help
 

ik weet het echt niet meer,

mijn moeder weet dat ik snij, ik moet naar een psycholoog waaraan ik vanalles moet vertellen, ik kan het gewoon niet meer.
elke week weer moet ik er naar toe, vraagt ze me of ik mezelf haat, weet ik veel... ik kan toch niet alles vertellen wat er is gebeurt, iedereen denkt dat ik gek ben, krijg ik dan ook dagelijks te horen, op school wordt iedereen boos omdat ik niet vertel wat ze vroeger met me hebben gedaan, alsof ik het leuk vind, het was allemaal echt niet mijn bedoeling

wat moet ik doen???

Waarom zou je niet alles kunnen vertellen? Omdat je dat zelf niet wil, of omdat er iets anders is?

Wat je aan die psychologe verteld, komt echt niet iedereen op school te weten. (mag ik aannemen)
En ik denk ook niet dat die psychologe snel denkt dat je gek bent. Ze is in dit soort dingen gespecialiseerd, en ik denk dus dat ze niet zo snel van dingen op zal kijken.

En waarom zou je er niet over praten? Misschien lucht het wel heel erg op.
Je zit bij die psychologe, je moet met haar praten, waarom probeer je er dan niet het beste van te maken?

Waarvoor zit je er dan?
Vertel wat de reden is waarom het slecht
gaat, vertel wat je bezig houdt..
Kan ze je alleen maar beter mee helpen. :)
Sterkte.

ik kan het ech niet, mijn hele leven heb ik nooit een woord over mezelf gezegd, hoe ik me voelde of wat er gebeurde, het heeft denk ik allemaal te lang geduurd, er is ook zoveel gebeurt dat ik gewoon niet meer zeker weet wat waar is en wat niet, ik fantaseer dingen die niet zijn gebeurt

Je hoeft ook niet alles in 1 x te vertellen..
Doe het in jouw tempo, zoals jij wilt,
vertel haar (hem?) dat je het moeilijk vind,
dan kunnen jullie iig verder komen..

Vertel dat, dan kunnen jullie misschien
uitzoeken van wat en hoe..

Het is nooit te laat om te leren erover te praten, om te leren er beter mee om te gaan.
Nee ik zal niet zeggen dat het makkelijk is, maar het is zeker wel mogelijk.
Je moet niet in een keer alles willen, maar probeer er beetje bij beetje meer over te praten. Je kan beginnen met een heel normaal gesprek, als 'hoe gaat het?'.
En je hoeft niet te beginnen met je nare ervaringen, je kunt ook beginnen met het vertellen van leuke dingen die je hebt meegemaakt. Dan wen je er al iets aan om over jezelf te praten.

En er zijn ook andere mogelijkheden dan praten, denk bijvoorbeeld aan creatieve therapie. Daarmee proberen ze oplossingen te vinden voor problemen waarover mensen moeilijk kunnen praten. (bv door te tekenen, of te dansen)

En er zijn ook andere mogelijkheden dan praten, denk bijvoorbeeld aan creatieve therapie. Daarmee proberen ze oplossingen te vinden voor problemen waarover mensen moeilijk kunnen praten. (bv door te tekenen, of te dansen) [/B][/QUOTE]


het probleem is dat ik niks kan, ik ben alles behalve creatief, dus dat wordt in ieder geval niks, waarom moet het leven in godsnaam zo moeilijk, I HATE THIS LIFE!!!!

Je hoeft ook niet persé zoiets te doen,
het is gewoon een optie..
Bovendien kan je het altijd proberen,
wie weet wordt het nog wat.. :)

Maar je hoeft het ook niet te kunnen. Het is geen school waar ze je trainen in tekenen of dansen. Ze kijken niet naar of je tekeningen mooi zijn, of de verhoudingen goed getekend zijn, of je de danspasjes goed en netjes doet. Daar gaat het allemaal niet om.
Het gaat om wat en hoe je tekent. Niet om het niveau van de tekeningen (om tekenen dan als voorbeeld te nemen)

En ipv dansen en tekenen (beeldend vormen) kan je ook denken aan muziek, of drama (toneel) om dingen te uitten.
En nogmaals je hoeft er niet goed in te zijn, dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat je ermee je gevoelens naar buiten kan brengen, en voor sommige mensen gaat dat op deze manier makkelijker, dan door erover te praten.

en zoals Betamethason zegt, het is alleen maar een optie, niets hoeft, maar het kán.

Want ik denk echt dat het beter is, dat je op de een of andere manier, wel je gevoelens gaat uitten. Of dat je dat in ieder geval gaat leren en proberen.
Door alles alleen maar bij je te houden, denk ik niet dat je je beter gaat voelen.

kweet wel een beetje hoe het is...
loop sinds kort ook bij een psycholoog ben er alleen wel uit eigen wil naar toe gegaan, na 1 gesprek wilde ik al weer stoppen omdat gewoon mijn hele leven op tafel wordt gegooid, verschrikkelijk vindt ik dat...
maar ik heb doorgezet, kword nu ook door gestuurd naar een therapeut voor een second opion word aan de anti-depressiva gezet enz.... ik denk dat ik zeker dat ik er wat aan ga hebben...
mijn tip zet gewoon door kijk het in ieder geval nog een tijdje aan, het is ff door bijten... je hoeft haar ook niet alles te vertellen je kan zelf je grenzen aan geven doe ik ook, tis wel belangrijk dat je eerlijk bent...
geef het niet op heel veel sterkte