniet moest het op de 1 of andere manier weer flink verpest worden... Pas in het begin van dit jaar ben ik weer een end op weg geholpen om meer zin in het leven te krijgen. Dit doordat er weer voor mij nieuwe mensen in me leven zijn gekomen, waarvan 1, zonder dat ze het misschien beseft, mij ontzettend geholpen heeft door mij een andere kijk op het leven te geven. Tevens is zij de topic starter, 1000 maal dank Sientjuh http://forum.scholieren.com/smile.gif

*bloost*
je kan ook overdrijven hoor...

sorry, ik overdrijf niet. :/
'k denk alleen dat je het niet begrijpen zal

[Dit bericht is aangepast door moenbase (12-03-2002).]

De enige die jou kan veranderen ben jij zelf
als je bent veranderd komt dat echt niet door mij

Ik heb ook mezelf veranderd, en ja, natuurlijk ben ik de enige die dat kan.
Maar sinds ik jou ken heb ik een 'nieuwe' kijk op het leven gekregen.

Whahahaha
wat ben ik toch verfrissend.

maar serieus:
fijn dat ik je heb kunnen helpen http://forum.scholieren.com/smile.gif

jaja, lach me maar weer uit. ik ben weer veel te bloedserieus...sorry :/

t was meer zelfspot dan lachen om jou

hm ok...althands...ik denk dat et 'ok' is :/

We need to talk http://forum.scholieren.com/smile.gif

we already did http://forum.scholieren.com/smile.gif but if you'd like to talk some more, why not :/