Bindingsangst...
 

Tja, wie kent het niet?
Ik geloof dat ik er zelf ook last van heb, erg irritant.
Om even een standaard voorbeeld te noemen:
Ongeveer een jaartje geleden leerde ik een jongen kennen waar ik echt helemaal verliefd op werd. Hardstikke leuk wel, totdat ik hoorde dat het wederzijds was. Ik wist echt niet wat er ineens met me gebeurde: ik begon hem te ontwijken, was telkens helemaal uitgeluld als hij met me begon te praten (resultaat: heel veel stiltes en krampachtig gelul). En iedereen om me heen maar zeuren "waarom doe je nou zo, waarom wil je hem ineens niet meer?". Toen hoorde ik van hem dat hij een paar maanden uitgezonden zou worden (hij zat bij het leger). Iedereen vond dat jammer (ik ook wel iets, want hij was nog steeds wel leuk :o), maar ik was opgelucht.
In die tijd hebben we heel veel gesmst en werd ik nog veeeeel verliefder. Het waren ook echt hele kleffe smsjes e.d. Was echt leuk en we waren echt gek op elkaar (y).
Zo snel hij weer terug was ging het echter weer helemaal mis. De eerste keer dat ik hem daarna weer zag heb ik hem gewoon de HELE avond nix gezegd. Ik wilde/durfde gewoon niet, want het zou dan zo vanzelfsprekend worden dat we echt iets zouden krijgen en op de een of andere manier wilde ik dat niet :o Ik durfde het gewoon niet. :o:(

Het is dus uiteindelijk ook nix geworden, we zien elkaar nu heel soms nog en dan besef ik elke keer weer dat hij wel een hele leuke jongen is en baal ik als een gek dat het toen nix is geworden. (n)

Zijn er mensen die dit herkennen? Zo ja, hoe gaan jullie ermee om of hoe zijn jullie er vanaf gekomen? :confused:

:eek: , oke sorry ik snap dit echt niet...
btje onlogisch allemaal, maar dat zal wel weer aan mij liggen..
ik wou dat het bij mij een keer wederzijds was, en jij laat het gewoon maar gaan??? :confused:

ik snap het wel
heb dat ook :o

Ikke :d

Okee, dat noemt men nou dus bindingsangst. :o
Het IS ook onlogisch en ik baal er zelf OOK van, maar t is gewoon zo bij mij...daarom wil ik er ook vanaf, want ik wil ook wel eens gewoon normaal een leuke vriend hebben zonder dat ik ineens weer van die "nee, ik wil het ineens niet meer"-momenten krijg :o:(

Hoe ga jij er mee om dan? Of ga je er niet mee om, maar laat je het gewoon zo? :confused::o

Hmm ik herken het niet. Dat wil zeggen, ik heb er geen last van, maar ik kan me voorstellen dat het heel vervelend voor je is.
Ik weet niet hoe oud je bent, misschien dat je jezelf nog te jong vindt voor een 'vaste' relatie. Of dat je bang bent voor alles wat er bij een relatie-hebben komt kijken.
Heel eerlijk gezegd kan ik je er echt niet verder mee helpen. Ik denk dat je moet kijken waar het "probleem" ligt.
Sterkte in ieder geval!

Ik ben 17, staat onder mijn naam :p
Tis dus ook niet zo dat ik al helemaal wanhopig moet gaan worden of iets dergelijks, maar kvind het jammer dat ik er last van heb..Het is ook echt niet zo dat ik er een wereldprobleem van maak, het is alleen zo irritant soms en daarom vroeg ik me af of er meer mensen last van hadden.
Iig thnx voor je interesse! :):cool:

bindingsangst is echt ongelooflijke BULLSHIT kweet niet wie dat verzonnen heeft maar ik vind het een term die ervoor zorgt dat je zelf geen verantwoordlijkheid meer draagt.

als je je nog niet kan binden moet je dat gewoon niet doen. als je jezelf niet gevonden hebt en nog niet weet wat je wilt en vooral waarom je datgene wilt (niet dat het kortstondige verlangens zijn. emoties bedriegen) kan je je gewoon niet binden, en das maar goed ook

Inderdaad heel lastig,
een paar jaar geleden had ik daar ook een beetje last van! Zodat m'n vriendinnen op den duur zich ermee gingen moeien! :rolleyes: En daar is dan EINDELIJK wel eens een relatie van gekomen met nen gast die gewoon de max was! :)
Sindsdien gaat het best wel goed met die bindingsangst... ik kan zelfs zeggen dat ik er geen last meer van heb! (y)

Maar nu heb ik wel een andere last! :eek: (n)
Na een paar weken, begin ik steeds te twijfelen over vanalles en nog wat... en dat is best wel ambetant vind ik! En ik weet dat het allemaal aan mezelf ligt! En dat ik een beetje (neig)begin te zagen! :rolleyes: Momenteel heb ik dat weer! Heb nu bijna 2 maanden een relatie en ik begin weer te twijfelen aan mezelf en aan hem! aaaaaah, dat is ook iets ambetant zenne :o :o

Wel handig van je vriendinnen dan :D
Mijn vriendinnen heb wel zoiets van 'wat doe jij nou weer vaag', maar niet dat ze zich er supererg mee bemoeien. Daar hou ik trouwes ook helemaal nie van :p:o
Maar..als ik vragen mag..waarom begin jij nou weer zo te twijfelen dan als alles goed gaat enzo? :confused:

Wijs gesproken.

Volgens mij heb ik ook een beetje bindingsangst, want als ik een vriendje heb en ik ben nog onzeker enzo over of hij mij wel echt leuk vindt dan weet ik zeker dat ik hem niet kwijt wil, maar zodra ik zekerheid krijg over zijn gevoelens voor mij (positief dan he), dan ga ik twijfelen of ik hem wel zo leuk vindt enzo..... En als het dan weer slechter gaat weet ik zeker dat ik hem niet kwijt wil.....
Echt raar allemaal....

Eigenlijk blijkt hieruit een aantal dingen, waarvan gebrek aan zelfkennis en het moeilijk vertrouwen van mensen nog maar het topje van de ijsberg vormen. Bindingsangst zoals dat bij de meeste mensen voorkomt, is geen bindingsangst in de psychologische zin van het woord. Als je echt bindingsangst in de definitie gangbaar in de vakliteratuur hebt, dan zou je je ouders in elkaar slaan, nog nooit een normaal gesprek met iemand gevoerd hebben en constant van school naar school gestuurd worden.

Het soort bindingsangst waar (toch wel vaak) meisjes in deze leeftijd last van hebben, is toch primair een gebrek aan vertrouwen. Zowel vertrouwen in zichzelf als vertrouwen in de ander. Het is een patroon waarin je ziet dat het aantrekken en afstoten is. En dat is uitermate ongezond voor een relatie (als je er sowieso al naar moet streven om een 'relatie' te hebben voor je 25e, maar dat is een andere discussie).

Er is verder ook weinig aan te doen. Je moet gewoon ouder worden, jezelf beter leren kennen. Let goed op wat er gebeurt als er zo'n verkering stukloopt: vertrouwde je hem niet, wat wil je zelf éigenlijk het liefst, etcetera. Als je die zelfkennis langzaamaan opbouwt zul je zien dat je veel stabieler tegenover andere mensen staat. Als je van jezelf weet wat je kunt verwachten weet je ook welke verkeringen mogelijk zijn en welke niet, en hoe je je eigen gedrag kunt beïnvloeden.

Nare Man is mij ietske te vlug af :)

Het ligt inderdaad aan "vertrouwen"

Je vertrouwt de andere persoon niet en ook uw eigen niet... en daardoor begin je negatief te denken..

Ik denk dat je da gevoel aan de kant moet zetten en genieten van de mooie momenten...


Groeten

DJken

Nou, dit vind ik ook wel iets te kort door de bocht.
Je moet niet over mij denken dat ik een bang schaap ben, nix durf en geen enkel vertrouwen in mensen (in het bijzonder jongens) heb. Ik heb genoeg jongens die gewoon vrienden van me zijn en waarvan ik zeker weet dat het nix wordt, die vertrouw ik (bijna) allemaal voor de volle 100%.
Wat jij precies onder bindingsangst verstaat moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik weet wel dat die vorm zoals jij hem beschrijft voor mij niet helemaal op gaat.
Ik denk dat ik mezelf heus wel beter ken dan jij.

Maargoed, ik was in dit topic niet opzoek naar kritiek over of ik wel echt bindingsangst heb, wat het precies hoort te zijn of hoe ik zelf in elkaar zit, ik wilde alleen weten of meer mensen mijn situatie herkennen en wat ze er tegen doen/gedaan hebben :|

Danku. :)

Weet je zeker dat je verliefd op hem bent?

Dat dacht ik toen wel jah, zo voelde het ook, maar tegelijkertijd stootte ik em dan toch af. Onverklaarbaar dus :o:p

Nee geen last van, ik hanteer het *trap de deur uit* "heey we bellen" principe.

Dit komt me ontzettend bekend voor..

Iedereen die zegt dat bindingsangst gelul is, heeft er duidelijk geen last van. Of het echt bindingsangst is weet ik niet, maar ik weet er geen andere term voor. Als ik verliefd ben op een jongen (en ja: dan ben ik er écht verliefd op, ik weet zelf wel wanneer ik verliefd ben..) dan ren ik weg. Zo ver mogelijk. Ik ontwijk hem, doe alles om maar niet met hem te hoeven afspreken.. ik doe superbot tegen hem..

"Sometimes you have to run away to see who will follow you"

Ik dacht eerst dat dit het was. Tot één van de jongens mij vertelde dat je ook té ver weg kunt rennen. Hij had geen zin in m'n gezeur, snapte niet waarom ik zo moeilijk deed. Ik was hem kwijt, door mn eigen gedrag. Een vriendin van me heeft wel eens tegen me gezegd: "Als je zo blijft doen, zul je nooit gelukkig worden. Ooit moet je de sprong wagen, het risico nemen. Anders zul je altijd alleen blijven." Daar heb ik toen naar geluisterd, vlak na die wijze uitspraak heb ik 2 jaar verkering gehad. Helemaal super. Maar nu zit ik weer in hetzelfde cirkeltje. Ik ben gek op een jongen die superveel moeite heeft gedaan om iets met mij te krijgen, maar ik heb hem 100x weggeduwd. De 101ste keer denkt hij dat ik niet gek op hem ben. Logisch.. hij heeft geen zin om als een kip zonder kop achter een meisje aan te lopen. Maja.. zucht..

Lijkt me dus vrij duidelijk, niet zo zeuren met dat bindings angst, gewoon ervoor gaan en zien of het wat wordt, alsof je de tijd hebt om het allemaal eens rustig af te wachten.

Djeez. Je wilt niet weten hoeveel ik herken in jouw verhaal :p:)
Alleen had ik dan jongens die niet rechtstreeks tegen me zeiden dat ik niet zo raar moest doen, maar die via via via via via lieten horen wat ze erover dachten. Dat is ook behoorlijk irritant. :p
Maar, vraagje..hoe komt het dan precies dat je nou weer in hetzelfde cirkeltje zit? Als je dat zelf weet tenminste...
Ik had altijd een idee erover dat je, als je er eenmaal vanaf was, het ook niet meer snel terug zou komen..

Jij weet dus duidelijk niet wat bindingsangst precies inhoudt.

Ja dat weet ik wel, ik zie het alleen als aanstellerij, ik weet dat het niet in alle gevallen dat ook is maar ik generaliseer gewoon en ben nog eens een bot ook.

ik herken het echt allemaal. als ik verliefd ben/een jongen leuk vind en dit gevoel is wederzijds vind ik dat zo eng en wil ik er verder ook niks meedoen. of als iemand mij leuk vind en ik dat kom te weten, ga ik zo bot doen/negeren tegen hem zodat hij mij niet meer leuk vindt en dat haat ik van mezelf. maar voor de rest ga ik heel normaal en best veel met jongens om zolang er maar verliefdheid optreedt. maar jammergenoeg heb ik geen oplossingen voor je, want ik ben er zelf ook nog niet vanaf. ik denk dat je 'gewoon' een keer de stap moet zetten en dan maar kijken wat er van komt, ik weet dat het moeilijk is maar toch proberen!!! heeel veel succes ermee!!!

hoezo zou je doen álsof je je niet durft te binden? dan laat je een heel leuk persoon lopen! dat is toch stom? dat doe je echt niet zomaar. dus aanstellerij is het zeker niet.

Mjah, ik heb dus precies datzelfde gevoel en reageer ongeveer hetzelfde als jij. Jongens gewoon als vrienden lukt heel goed, maar zo snel het meer wordt niet meer :( Irritant...
In ieder geval tnx voor je berichtje, jij owk succes ermee!

Tis dat je het zelf zegt...
Misschien zou je ergens wat meer informatie/ervaring over moeten krijgen, voordat je overal je reacties zomaar neerpost. :o

Die krijg je dus wel, en je laat zien dat je er maar moeilijk mee kunt omgaan. Pas op.

Goed, vader :rolleyes:
Ik kan best tegen kritiek, maar dan moet het wel kritiek zijn die echt op mijn eigen situatie van toepassing is en waar ik echt wat aan heb. Als het dat niet is, heb ik er idd geen zin in daar goed mee om te gaan.

Dit had ikTOTAAL niet van je verwacht :eek:
Tenzij dit die Bas is waar je het wel is over hebt gehad :confused:
Anyway.
Ik heb hier zelf ook last van. Maar dan op een andere manier.
"The chase is better than the catch"
(als het goed gespeld is :p)
En wat dat betreft kunnen wij hier heel goed over praten :p :o

Maar wat ik dus altijd heb, zodra degene die ik leuk vind m'n vriendin is. Ga ik op zoek naar haar negatieve punten. Ik blijf maar zoeken en zoeken, en vind steeds van die puntjes die nergens op slaan. Maar uiteindelijk komt het er op neer dat ik minder verliefd wordt, en dus een klootzak wordt :o

dat heb ik dus ook (n)
dat is echt ZO vervelend :eek:

Achter ieder persoon schuilt een geheim :rolleyes::o
Hoezo niet?

Verklaar u nader?

Daar zit ik nu al een jaar mee, geloof ik.
Eh ja, zie mijn topic ergens van ooit. :o

Nou het is uitgegaan met m'n ex-vriend en sindsdien gebeurt weer hetzelfde, zoals eronder ook uitgelegd is: ik vind een jongen ERG leuk, heb meerdere keren met hem gezoend, hij belde op gegeven moment bijna dagelijks, met de vraag of ik iets wilde afspreken, hij wilde me zien.. steeds deed ik dat niet, lulde ik eromheen. Op een avond nam ik m'n telefoon niet op, hij heeft toen 3x gebeld. Toen ik 's avonds al in bed lag ging opeens de voordeurbel.. mn vader riep me, ik kwam naar beneden en daar zat ie dan op de bank.. die avond was het supergezellig, toen ie me thuisbracht vroeg ie of ik de volgende dag mee ging wat drinken. Ik zei 'misschien'. Hij zei: "misschien is bij jou altijd nee". Ik zei dat ie daar misschien ;) wel gelijk in had, maar dat ik nog wel zou zien. Sindsdien heb ik hem een tijdje niet meer gezien tot ik hem opeens weer tegen kwam. Toen heb ik weer met hem gezoend. Afgelopen zondag stond ie weer voor mn deur.. ik deed weer lullig en zei dat ik weg moest. Sindsdien niets meer van hem gehoord.

precies hetzelfde doet een goeie vriendin van me ook. Zo erg dat ze allebei knettergek op elkaar zijn maar geen woord tegen elkaar zeggen, ze gunnen elkaar alleen maar arrogante blikken en ijdele houdingen.

Maar diep van binnen zijn ze allebei stikonzeker, weten ze niet wat ze willen met hun leven, hebben ze weinig zelfkennis, en zouden ze in een relatie elkaar alleen maar ten gronde richten.

nix bindingsangst want ze heeft 2 megahechte vriendschappen waarvan 1 tussen ons.

het is een smoes om haarzelf uit de weg te gaan, weglopen niet voor die jongen maar voor haarzelf.

Zoals ik al zei..het lijkt wel alsof jij mijn leven (wat jongens betreft) leeft..:p
Maar heb jij nu dan ook het gevoel dat je hem wel echt leuk vindt en hem stiekem wel wilt zien? Of dat ook niet...
Ik heb/had dat namelijk wel; zolang hij niet bij me was wilde ik hem zien, maar zo snel hij er was ging ik hem ontwijken :o

Precies hetzelfde.. Ik wil hem zien als ik niet bij hem ben maar als ie voor mn deur staat of opbelt, dan wil ik hem niet zien :S

@**Moonflower**: Ik denk dat je gelijk hebt, dat het geen bindingsangst is maar "weglopen van..". Maar wat kan ik ertegen doen? Tips?

Jep herken ik mezelf VOLLEDIG in :o , ik vind het héél erg vervelend en ook veel mensen snappen me niet :( . Ik word gewoon zo bang, ik trek ook heel graag de aandacht van jongens tot ik voel dat ze verliefd worden of zoals bij jou dat het wederzijds is. Ik duw ze gewoon weg en dan denken ze dat ik hen 'gebruikt' heb (je weet wel ze rond mijn vinger gewonden heb om ze dan nadien te laten vallen :rolleyes: ), maar dat is helemaal niet zo. Ik weet totaal niet wat je eraan kan doen, ben er zelf nog niet vanaf, maar ik weet wel wanneer het begonnen is, toen ik twee jaar geleden een relatie begon met een jongen waar ik niet verliefd op was. Ik wilde eens stoer doen :o , maar het is verkeerd uitgedraaid en sindsdien is het begonnen, velen zeggen dat het komt omdat ik nog niet klaar ben voor een relatie, kan wel zijn, maar waarom snak ik soms zo naar iemand die me graag ziet :confused: ?

xxx
Faith :D

Ik ken 't ook. :(:D

Nog een voorbeeldje. Sta ik in de disco, kan ik oogcontact maken met iedere jongen, béhalve de jongen die ik echt leukleuk vind. Hij moet het ook niet wagen om op me af te komen, want ik ga zo een blokje om, om hem maar niet te hoeven zien. Terwijl Híj degene is die ik leuk vind en juist wel wil zien. :o Maar op de een of andere manier krijg ik het dan spaans benauwd en de gedachte om met hem te praten maakt me doodsbang..

Dat "laten vallen"-idee ken ik ook :(:o Een van de jongens waarmee ik een keer bijna iets had en waarmee het toen ook gewoon niet lukte door mijn gezeik, heeft eens gezegd dat hij af en toe helemaal gek van me werd. Hij kreeg/had heel erg het idee dat ik idd dus met hem speelde, hem gebruikte. Hem bellen/smsn wanneer ik hem miste maar als hij langs wilde komen net doen alsof ik dat smsje niet had gekregen oid. :o
Hij is daardoor heel erg aan zichzelf gaan twijfelen, een stuk onzekerder geworden en daar was ik zo van geschrokken dat ik mezelf heb gezworen nooit meer zo raar zou doen. (die "bindingsangst" zou verdringen dus eigenlijk :)) Dat is me alleen niet gelukt (n).

Offtopic: Kheb gister en eergister met carnaval wel een helehelehele leuke jongen leren kennen en ik deed (nog?!) niet eens afstandelijk, vond het juist superleuk en wilde alleen maar heel veel bij em zijn :):o Hopen dat het zo blijft!!
:p