Levend begraven
 

Ik post dit hier en niet op K&L, omdat het gewoon nergens op slaat, literatuur is het dus zeker niet te noemen. Vandaar.

Levend begraven

Het was als of ze niet meer bestond, afgesloten van iedereen. Iedereen van wie ze had gedacht dat het echte vrienden waren lieten haar weer in de steek. Elke keer trapte ze er toch weer in. En elke keer bleek het toch weer een te blije fantasie te zijn. Dat zou ze nu zo ondertussen toch wel moeten weten. Er was nog één persoon bij wie ze altijd terecht kon. Maar voor hoe lang zou dat zijn? Ze vergiste zich in iedereen, waarom dan niet in hem? Wanneer zou hij er van door gaan? Ze wachtte elke dag op dat moment. En om die reden kwam ze wel eens wat opdringerig over.

Waarom gingen mensen van haar weg? Ze wist niet wat ze fout deed. Ze deed haar best. Erg haar best. Maar toch telkens weer… Ze voelde zich gebruikt. Wanneer mensen haar nodig hadden stond ze altijd voor ze klaar, maar zodra ze haar niet meer nodig hadden werd ze afgedaan. Levend begraven. Daar leek het nog het meest op.

Dank jullie wel.

'k vind het nogal ingewikkeld en lastig om het onder woorden te brengen, vandaar dat ik erg m'n best had gedaan het in verhaal vorm op te schrijven, maar goed... :S Waar mijn topic dus over ging... Het meeste staat eigenlijk al wel in het verhaaltje...iedereen gaat van mij weg...als ze me nodig hebben dan ben ik welkom, zodra ze zichzelf weer op het pad hebben hebben ze me niet meer nodig en heb ik voor ze afgedaan: voel ik me dus gebruikt. Nu laat ik me natuurlijk ook telkens weer gebruiken, zo zou 'k het iig ook kunnen zien, maar ja, je kunt niet alles van te voren weten. Ik ben altijd bang dat ik weer gebruikt wordt, ik denk dan dat het niet zo is, maar die enorme angst ervoor blijft. Kent iemand dit en weet iemand er iets tegen?

Zo oké, Doc? Dank je, btw voor het heropenen.

Zo is ie goed hoor ;) :o

Tsja, ik ken het gevoel wel een beetje. Als ik een keer denk van "hey, deze mensen zijn wel aardig" of "met hun ga ik nog vaker dingen ondernemen" .. laten ze vervolgens niks meer van zich horen.

Nu ben ik hard genoeg voor mezelf om mij te realiseren dat ze het dan ook gewoonweg niet willen en doe ik er dan ook geen moeite meer voor, maar goed.

Er zullen ook wel mensen zijn die je niet zomaar in de steek laten, ook al spreek ik dan niet uit eigen ervaring.

Leuk er omheen geschreven btw ;) :D