mn ouders
 

ze flikken het telkens weer om me kut te laten voelen. ze noemen me telkens een trut, zeggen nooit dankjewel als ik uit mn weg ga om iets goeds voor hun te doen, vinden altijd dat ik nooit iets uitvoer, en als ik iets doe dan is het niet goed genoeg. ik voel me zo minderwaardig in hun ogen, en me telkens een trut of een stom mens te noemen helpt ook niets. ik wil ze zo graag terug haten, maar het lukt me nooit. ik kruip altijd weer naar ze terug, ik kan nooit mn gevoelens van haat volhouden, terwijl het hun wel lukt
ik weet niet wat ik hiermee bereik, ik wil gewoon mn verhaal kwijt, ik voel me zo alleen en kut en...alles ging goed, en nu is alles weer zo godverdomme fout...ik haat mn leven door hen.
heeft iemand advies?

probeer er over te praten met iemand die je vertrouwt... vriendinnen.. mentor of leraar...
*weet verder nix te zeggen*

sorry sterkte

Probeer ze uit te leggen dat je je door hun rot voelt..
(dmv brief, gesprek oid)
Zal wel heel moeilijk zijn, maar als zij het niet weten,
kunnen ze er ook niks aan doen imo.
En probeer er anders idd met iemand anders over te praten,
zodat die evt. kan helpen, of raad geven..

ik sluit me hier bij aan.....
je moet ze echt de waarheid vertellen, want anders ga je eraan kapot, en wil je dat? vertel je beste vriend/vriendin erover, mischien komen jullie dan samen op een oplossing!
als jij ook elke keer terug komt bij je ouders krijgen ze 't idee dat ze je alles kunnen maken, en dat je toch wel terugkomt. uit gwoon je gevoel tegenover hun! laat zien wat je voelt, vertel het ze, trek je niets van ze aan, vertel ze de volle waarheid recht in hun gezicht! ze mogen je niet k*t laten voelen, dan mogen ze zich echt geen ouder noemen, geen eens mens!

zet um op!!!!!!! (y) :)

Het lijkt me hoe dan ook eens verstandig met je ouders te gaan praten en erachter te komen hoe bewust ze zich zijn van hoe jij je voelt en hoe zij dus tegen jou doen.

Dat het jou niet 'lukt' hen te haten is volgens mij niet vreemd hoor. Je hoort ook wel van kinderen die geslagen of mishandeld worden door hun ouders, en er toch naar terug willen keren. Jij hebt een soort natuurlijke liefde naar hun toe, en je hebt geen knopje om die zomaar uit te zetten.

Als een gesprek met je ouders niet helpt zou je eens met je huisarts kunnen gaan praten en kijken of die je kan doorverwijzen naar iemand die misschien tussen jullie kan bemiddelen. Om de situatie thuis voor jou prettiger te maken.

Veel sterkte in ieder geval!

wat ik zou doen is hun vertellen dat je het echt verschrikkelijk naar vind als zij jou een trut of stom noemen.. dat je je hierdoor minderwaardig gaat voelen. want als je hen niet op de hoogte brengt van je gevoel kan er ook vrijwel niets veranderen.

ehh, dank jullie wel voor het advies:)
ik zal weer proberen met ze te praten erover, ik probeer het af en toe maar dan zeggen ze telkens maar weer dat ik me aanstel en dat ik niet zo de pineut moet uithangen en me minderwaardig moet gaan voelen, en dan gebeurd alles weer overnieuw. nou ja, iig, bedankt

Mn moeder is erg ziek..
Ik moet allerlei dingen voor haar doen..wat ik ook wel doe..
Maar nooit zegt ze een keer dank je wel..of wat dan ook..
Ze zegt wel..dak nooit wat voor dr doe en alles..
Terwijl ik mn best doe?
Maar goed..
Ik kan t nie over mn hart krijgen om haar te zeggen..hoe ik er over denk..
Maybe ook omdat ze ziek is..
Maarja..Dit slaat nergens op..

ik ken het heel goed, maar bij mij is het verschil dat mn pa me trut noemt en mn moeder heel lief doet, maar daar kan ik niet tegen...

Ik zou me dr niet zoveel van aantrekken, en gewoon zoveel mogelijk naar vrienden gaan, dat lucht er op...


suc6

Ja, dat kunnen ze allemaal heel leuk tegen je zeggen, dat je je niet minderwaardig moet gaan voelen, maar dat gevoel kun jij niet sturen. Het ontstaat nu eenmaal, en dan zit er dus toch iets mis..