Een balans opmaken
 

Ik zal de topic korthouden anders typ ik weer zo'n groot evol verhaal...

Ongeveer 3 jaar lang heb ik in eenzaamheid geleefd. Het begon met een ziekte, werd steeds erger, schaamde mij ervoor en ging me sterk isoleren. Toen werd ik depressief en begon met automutileren en zm-pogingen. Begin van dit schooljaar ging het zo erg fout dat ik werd opgenomen.
Sinds vorige week vrijdag woon ik weer thuis zeg maar. In die tijd bij de kliniek had ik vrijwel elke dag veel contact met leeftijdsgenoten. Ik kon eigenlijk niet meer zonder.

Nu dat ik weer thuis ben is al dat contact weg. Sindsdien voel ik weer een grote leegte. Kan het zijn omdat ik ongeveer 3 jaar zeer geisoleerd heb geleefd, nu zo'n behoefte heb aan sociaal contact met leeftijdsgenoten? Om zeg maar de balans weer gelijk te trekken?



Herkent iemand zich hierin of lijkt het logisch volgens jouw, of juist niet?

erin herkennen, nee

maar je kan toch ook weer vrienden porberen te maken??? of tenminste nog een betje ocntact houden met de mensne vand e kliniek

Ik denk dat het heel normaal is om behoefte aan contact met leeftijdsgenoten te hebben. En dat hoeft niet eens zozeer te zijn om een balans weer bij te trekken.

Kan het niet zo zijn dat je op een gegeven moment niet meer in de gaten had wat je eigenlijk miste? Bij die therapie heb je nieuwe vrienden gemaakt, je weet weer wat je mist, en je wilt dat contact weer hebben met leeftijdsgenoten.

Ik weet verder niet hoe je je precies bent gaan isoleren. Je zegt dat je je voor je ziekte schaamde, maar je zegt niet hoe je vrienden hiermee omgingen. En ik denk dat dat ook wel invloed zal hebben gehad. (hoe ze dan ook reageerden)

Maar goed, ik denk dus dat iedereen behoefte heeft aan contact met leeftijdsgenoten. Het is juist goed dat je daar nu weer meer behoefte aan hebt, vrienden/leeftijdsgenoten kunnen veel betekenen. Maar ik denk dus niet dat het echt voor een balans is. Mijn mening.

Ik wil sowieso wel contact houden met een paar mensen van de kliniek. Ga ook wel proberen om nieuwe contacten op te zoeken.
Alleen vanwege weinig zelfvertrouwen en een gedachte van "waar-doe-ik-'t-allemaal-voor-ik-ga-toch-wel-dood" duurt het lang voordat ik bereid ben door te zetten en daadwerkelijk actie te ondernemen




Die jaren van eenzaamheid had ik wel het gevoel iets te missen, maar wat ik miste waren de leugens en onhebbelijkheden van andere mensen. Op dat moment was ik alleen vatbaar voor de negatieve dingen en niet de positieve.
Door de therapie heb ik ingezien dat er ook nog andere kanten aan mensen vast kunnen zitten. Een behulpzame kant of een kant van medeleven.

Een stuk vertrouwen in de mensheid heb ik inmiddels wel weer, alleen weet ik nog niet precies hoe ik hiermee moet omgaan.
Het is mij duidelijk dat je niet zomaar iedereen kan vertrouwen, anderen zijn er voor de lol en weer andere mensen zijn in staat om langdurige gesprekken te voeren over serieuze onderwerpen.

Van buitenaf kan je meestal niet zien met watvoor persoon je te maken hebt, hiervoor moet je eerst contact maken en dat contact maken, of in elk geval het initiatief ervoor nemen lukt niet.
Dit heeft ook weer een link naar mijn gedachtengang. Alles is zwart of wit. Alle mensen zijn goed of ze zijn slecht, komt zelden voor dat ik inzie dat elk mens op zich gewoon verschillend is : |

Dit is eigenlijk vrij logisch. Ik denk dat iedereen dat wel heeft na een opname:) Ik had ook sterke behoefte aan sociaal contact er na. Dan voelde ik me gewoon prettiger en was die leegte van de kliniek weg.
Het kan dus ook gewoon een soort van 'afkickverschijnsel' zijn:)


Liefs

Eendje:)