Wie wil/kan mij dit even voor me uitleggen, dan kan ik er misschien aan gaan werken
 

Tegenwoordig ben ik echt 80% van de dag gespannen en loop constant met angsten. Ik neem mijn medicatie daarvoor vaak pas 's avonds in, zodat ik wel lekker kan slapen. Omdat ik er maar 1 per dag mag, kan ik dus niet bijvoorbeeld ook even eentje 's ochtends of 's middags nemen, zodat de spanning wat zakt.
Ik zat net in de kantine van de sporthal en we waren een beetje maf aan het doen met de muziek hard, maar er was hele verwarde muziek bij en dan raakte ik gewoon in paniek. Ik werd bang en alles zag ik een beetje wazig voor me dwarrelen. Als er dan weer een rustig nummer was, zakte ik dan helemaal down in.
Ook als ik bijvoorbeeld wat zie of laat vallen, dan schrik ik me rot en sta ik zeker nog een half uur na te trillen. Omdat er op mijn werk genoeg naar beneden valt, ben ik vandaag niet eens gaan werken, omdat ik bang ben, dat dadelijk al mijn woede en zo er uit schiet, dus dat ik door flip.
Ik had gister een vriend gesmst, dat ik het niet echt meer zag zitten en dat ik het gevoel had, dat niemand me meer zag staan. Hij kwam vandaag best pissig naar me toe en vroeg waarom ik hem dan in godsnaam gesmst had. En hij had gelijk! Waar ben/was ik mee bezig?!
Zondag heb ik de hele dag in het ziekenhuis gelegen vanwege een overdosis. Ik stond daar gewoon te janken van de puinhoop in mijn hoofd. Dat de artsen daar rustig tegen me deden, maakte het allemaal nog enger.
Ik heb morgen een intake bij mijn oude behandelaar voor mijn grote opname van de zomer en misschien nog een korte, die ik zo vroeg mogelijk krijg, maar ik ben zo bang dat ik die korte opname niet krijg. Zo trek ik het niet tot de zomer hoor, weet je hoe lang dat nog duurt?:(
Misschien denk ik te veel...maar de laatste keer dat ik constant zo gespannen was, was tijdens een opname twee jaar terug...alleen toen had ik 24 uur bescherming, nou sta ik min of meer alleen:( Jah, samen met die schimmen die ik constant lijk te zien, maar dat is maar net wat je gezellig noemt(n) :mad:
Ik vat t gewoon echt niet meer... Alles leek verdomme allemaal zo goed te gaan en nu ben ik weer terug bij af:(
Ze zeggen dat het bij mn ziekte hoort, maar als ik zo moet blijven leven, vertik ik t...

Eend...

:(
Ik weet zo even niks te zeggen. (ligt ook aan het tijdstip nu denk ik)
Maar onthoud wat ik zei: "Als jij IETS nodig hebt dan ben ik altijd bereikbaar"
En waarom ben je zo gespannen dan? Is er een reden voor?
Is het je wel eens gelukt jezelf in de ogen te kijken en jezelf af te vragen waar je nu werkelijk bang voor bent? (ja, dit vereist een spiegel)
Ik weet het zo ook even niet wat je er aan kunt doen, maar je bent zo enorm ver gekomen. En nu val je terug.
Ik denk dat jij er bijna net zover doorheen begint te zitten als ik. Ik ben er ook nog steeds. (jah, vraag niet hoe en waarom maar ik ben er NOG) Dus bijt door. Jij hebt vast ook wel een iemand die je vertrouwd. Houd je daar aan vast. Doe ik op dit moment ook.

*knuff* Joey

Normaal zou ik zeggen , rook n's een joint, vroeg naar bed, of probeer zelfs eens meditatie ofzoiets. (schijnt te helpen tegen spanningen) Maar ik geloof dat er nog net iets meer meespeelt dus ik zou mijn schroijven niet al te serieus opvatten. Ik denk dat ik me op dit moment wat onkundig voel quasi het geven van goed bruikbaar advies.

Er rust mij niets anders dan het wenzen van sterkte. En zoiets van "Always look on the brigth side of life."

Ik denk dat meditatie zo gek nog niet is hoor, voor haar; ik vind het wel een goed advies. :) T'is iig ook mijn advies. Concentreren op je innerlijke gevoel en jezelf rustig proberen te krijgen.

het is trouwens 'bright'; nie 'brigth'. ;)

jah, maar voor meditatie moet je je toch ook even kunnen ontspannen? Zelfs dat lukt me dus niet.
Ik heb zelfs als ik mijn medicatie inneem, dat ik dan weer bang ben dat ik een overdosis wil nemen.
Het is gewoon zo'n enorm rampcomplot (n) Het is mijn gevoel tegen mij of zo(n)

ja aan dringen aan jouw behandelaar dat het echt nodig is. en medicatie is er niet voor om het weg te nemen maar om mee te helpen om er mee om tekunnen gaan.

succes ik sta altijd voor jou klaar ik weet hoe je je enig sinds voelt.

groetejs chretienne

mjah, mijn behandelaar heeft zojuist bepaald dat ik geen rustopname krijg. :mad:
Ik ben dus helemaal in paniek en gestresst nou (n) Weet ik veel wat ik nu moet doen. Kad m wel verteld van mn verwardheid en zo, maar daar zal ik wel weer nog meer medicatie voor krijgen, maar denk dat ik zoiets ga reageren van: Ik wil geholpen worden, niet volgepropt met spul...
Mahjah...kben het echt allemaal zat.
Ik ga morgen mijn werk opbellen, dat ik gewoon een weekje thuis ben, ook al vind mijn behandelaar dat niet ok. Dan gaat hij maar es lekker vol gespannenheid werken:mad: Leuk hoor, om je rot te schrikken als er iets valt... En dan moest ik mezelf niet zo onderschatten... Krijg spontane keelneigingen, maar goed, mijn eige psych gelooft t pas als ik iets uit voer...heb ik al uitgevonden... Was eerst precies net zo. Ik zei dat ik het vele werk niet aan kon, maar mijn behandelaar en psych zeiden allebei dat ik mezelf niet zo moest onderschatten, maar nu geven ze toch wel toe, dat hun mij misschien wel overschat hadden... Kan daar zo kwada om worden, maar ja, zij weten ook niet alles of zo :rolleyes:

Grom...kben vet gespannen en njah...kben verrot en doodmoe... Ik ben gewoon totaal gesloopt. Ik zet het vechten tegen alles gewoon helemaal stil. Ook al moest ik juist doorgaan en een stap verder zetten. Maar dan wordt het allemaal nog zwaarder... Alles waar ik aan moet gaan werken wordt zwaar... Ik word dadelijk constant geconfronteerd met mijn angsten... Waarom ben ik gvd niet normaal?!:mad: :(

Je moet wel blijven vechten en blijven willen vechten.
Die pysch en behandelaar, die willen dat je het eerst probeert.
Je moet proberen om je angsten&gevoelens proberen te comtroleren. Dat moet iedereen leren. Dat is voor jouw alleen extra (heel) erg moeilijk. Je moet proberen ermee te leven, en ervoor vechten, ookal is het moeilijk. Het wil ook niet allemaal in één keer lukken en dat hoeft ook niet, maar blijft er wel voor vechten want je kan het best wel. (aangezien het al eerder beter ging zoals je zei, kan het nu en later ook weer en zelfs nog beter gaan ookal lijkt nu het tegenovergestelde de waarheid te zijn.)
Die pysch en behandelaar willen dus niet dat je al opgeeft zonder dat je er je best ervoor gedaan hebt of het iig probeert. Misschien lijkt het alsof ze nooit kunnen weten wat er precies in je omgaat maar ze weten denk ik wel wat het beste voor je is.
(ik heb er geen ervaring mee, maar opgeven is nooit goed ookal is het zo enorm veel makkelijker je schiet er niks mee op, ik wil soms ook dingen gaan doen die, ik maar beter niet kan doen. Wilskracht kan van de kleinste dingen komen.)

Probeer dingen te doen waar je rustig van word zoals bv meditatie, of ga bij goede vrienden langs die je begrijpen of waar je je op je gemak voelt(of dat zij bij jou langskomen bv). Of praat er met iemand over.

Ik kan niet zeggen dat ik echt weet hoe je voelt, maar ik denk wel dat ik het een beetje kan begrijpen hoe lastig het voor je is.
Op één of andere manier herken ik het wel, alleen niet zo erg als jij de dingen opneemt.
Grtz //ikbenhetmaar\\

Hoi ikbenhetmaar (lekker positief ben jij zeg:p)

Ik denk dat jij wel heel erg beetje veel gelijk hebt jah. Maar het is idd heel moeilijk voor me. Ik heb mezelf nou een soort beloningssysteem gegeven, dat zeker niet positief is altijd, maar daar heb ik gewoon schijt aan, want ik hou mezelf er wel mee onder controle. Gister heb ik lekker op de manege gewerkt en daarna mocht ik naar de stad toe, omdat ik het goed gedaan had volgens mezelf.
Vandaag heb ik m'n fiets geverfd, maar ben er nogal ontevreden over, al zou ik mijn fiets zo terug kunnen vinden als ie gejat wordt, haha:D
Ook beloon ik mezelf met even mogen krassen, maar snijden doe ik niet meer vanwege de littekens. Ik heb zowiezo al littekens die ik mn hele leven zal gaan houden. Mijn psych en mn behandelaar zullen er wel heel erg op tegen zijn, maar ik heb het gewoon nodig zo. Ik vroeg niet voor niks die rustopname. Weet ik veel hoe ik met die spanningen om moest gaan, ze wilden het ook niet extra uitleggen, omdat ze dachten, dat ik lulde, maar dat is helemaal niet zo. Ik wilde die opname, zodat het er weer ff ingestampt kon worden wat ik moet doen als ik spanningen heb. Nu heb ik mijn eigen manier gevonden en heb er echt schijt aan als ze daar tegen zijn. Leg het me dan even uit. Ik leef nu in een soort black-out. Ik kan weinig trucjes en zo herinneren die ik heb gehad, maar ze geloven het gewoon niet, nee, ik onderschat mezelf weer.
Als ik dadelijk onder een auto lig, dan zeggen ze ook: Ja, onderschat ze zichzelf weer, ze had beter onder een vrachtwagen kunnen liggen.
Ja, sorry, maar zo komt het wel op me neer. Ze wilden me ook al NOG een therapeut erbij geven. Eerst was t een cognitieve, toen iets voor mn PDD-nos en nou weer iets van de SVT. Ik doe het toch niet. Ik heb geen zin om weer ergens anders heen te gaan, weer andere therapeut, ik kil ze nog es. Ik bereik er gewoon niks mee. Ik heb dat allemaal al geleerd, maar zeg gewoon ff wat ik moet doen ipv het mezelf uit te laten zoeken, want dat doe ik al weken, alleen ik kom op niks en NEE IK ONDERSCHAT MEZELF NIET! Ik hang niet voor niets al weken op het randje. Het is heel frustrerend als je weet dat je iets kan, maar gewoon niet meer weet hoe en wat. Ik knal telkens tegen het blok en dat maakt de klap alleen maar steeds erger, alleen er is geen hond die me ff helpt...

En mn ouders willen me ook al naar begeleid wonen doen. Ik word gek hier (n) Stuur me maar weg jah, ben je gelijk van alles af... En ondertussen vecht ik alles in mn uppie, dr is niemand wara ik even bij kan gaan zitten, nee, want iedereen heeft t te druk. Er is geen tijd voor mij, want ik moet gewoon doorvechten en niet zeiken. Daar komt het op neer toch? Owja, en mezelf niet onderschatten...:mad:

Mahjah, moest t ff kwijt allemaal, het komt me tot hier...

Eendje

Misschien niet eens zo'n slechte manier, zolang je er maar voor blijft zorgen dat het positief blijft.
Als je faalt ofzo ergens in (in jouw ogen) moet je dat niet een excuus zijn om terug te vallen naar snijden of erger.
Want als je denkt dat dat nodig dan onderschat jezelf WEL.

Ik heb geen verstand van therapeuten, maar misschien kan die andere therapeut nou net zijn wat je kan helpen.
juist daarom.

Verder
sommige dingen kan je niet leren (door er over na te denken bv)
Die dingen moet je gewoon doen. (en zelf doen) Ookal ontbreekt de "zin" ervoor wel eens.

Ik onderschat mezelf nie:mad: :p Ik moest ff happen:p
Ik heb juist snijden als beloning :confused: Maar ik zie dat niet als fout. In mijn ogen is het heel normaal dat mensen snijden, waarom zouden ze het niet doen? Of niet gedaan hebben?
Maar goed, ik ben hier de gene die niet goed snik is, dus het zal wel weer niet:p

Ow, jah, jij vindt dus ook dat ik constant van het kastje naar de muur gestuurd moet worden?! :confused:


Jah, I know, maar ik kan ze niet doen als ik niet weet wat ik moet doen, snap je?
En jah, ik moet eerlijk toegeven, dat ik soms wel een trap onder mijn kont nodig heb ja, maar wie is er hier nou om mij te trappen? Figuurlijk dan:p
Nee, alles word hier thuis beloond, want ik ben toch zooooooo schattig en ik doe het toch zooooooooooooooo goed(n) Ik luister niet eens naar mijn ouders. Alles wat ze zeggen vergeet ik zo snel mogelijk weer. Kijk, op de afdeling had ik sociotherapeuten, daar kon je lol mee maken, maar ik heb heus wel vaak ruzie met ze gehad! Gewoon omdat ze me dan net die trap gaven die ik nodig had en even later praatte ik het dan met ze uit en dan maakten we weer gewoon lol, maar het is gewoon...wie heb ik nou? Er is hier niemand die me even een knuffel geeft en zegt dat het goed komt, maar er is hier ook niemand die me een trap verkoopt, zodat ik weer ff rechtop sta(n)

I am here to save the day! *neemt een aanloop en geeft je een schop onder je kont.*
Zo. Nu sta je weer rechtop en kan je verderlopen.

tip: leer jezelf die trap te geven. Bespaard je een hoop energie

joah, maar t lukt toch nie? :confused: Blijkt maar weer(n)

je kan er niets aan doen... zoiets overkomt je gewoon!

ik zou er gewoon goed over blijven praten met je vrienden en ouders ( als je dat kan)

liefs , secretgirl

en ondertussen maar iedereen ff voorhouden dat t goed gaat he?
Ik zou je echt heel graag willen helpen, je een schouder aanbieden,je steunen, whatever...
maar je neemt t niet aan lijkt wel...

Syl

hahah, oww, sorry dit is niet om te lachen... vond de reactie alleen wel leuk! ik heb verder nix toe te voegen op dit onderwerp, sorry :o

Soms gaat het ook gewoon goed, maar andere momenten totaal niet en njah...kan ik er dan wat aan doen dat er niemand is op dat moment.

Maar keb t nummer van mn psych gekregen:) Als er iets is, mag ik haar bellen:)

ok...
tis alleen dat ik eerst van je hoor dat alles goed gaat en daarna dan zo'n topic lees... alsof je me niet vertrouwt *ookal zou ik daar niet raar van opkijken als dat idd zo is*

Ik vertrouw je wel, alleen vertrouw mezelf niet en dat is op dit moment het probleem nou juist. Ik wil niet dat je denkt dat ik je niet vertrouwd:( das niet zo:(
Het is alleen door al die angsten heb ik iedereen opzij gezet. Dat doe ik automatisch als het klote gaat en jammer genoeg moet ik nog leren hoe ik dat tegen kan gaan:(

*knuf*

Je zusje...

Ik denk dat je jezelf hier wel heel goed door hebt, ik vind het egt heel errug voor je eg waar. Kheb veel gelezen hiero in PSYCHOLOGIE, maar zoeiets hebik nog nooit gelezen. Ik heb zelf niet zoiets, maar ken mensen die allemaal wel zoiets ongeveer hebben of aspecten daarvan. Ik weet egt niet wat ik voor je kan doen ofzow. Ik denk dat het zoiezo goed is om er over te praten en om te kijken waar je werkelijk bang voor bent. Ik weet nie goed of je wel naar een goede pschy gaat, want goede zijn moeilijk te vinden. Vriendin van my gaat egt naar 1 die nie goed voor haar iz. Probeer ook naar andere oplossingen te kijken en vestig je hoop niet op 1 ding, want soms kan het anders uitpakken. Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar je mag my altijd mail/berichtje sturen ofzow en ook wel toevoegen aan msn als je dat wil en als je behoefte hebt om te praten.

Heel veel succes dr mee en liefs van Sara.

Eejz, ik heb 1 van die weinige goede psychiaters, echt waar en ze is ook gewoon heel tof:) Als ik kwaad over hara spreek, dan is dat als ik gespannen ben geweest na een gesprek, dat ze me zat uit te dagen na een gesprek en zo. Ik heb nou ook haar nummer gekregen en zij was er persoonlijk niet mee eens, dat ik die korte opname niet gekregen heb. Zij had verwacht, dat ik er gewoon even tussen uit zou gaan. Omdat ik toch met spanningen bleef lopen nou ik geen vroege opname krijg, heeft ze mijn medicatie verhoogd en dat werkt wel onwijs goed. Ik heb weer het gevoel, dat ik mezelf weer even in de hand hebt. Ik ben alleen wat euh...luier geworden haha:D Ik word echt duf van die medicatie.

Maar op dit moment gaat alles wel weer ok:)

Liefs

Eendje

:) :) :) daar ben ik HEEL blij mee :) :) :)
volhouden he?!!

joah!(y)