Problemen met socialiteit
 

Laatst had een vriend van mij iets gemaakt voor engels voor mij. Nu bedankt ik hem graag, maar dan krijg ik altijd zo'n raar gevoel, niet dat ik hem niet wil bedanken maar dat hij dat voor mij heeft gemaakt is dus een vorm van liefde omdat ik een vriend van hem ben. Ik kan het niet goed uitleggen maar ik heb dan problemen om dan "dankje" te zeggen, terwijl ik het wel graag wil doen. Maar het is zo vreemd. En zo is dat bij alles. Laatst ging ik naar een vriend van mij toe, een nieuwe vriend en ik kwam dar voor de eerste keer. Maar ben ik dus blij dat ik daar ben, maar als ik dan naar huis ga ben ik blij dat ik weer wegkan, niet dat ik het niet leuk vond of zo het was juist gaaf. Maar zo'n gevoel van: "He he, nou ben ik weer ff op mezelf." Net alsof het gevoel liefde niet bij mij naar binnen kan, maar het wel wil. Ik voel me er ooit zo raar door. Weet iemand hoe ze mij kunnen helpen om me meer open te stellen voor meer liefde? Of kan iemand mij meer helpen?? Alvast erg bedankt want ik wil gewoon iemand kunnen bedanken, of gewoon naar iemand toe gaan zonder dat vreemde gevoel te hebben. Nogmaals ik kan het niet goed erg uileggen...

gewoon schijt hebben aan al die shit, lekker pillies slikken en hard beuken :P

HARDCORE WILL NEVER DIE !!!! :D

Weeniet wat het is man, gewoon meer open proberen te zijn.

Wil je alsjeblieft gewoon normaal antwoord geven. Ik wil gewoon geholpen hier mee worden en geen pillen ervoor gebruiken.

Ik denk dat je het moet zien als een deel van jouw karakter. Je bent gewoon een beetje introvert. Is dat zo erg?

Het is ook mogelijk dat je een schuldgevoel hebt, omdat een ander iets voor jou doet. Dat is prima op te heffen door ook dingen voor hun te doen :)

Ik herken mezelf er wel een beetje in. Tegen mensen waar ik echt (op een vriendschappelijke manier) van hou, kan ik ook moeilijk 'dankjewel' zeggen, terwijl ik dat wel graag zou willen. Ik heb hier een heel tijdje mee gelopen en uiteindelijk heb ik er met een aantal heel goede vrienden over gepraat. Gewoon gezegd dat ik het moeilijk vind om ze te bedanken. Ze namen het gelukkig heel goed op, misschien dat dat ook iets voor jou is. Maar ik weet ook dat dat best wel moeilijk is om over te praten.

Ook hier herken ik mezelf wel in. Je hebt blijkbaar ook behoefte om gewoon even op jezelf te zijn en daar is niks raars aan. Dat betekend niet automatisch dat je het niet naar je zin had. Probeer gewoon toe te geven aan dat gevoel, zoek iid even een plekje voor jezelf op. Er is echt niemand die jou dat kwalijk kan nemen.

Misschien dat jouw gevoel ook wel voort komt uit angst. Angst om die fijne momenten kwijt te raken. En op de momenten dat je daar over na gaat denken, heb je misschien het gevoel dat je even afstand moet nemen of zo. Maar probeer ook aan dat gevoel toe te geven. Je kunt het wel gaan negeren, maar uiteindelijk pakt dat alleen maar verkeerd uit.

Nouja, ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar iig heel veel succes en sterkte!!

Dank je voor je steun en informatie. Hier heb ik dus wat aan. Nog "Bedankt."

Ik herken dat dus echt heel erg, kan eigenlijk wel zeggen dat ik vaak precies hetzelfde voel en nu nog. Want dat daar heb ik wel langer last van.
Maar ehm
Ik vind wel dat je moet oppassen hoe je omgaat met het woord liefde.
Je ziet het wel goed hoor dat het een vorm van liefde is, maar weeg er ook niet te zwaar aan kleine dingetjes.
Bij was de rede dat ik dan niks zei, dat ik bang was om iets verkeerds te zeggen, ookal is het toch wel redelijk normaal om dank je te zeggen toch? En als ik het dan zei dan kwam het op z'n rare manier uit, dat ik me er later welles voor de kop wou slaan. Maar goed. Ik weet wel vaker niet goed wat en hoe ik iets moet zeggen.
Over het algemeen, moet je het gewoon proberen te zeggen waarneer je het wilt. Nou dan komt het maar een keer raar over, je hbt iedergeval gezegd wat je wou zeggen, iedereen maakt welles foutjes. Je kan sowieso altijd beleefd zijn daar is niks mis mee.

Naja ik snap je misschien beter als je dat wat je kan opmaken uit m'n rare reply hierzo, misschien.
Als je wil, wil ik het er graag welles over hebben (via msn bv). Pm me maar als je wil.

grtz

Ik heb wel vaak het idee dat ik alles verkeerd zeg. Dan weet ik nie wat ik moet zeggen, op msn/mail/sms kan ik dat veel beter en aan de tel wil rdelijk, maar als ik mensen voor t eerst ontmoet komt t bij mij idd ook raar over. Maar wat nog stommer is, ik bedank mensen nie omdak t vergeet. Ben ik zo druk bezig op school vraag ik iets, zeg ik okeej, en ga ik weer weg. Mijn vriendin zei zo dat ik die vriendin van my ook wel es ff kon bedanken. Maarja. Je moet niet gaan denken dat je alles fout zegt, anders ga je dat nl ook doen:( werkt nou eenmaal zo bleh:( Gewoon relaxed proberen te beantwoorden, gebeurt dr nix :)
Liefs van Sara

Wat jij beschrijft heb ik ook best wel erg. Ik ben ook zo introvert als ut maar kan. Ik weet niet wat ik daar precies aan moet doen, maar ik ben voor iets anders (wat daar dus los van staat) naar de psych geweest. Het kwam toch ter sprake en hij zat te denken aan sociale angst, en ook faalangst. Dat kwam dr bij mij uit. Maar wat ik dr verder aan moet doen weet ik nie echt.....

Overigens lijkt me niet dat jij dat hebt..., denk dat je gewoon een beetje introvert bent. Niks mis mee

Ja is idd bekent probleempje. Ik heb het vooral erg als ik ergens voor het eerst kom weet dan nooit wat ik moet zeggen (vooral tegen die ouders) ben dan altijd bang dat ze me vreemd vinden enzo.

Hm, ik heb het juist andersom. Ik wil niet dat mensen mij bedanken voor dingen die ik heel vanzelfsprekend vind om voor ze te doen.

Ik ben bang om in lichte ruimtes met maar 1 of 2 personen te zitten die ik niet heel goed ken.. :(
kweet ook niet hoe het komt