Levend begraven
 

Ik post dit hier en niet op K&L, omdat het gewoon nergens op slaat, literatuur is het dus zeker niet te noemen. Vandaar.

Levend begraven

Het was als of ze niet meer bestond, afgesloten van iedereen. Iedereen van wie ze had gedacht dat het echte vrienden waren lieten haar weer in de steek. Elke keer trapte ze er toch weer in. En elke keer bleek het toch weer een te blije fantasie te zijn. Dat zou ze nu zo ondertussen toch wel moeten weten. Er was nog één persoon bij wie ze altijd terecht kon. Maar voor hoe lang zou dat zijn? Ze vergiste zich in iedereen, waarom dan niet in hem? Wanneer zou hij er van door gaan? Ze wachtte elke dag op dat moment. En om die reden kwam ze wel eens wat opdringerig over.

Waarom gingen mensen van haar weg? Ze wist niet wat ze fout deed. Ze deed haar best. Erg haar best. Maar toch telkens weer… Ze voelde zich gebruikt. Wanneer mensen haar nodig hadden stond ze altijd voor ze klaar, maar zodra ze haar niet meer nodig hadden werd ze afgedaan. Levend begraven. Daar leek het nog het meest op.

Dank jullie wel.

Fijn dat je de moeite neemt om het te posten, maar er is hier niets om over te discusieren

Dus ik ga 'm wel naar K&L verplaatsen...

kee, niet mijn schuld dat zo iets slechts hier staat... :S

Don't blame me.

Ik vind 'm wel mooi hoor...zekere nie stom of zow...maar tis toch nie autobiografisch (of zo get :confused: )

bekend, er zijn veel verhaaltjes die zo gaan..
ook een beetje kort, ben je nog van plan om verder te gaan??

ik vind het niet heel erg mooi....maar tis wel duidelijk met wat je wil zeggen :) en ik vind het wel een goede lengte....misschien zou het als het langerzou zijn iets te langdradig worden :)