Ik wordt uit elkaar getrokken...Trek het niet meer...
 

Het is misschien niet zo erg als wat ik hier allemaal lees van anderen, want van sommige mensen heb ik echt zoiets van: ben ik blij dat ik daar vanaf ben... Maar het gaat juist om de andere kant van de medaille.
Jarenlang heb ik zelf een helehoop problemen gehad. Het grootste deel is opgelost en verwerkt (nog niet geheel, dat duurt jaren) alleen mensen trekken erg snel naar mij toe als het gaat om problemen of om dingen die heb dwars zitten. Ik heb daar nooit zo'n problemen mee gehad aangezien ik mensen snel doorgrond en ze dus ook zo door heb. Maar nu het steeds meer mensen worden (zelfs mensen die ik net een uurtje ken, snap er niks van) kan ik ze niet meer doorgronden en daar heb ik ook helemaal geen zin in, maar op de een of andere manier kan ik me er niet tegen verzetten. Er wordt vaak gezegd dat ik te sociaal ben, terwijl ik dat helemaal niet vind. Ik help gewoon graag mensen en luister er graag naar. En zeker als het om vrienden gaat . Zij hebben mij ook altijd geholpen. Maar ik heb het idee alsof ik nergens meer terecht kan met mijn verhaal, terwijl ik af en toe ook even iets kwijt moet omdat ik vanalles te horen krijg. Ik ben nou eenmaal geen psych. Ik zoek dus eigenlijk een manier om en mijn beste maatjes te kunnen helpen (want om mensen die ik net ken te gaan helpen daar ben ik al mee gestopt als het ware want dat trek ik gewoon niet) en om toch mezelf te kunnen zijn en ook mijn ei kwijt te kunnen.

Want wat betreft het mezelf zijn, dat lukt me gewoon nog steeds niet, alleen met michel en mijn vrienden en op mijn werk wel alleen niet op school of als ik uit ga of waar dan ook.. IK wil OOK gewoon MEZELF zijn....
pfffff

Nou dit moest ik effe kwijt...dank je voor het lezen....

een vriendin van mij heeft hetzelfde probleem als jou. ongeveer een jaar geleden heb ik een keer tegen haar gezegd dat als ze echt haarzelf wilt zijn, ze dat ook zou doen. want dan kan het je echt niet zo veel schelen wat anderen van je denken enzo, als je ineens veranderd. Nu is ze wel haarzelf ( tenminste zegt ze ) en ze is ook nogsteeds mijn vriendin. Ze voelt zich ook stukken beter nu. Maar het gekke is, dat nadat zei dus tegen een aantal mensen had gezegd dat ze met hun problemen maar naar iemand anders moesten gaan, omdat ze nu zichzelf aan het ontwikkelen was om het zo maar even te zeggen. Is ze nu psychologie aan het studeren... Dus ze vond het toch erg leuk om anderen mensen te helpen.
Zij hielp anderen zo graag, zodat ze niet over haar eigen problemen hoefde na te denken. maar nu praat ze geregeld over haar problemen tegen mij, dus ik denk dat wanneer je je zelf kunt zijn in de buurt van anderen je ook makkelijker je ei kwijt kunt..

groetjes Weedle