Verhuizing :(
 

Sinds een paar dagen is mijn wereldje nogal van slag.
4 mensen met wie ik sinds 9 jaar een waanzinnig hechte band heb maakten bekend dat ze binnen 3 maanden gaan emigreren.
ik weet echt niet hoe ik hier mee om moet gaan. :(

aan de ene kant kan kan ik wel janken.
2 lieve meissies die ik zo ongeveer als m'n zusjes ervaar gaan weg en 2 mensen die ik als m'n tweede ouders zie ga ik kwijt raken. ze zullen zelfs niet op m'n 18e verjaardag aanwezig zijn, wat op zich niet enorm veel voorstelt, maar voor m'n gevoel toch iets is waar ze absoluut bij horen te zijn.

maar aan de andere kant gaan ze niet dood. er zijn zoveel ergere dingen en dan kom ik met een verhuizing aanzetten...
ik weet niet of het wel eerlijk is om dit te ervaren op de manier waarop ik het op dit moment doe.

hebben jullie zoiets meegemaakt? iemand die je erg dierbaar is kwijtraken maar niet aan sterfte? hoe ging je daarmee om?
en zijn jullie die personen niet teveel vergeten?

Ik heb ooit een meisje geholpen in een kliniek bij mij op de afdeling. Ik heb haar een beetje beschermd in de groep en ik zag haar als een soort zusje van me. Ze schoof ook altijd briefjes onder mijn deur als het niet ging en mij en nog iemand waren de enigste die ze vertrouwde.
Eind september moest ze van de afdeling af en naar de crisisopvang. die dag voelde ik me best beroerd en nog met de dag van vandaag hoop ik dat ze de keuze gemaakt heeft om terug naar de kliniek te gaan.

Ik heb me sinds mijn eigen ontslag best wel zorgen om haar gemaakt, totdat ik twee dagen terug een vriendin van me sprak die daar nog steds in therapie zat en die had dat meisje daar weer gezien, dus ja...ik hoop dat ze er nog steeds zit.

Maar het was wel een dierbaar persoontje voor mij geworden, die bij me weg ging. Het zal wel niet helemaal hetzelfde zijn, maar toch mis ik haar wel.

Ja, ik herken het wel. M'n beste vriendin is deze zomervakantie verhuisd naar Rotterdam (voor mij 3 uur met de trein).
Ik vond het verschrikkelijk en zij ook. Tis denk ik nog niet zo ver weg als dat jou vrienden gaan, maar toch is het enorm schrikken. Wat ik merkte aan mezelf dat ik er meer bang voor was omdat ik niet wist hoe het verder zou moeten. Uiteindelijk is het voor mij allemaal meegevallen. Die vriendin bevestigd regelmatig (gelukkig) dat ze mij niet vergeet en wil mij ook niet vergeten. Dat geeft een goed gevoel. Ookal doe ik geen leuke dingen meer met haar, het vertroude gevoel blijft wel. En andere vrienden hebben dat "leuke dingen doen" opgevuld.
Ik weet niet of dat bij jou ook zo is, maar volgens mij ben jij ook erg geschrokken. Probeer het te relativeren, en te bedenken dat je leven ook zonder hen goed verder kan gaan. En misschien is het je ondergang als je er heel erg om gaan treuren en vergeet dat er om je heen andere mensen zijn, met wie je ook lol kunt hebben (of hoe je ook met diegenen die gaan verhuizen omgaat). Ik wens je heel veel sterkte. En blijf niet te lang hangen in het 'verdrietig' erover zijn.

Succes!

misschien is dat ook wel zo, maar 't is wel iets anders als bij de vriendin van jou. ze (m'n oom, tante en nichtjes overigens) gaan namelijk naar Zuid-Amerika verhuizen, dus met een beetje mazzel (en geld) zie ik ze nog eens in het jaar als ik d'r op vakantie ga (iig deze zomervakantie hebben we afgesproken), maar even op en neer gaat dus niet.
en op dit moment kan ik even niet voorstellen hoe het is zonder hen (onze band is zo ongeveer te vergelijken met de band die een kind met z'n ouders heeft en andersom). Daarom is het ook zo moeilijk. :(:(

maar mss heb je gelijk en moet ik het allemaal proberen te relativeren en aan het idee wennen.
daarom was dit topic ook min of meer. Horen van anderen hoe het kan verlopen en zo een beetje een idee krijgen van wat me te verwachten staat.
en mss wel iemand die zegt dat ik me aanstel of juist niet. kweet ook eigenlijk niet echt wat ik nou moet denken en voelen zeg maar.
argh, ik haat dit echt :mad::(

ja, zoiets dacht ik al. Omdat je zei emigreren. Das vaak nogal een eind, helaas.

Het is gewoon eng omdat je niet weet hoe je leven er verder uit gaat zien. Nu lijkt het of je dan in een gekleurd gat gaat vallen en je nog niet weet of het een wit of zwart gat is. Probeer het ff uit je hoofd te zetten en te genieten van de tijd die je nog hebt. Ook moet je proberen niet negatief naar de toekomst te kijken (ja klinkt stom, en is vooral ook moeilijk. maar ik denk dat het zal helpen). Zo neem je een hoop onzekerheden af
ik vind absoluut niet dat je je aanstelt. En ik denk niemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. Tis idd verschrikkelijk, maar probeer er niet continu het negative van te zien.
sinds wanneer weet je dit? ik weet niet of je dat al gedaan hebt, maar misschien kun je met oom/tante/nichtjes erover praten. Zij kunnen je waarschijnlijk ook geruststellen. En ik weet zeker dat ze je niet zullen vergeten!

Sterkte en succes ermee

Ik ben zelf ge-emigreerd. Opzich ene leuke ervaring, maar toch schopt het je wel ff overhoop zeker als het zelf je keuze niet is. Toen ik hoorde dat mijn vriend ging verhuizen had ik een beetje dezelfde reactie als jij, van alles dat er door je heengaat. Maargoed, ik ben zelf dus verhuisd heb een hele leven achtergelaten en moest opnieuw beginnen, ach kweetniet, jammer voor de achterblijvers, maar moeilijker voor de persoon zelf.
Toch wel kut voor je :) maar blijf in contact met ze zou ik zeggen, is best leuk, ook. :)

't is rot...vriendinnen van mij zijn ook naar 'ver weg' verhuisd (Cyprus (later nog naar Engeland), Almere en Delft), minder ver dan Zuid-Amerika, maar toch verder weg dan ze eerst woonden en omdat ik nog vrij jong was (jaar of 9) was het ook niet van 'even op en neer'. Toen ik wat ouder was, ben ik wel een keer bij dat meisje in het buitenland op bezoek geweest, die anderen reden onze ouders wel eens.

Je stelt je niet aan, d'r is alleen niks aan te veranderen, je zult het dus moeten accepteren. Gelukkig is er tegenwoordig in ieder geval internet, contact houden is veel makkelijker (en goedkoper) geworden. Misschien kunnen jullie mailen, (video? ;)) chatten/msnen, enz. En hopelijk kun je er nog regelmatig op bezoek.

't is niet echt een zinnige post geworden waar je echt iets aan zult hebben, maar goed. Ik hoop dat het allemaal goed komt, sterkte en succes.

kwist al 2 weken dat m'n oom op zoek was naar een baan daar, maar hoopte eigenlijk dat ie die baan niet zou krijgen :o
sinds 3 dagen is het definitief.
met hen d'r over praten vink vrij moeilijk, aangezien ze helemaal blij d'r mee zijn, 't is zeg maar een droom van hen.

maar kben erg blij met de reacties die jullie hebben gegeven.
kga idd maar proberen veel te msnen en brieven sturen enzo.
en verder 't beste d'r van maken, wat dat ook mag zijn.
iig bedankt allemaal.