verslag van een psychische junk
 

Verslag van een psychische junk

Soms praat ik met mijn ouders. De laatse tijd bijna elke week. altans mijn ouders praten tegen mij. Over al de dingen die ik gedaan heb of juist niet. Ze zijn dan teleurgesteld en verdrietig. Ze weten niet wat ze met me aan moeten. dat doet me geen pijn. Ben vervreemd van deze pijn. heb geen gevoel meer. mijn gevoel is fantasie. en een fantasie is moeilijk om lang vast te houden.
Een hoop mensen hebben mij te vriend. altans dat denken ze. Ze zien een imitatie van een gelukkige oversexte jongen. Ik heb geen vrienden. ik heb niet eens mezelf. soms denk ik van wel, om het vervolgens weer te zien verdwijnen. ik wil keuzes kunnen maken en hier ook achter staan. ben altijd moe, altijd.
Voor mij draait de wereld en is alles wazig. Alles wat ik op een dag doe is fantasie lijkt het wel. heb totaal geen tijdsgevoel.

Elke avond is het toneelstuk over en gaat het doek dicht. De acteur wordt weer zichzelf. ik sterf elke avond, wordt niet mezelf. en elke ochtend moet ik me weer sminken!

Herkent iemand dit gevoel?? Ja is een beetje vaag verhaal. Veel beter kan ik het niet onder worden brengen. Maar ja. Iemand advies?
Kom niet met een psygoloog aan wat daar zit ik al.
alvast bedankt!!!
We moeten iets doen voordat de wereld naar de klote gaat!!!!!!!!!!

Ik snap je.
Niet gaan zeuren dat ik dat niet kan weten omdat ik nog maar 13 ben (voordat er iemand over begint).

Ik had pas ook veel gesprekken met mn ouders (vanwege dat ik dronk, blowde, in mn polsen sneed, enz.)
ze hadden er ook een psycholoog bijgehaald. Maar dit alles had totaal geen zin, degenen die me er weer bovenop hebben geholpen waren mn echte vrienden.

ja ik ken het ook...opschool ben ik altijd heel erg vrolijk, de meesten zien mij ook als het lachebekje van de school maar in het "echt" voel ik me altijd klote. er zijn dan ook maar een paar mensen die mij zo kennen...dus als iemand die zich altijd klote voelt

ik ken het gevoel niet.. maar misschien moet je es met iemand uit je directe omgeving er over praten.. de reden vinden waarom je jezelf niet bent... schaam je ergens voor enz..
je moet het in ieder geval niet voor jezelf houden.. en dat je het hier neer zet is een stap in de goede richting..

Ja ik denk dat je wel gelijk hebt! Zit nou ook al een beetje op de goede weg. ik las op bij een ander onderwerp deze zin: you become what you hang out with. Deze zin gaat ook zeker wel voor mij op. Maar ja,
thanks
PS: God zegent iedereen en als god niet bestaat dan doe ik het!

Mooi verslag, als er nog een deel 2 komt, laat het me ff weten. Massol.

je hoort wel dat je je ouders moet respecteren, maar somigen verdienen dat gewoon niet. en je kan die pijn wel negeren, maar hij gaat niet weg, doe er wat aan, maak desnoods herrie dat ze geen zin meer hebben in zulke gesprekken.
ik denk dat het daardoor is gekomen dat het nu bij mij wat beter gaat. ik heb een keuze genomen. dat is geen verwijt ofzo, je moet ook nog een keuze voorgeschoteld krijgen, en niet zo eentje van 'ok, wat dragen we vanavond?' een echte belangrijke; en die stellen zich noodzakelijker wijs toch om de zoveel tijd.


dit gevoel had ik vorig jaar zoooooooo hard ook. je bent tegen vrienden aan het praten en terwijl zit je je te ergeren aan dingen die je niet zegt of dingen die zij zeggen waarmee ze je (onbewust) kwetsen. daar wordt je gewoon verdrietig van.