Eindexamenfeestje...
 

Eindexamenfeestje...



Het is een begin van een nieuw leven,
En onbewust denk ik aan jou.
aan hoe we vroeger fantaseerden,
over later, over nou.

Het is het einde van mijn leven,
van mijn doelloze bestaan.
Dat dacht ik toen ik wegging,
En jij liet me stiletjes gaan.

Het is de wereld die zich opent,
mooie dingen zullen komen.
Waarom denk ik dan terug aan vroeger,
en al die kinderlijke dromen.

Het is het einde van het jaar,
het eindfeest waar we samen zouden staan.
die we zouden beleven en vervolgens,
daarna pas ons eigen weggetje gaan.

een van je betere, lees beste gedichten van jou
heel mooi :D

Tja, dat gevoel... het overmant me al een aantal dagen... zo van: is het nu echt allemaal gedaan? Gaat iedereen uit mijn klas nu echt een eigen weg? En wat moet ik dan doen, I guess... ook een eigen levensritme vinden... Mooi gedicht, maar het feit dat het me raakt, zou genoeg moeten zeggen ;)

Groetjes, Dreampoet

Tenkz beidden...

maar dreampoet...Ik hecht totaal geen waarde aan deze klas, daar draait het gedicht eigenlijk om...

In de eerste en 2e fantaseerden we over hoe het eindexamen zou zijn, wat we zuden doen, we hadden zelfs onze hele toekomst al samen gepland...Nu ben ik 2 jaar geleden verhuisd, al het contact op een niet leuke manier kwijtgeraakt, en nu sta ik dus op het eindexamenfeest (Waar ik overigens toch maar niet heen ben geweest) zonder deze mensen, en zonder toekomstplannen, en zonder hun vriendschap...kortom niets is meer zoals we toen droomden...

Daar gaat dit gedicht nu eigenlijk over...

Hmm... Blijkbaar is poëzie dan toch een spiegel... ik lees dezelfde woorden, maar voor mij zijn ze melancholisch... triest, ik wil niet opnieuw naar vrienden hoeven te zoeken, naar nieuwe mensen die me nemen als ik ben, zonder voorwaarden...

Groetjes, Dreampoet