probleem voor toekomst
 

ik had vrijdag een gesrek met mijn mentor, ik had nog geen idee waar het over zou gaan maar goed. het bleek dus dat ik te stil was op school,( ik zou geen goeie contacten maken) en ook op mijn stage.
Dit was heel slecht voor mijn opleiding (SPW) en vroeg of laat zou ik mijn opleiding niet halen als ik niks aan mijn probleem zou doen.
maar goed, ik voel me ook anders heb wel wat problemen enzo, en heb geen zin om de hele tijd te praten en te doen of alles goed is.
en ten tweede ik zal al helemaal niet weten waar ik zomaar over moet praten of hoe ik een gesrek begin met iemand waar ik normaal bijna niks tegen zeg.
ik zit er heel erg mee omdat het over mn toekomst gaat.
ik hoop dat iemand me tips kan geven of kan helpen

thanks en kussies

helaas.. ik kan je niet helpen, heb t zelfde probleem..

mrja heb het dit jaar wel een beetje opgelost.. dr was een jongen achter me die gewoon altijd een beetje tegen iedereen aanlulde, en ik lulde gewoon terug.. ben naast hem gaan zitten na tijdje enzo,.. gewoon hele tijd.. nu klaagt niemand meer, alleen dat ik stil moet zijn omdat hij wat wil uitleggen..

dus ja, probeer gewoon beetje mee te doen, dr bij te staan.. ook wat te zeggen af en toe.. ze accepteren je snel genoeh

Heb ik ook last van,
herken het heel erg.

Vooral m'n 1e schooljaar op een andere school, (nu 3e jaar en gaat wel redelijk goed)

Probeer ik ook, maar durf het niet goed. Weet niet wat ik moet zeggen en ik zeg toch vast wat doms. Dat laatste ("ze accepteren je snel genoeh") geloof(de) ik ook niet. Ik dacht eerst van wel toen weer niet, nu weet ik het niet meer.
Ik weet dat het fout is om zo te denken en dat je het gewoon moet proberen. Is niet even makkelijk maar moet wel soms.

ja nou dat heb ik ook he, als ik denk van nou ik moet toch echt wat zeggen dan denk ik van nee laat maar is dom als ik dat zeg.

ik moet wel veranderen maar heb geen idee hoe, trek ook alleen maar met 1 meisje bij me uit de klas op die ik al vanaf de basisschool ken, maar ze gaat begin april stoppen en weet dan helemaal niet wat ik moet.

heb gewoon zo het gevoel dak anders ben ofzo

Ja, dat heb ik ook altijd.
Op school valt t mee, ja bij de mensen die ik niet ken weet ik echt niks te zeggen, maar ik heb wel wat vrienden/vriendinnen en daar ben ik wel gewoon mezelf enzo.
Maar bijvoorbeeld op mn werk zou ik echt absoluut niet weten wat ik tegen die mensen moet zeggen, dus t komt echt vrijwel nooit voor dat ik daar wat tegen iemand zeg. Ik wil t wel heel graag opzich, want nu is t ook helemaal niet gezellig daar enzo, en waarschijnlijk zien die mensen mij als een soort debiel, maarja, ik zou gewoon niet weten hoe ik daaruit moet komen... :confused:
Dus ja sorry ik zou t bij jou ook niet weten :(

Kijk, dat durf ik nu wel:o
Eerste positieve punt van de dag:p

Wij hebben dit ook geoefend in de kliniek. We moesten toen naar buiten gaan en een wildvreemd iemand aanspreken. Best raar en eng, maar het heeft me echt wel geholpen.

Als je niks zegt tegen anderen, zeggen ze ook niks terug. Jij moet laten zien dat je er bent, want vaak vinden mensen het moeilijk om met je om te gaan als je dat niet doet.
Kijk maar naar buitenbeentjes...die hebben het gewoon moeilijk met andere mensen, weten niet hoe ze moeten zijn en hoe het allemaal moet.
Niet overna denken, gewoon doen. Niet denken van mogen ze me wel? Juist denken: Ik ben er! En ze doen het er maar mee!


Liefs

Eendje

Ik heb juist het omgekeerde; ik spreek altijd iedereen aan als ik er contact mee wil!
Kan je alleen nie precies vertellen heo ik het doe.. Ik denk gewoon: daar ga ik s mee praten, kijken of dat bevalt, en dan probeer ik het gewoon!

Nou wat bij mij helpt is dat ik gewoon ergens bij ga staan en als er dan wat wordt gezegd waar ik over kan mee praten dan zeg ik ook wat. Meestal wordt je dan wel in het gesprek opgenomen.

Op mijn basisschool, zat men daar ook over te zeuren en vanwege het feit dat ik te stil was, hebben me ze havo advies gegeven, omdat ik niet sociaal genoeg was voor het vwo. In de 2e kreeg ik goede vrienden die me meer zelfvertrouwen hebben gegeven, vanaf de derde hoorde je me wel eens in de klas. Maar toen ik bleef zitten en niet meer bij mn vrienden in de klas zat, ben ik toch weer wat stiller. Niet meer zo als eerst, als je dat hebt overwonnen, zal het nooit meer zo erg zijn. Maar het zit wel in je en je zal er waarschijnlijk altijd wat last van houden.

Maar het belangrijkste is dat je je wel moet openstellen voor anderen, en JIJ bent de gene die er de moeite voor moet nemen.
Het is niet gemakkelijk, ik heb er ook moeite mee, maar gewoon eens met een aantal meepraten helpt wel. En gaande weg wordt je wat losser, maar vergeet niet dat je waarschijnlijk altijd een beetje stil zou zijn, maar dat je daarom je studie niet zou kunnen is flauwe kul. Je zou met je partners moeten overleg enzo, maar dat is heel wat anders dan gewoon ff een praatje. Stel je alleen wat meer open en durf je in een gesprek te mengen.

suc6 ermee ;)

hey dankje,
ik zal er aan proberen te gaan werken , maar het is zo makkelijk om te zeggen tegen jezelf van : nou ik wacht wel even ik knoop straks wel een gesrekje aan.
ik heb van een vriend ook een tip gekregen dat ik elke dag met 1 iemand een gesrek zou aan knopen aar steeds op dat moment denk ik nee straks maar of misschien iemand anders.

Wat ik dan heb is dat ik teveel ga nadenken over wat ik ga zeggen,
of dat ik veel te bewust 1 persoon uitkies.
Wordt heel onspontaan en te geforceerd, daardoor durf ik direct een tweede keer bijna niks meer te zeggen.
Maarjah
Soms heb ik wel vlagen dat ik goed toneel kan spelen,
dat ik vrolijk over kom, :D :cool: of leuk onvolwassen ongein uithalen. maarjah kweenie gesprek gaat dan wel redelijk, maar voel me daarna nog gefrustreerder dan ervoor,
zoiets van "zo ben ik helemaal niet. of wel?"
Word er een beetje raar van naja.. :confused:

begin een gesprek met iets onbenulligs, zo iets in de trant van; verdomme weer al een tussenuur of juist wheieieijjjj een tussen uur...
of gewoon over het weer...