Verstand vs. Gevoel: wel/niet naar huisarts?
 

Wel of niet naar de dokter gaan... Regelmatig lees je op een forum een vraag: ik heb dit-en-dat, moet ik daarmee naar de dokter gaan? Vaak ligt het antwoord voor de hand: niemand kan dat beoordelen vanachter zijn of haar computer, dus als je het niet vertrouwt, breng dan even een bezoekje aan je huisarts...
Is natuurlijk heel logisch, en ik ben het daar ook altijd volledig mee eens.
Ook tegen een vriendin van mij roep ik al weken dat ze naar de dokter moet, omdat dat wat ze heeft echt niet normaal meer is.
Maar nu komt het: ik heb zelf behoorlijk lomp gedaan, en toen heb ik een enorme opdoffer op mijn pols gekregen. Dat is nu bijna 2 weken geleden. Eerst deed het erg zeer, maar ja, wat wil je na zo'n klap, dat trekt wel weg... Naderhand deed t nog wel pijn, maar steeds minder, totdat ik zaterdag nergens meer last van had. Toen begon ik 'm weer te belasten, en nu doet mijn pols meer zeer dan ooit tevoren... :(
Mijn verstand zegt: afspraak maken met de dokter, en zo snel mogelijk langsgaan. Mijn gevoel zegt echter: je stelt je vast aan! Stel dat je foto's laat maken en dan blijkt er helemaal niets te zijn, dan kom je wel over als een gigantische zeurpiet...

Nu is mijn vraag dus: wie herkent dit, en welke 'innerlijke stem' telt er zwaarder?

(Sorry als dit beter op Lichaam en Gezondheid past, ik dacht dat Psychologie wel goed was, omdat het toch vooral om de gedachtengang gaat...)

Ik zou gewoon gaan. Je hebt tenminste zekerheid. Als er wel iets is ben je blij dat je gegaan bent. Als er niet iets is behoor je ook blij te zijn; je weet tenminste dat je je er geen zorgen over hoeft te maken.
Een zeur vind hij je vast niet; als jij er last van hebt, dat is z'n werk immers. En al zou hij het vinden, wat dan nog? Mij zou het niet veel uitmaken, je weet tenminste dat je je geen zorgen meer hoeft te maken.
Gewoon even langsgaan, voor de zekerheid. 't Is z'n werk.

Het is niet alleen het als zeur overkomen bij de huisarts, maar eerder bij mijn ouders, vriendinnen, etc...
Moeilijk uit te leggen... Het doet echt pijn, maar als er niets gevonden wordt ben ik dus kleinzerig, aanstellerig, weet ik wat nog meer...

Ja, ik kan me wel voorstellen dat je dan denkt dat je als een zeur overkomt. Maar als je er na zoveel tijd nog steeds last van hebt is dat geen goed teken... en als je dat gewoon tegen ze zegt, en er blijkt niks bijzonders aan de hand te zijn, dat je gewoon langer moet rusten, weet je dat ook gewoon. Imo heb je als je pijn hebt altijd een reden om langs de huisarts te gaan :).
En ja, anders vinden ze je een zeur, so what?? Als je niet gaat, en je blijkt later toch iets te hebben, dan heb je er weer spijt van dat je niet bent gegaan.

Laat je niet zo leven joh! Het is jouw hand en het is jouw pijn. En dan flikkeren je ouders en die 'vriendinnen' maar op met hun 'steun'.
Wanneer er iets gescheurd/gesplinterd/gebroken is en je laat het scheef aangroeien, dan heb je er voor de rest van je leven last van, of je moet het bot weer opzettelijk later breken in het ziekenhuis zodat ze kunnen proberen het weer recht aan te laten groeien.
Wees zelfverzekerd genoeg om een beslissing niet van je ouders of vriendinnen af te laten hangen. Zorg dat je leeft, en niet dat je geleefd wordt!
Veel geluk! (Dit was even een zwart-wit post, maar de essentie is wel duidelijk geloof ik) Doei! fil

Ja zoals je zelf al zei, dat is moeilijk te bepalen vanachter een computer. Maar je moet in eerste instantie gaan omdat je er echt last van hebt, of niet gaan omdat je er niet zoveel last van hebt. Je moet niet thuisblijven omdat je bang bent dat er misschien wel niks wordt gevonden.
Blijkt er wel iets te zijn is het het beste om er zo snel mogelijk bij te zijn. Hoe sneller, hoe beter. Ga je niet, en er blijkt wel iets mis te zijn met je pols, dan krijg je er later ook spijt van dat je niet eerder bent geweest.
Ik zou dus gewoon even langsgaan als je er echt veel last van hebt. Vrienden kunnen niet bepalen hoeveel last jij ervan hebt, zij voelen jou pols niet. En zelfs als hij niks ernstigs vind, betekend dat nog niet dat je je aanstelt.

Als het zeer doet, dan ben je dus geen aansteller. Of wou je beweren dat het "spiegies" was?

Ik weet wel dat het echt zeer doet, en dat ik gewoon naar de huisarts moet gaan, maar iets in mij blijft zeggen dat het vast aanstelleritus is...
Ik weet ook wel dat ik me niet zoveel van mijn omgeving aan moet trekken (hoe vaak heb ik dat al niet te horen gekregen), maar omdat in mijzelf al een 'stemmetje' zegt dat het vast flauwekul is, denk ik dan dat anderen dat dan zeker wel zullen denken...

Stel, er is inderdaad niets aan de hand. Je laat foto's maken, maar alles blijkt in orde te zijn.

Wat boeit jou dat dan? Die mensen maken dat vaak genoeg mee op een dag. Reken maar dat ze het zelf ook fijner vinden als ze kunnen zeggen "er is niets aan de hand". Mooi toch?

Trek je niet zoveel van andere mensen aan.

Ik ben laatst naar de huisarts gegaan omdat ik een oogontsteking had. Tja, dat is heus niet ernstig, maar ik vond het gewoon vervelend. Heb ik druppels gekregen en toen is het zo over gegaan. De dokter vind het heus niet raar als je voor lichte klachten bij hem/haar komt, of wanneer je komt als je niet zeker weet of er iets aan de hand is.

Zet je over die twijfel heen joh, daar heb je alleen jezelf maar mee. Waarom zouden mensen je kleinzerig vinden? Als je pijn hebt, heb je gewoon pijn. Ookal is er niets te vinden op de rontgenfoto. Ben je daar nou echt zo bang voor?

Bel gewoon de dokter op! Of vraag anders of iemand met je mee wilt gaan. Dan wordt de drempel wat lager/.

Ik heb intussen toch maar besloten dat ik morgen bel om een afspraak te maken; ik heb er echt te veel last van. Als er niks gevonden wordt, dan is het zo, niets aan te doen, dan voel ik mezelf maar een aansteller, maar dan hoef ik in ieder geval later niet rond te lopen met de gedachte: was ik er maar eerder mee naar de huisarts gegaan... Ik heb het tenslotte al ruim 2 weken afgewacht, dus het is/was niet heel tijdelijk, zeg ik maar tegen mezelf.

Goed zo (y)
Maar ik hoop dat je verstand ook wel een beetje inziet dat je gevoel niet echt klopt? Een dokter is voor pijntjes, in wat voor mate dan ook.
En die familie, vrienden zien je toch hopelijk zonder pijn?

Mijn verstand en gevoel zijn gewoon compleet tegenstrijdig... En dat is het probleem ook. Ik ga nu proberen mijn gevoel weg te zetten, want ik weet ook wel dat ik gewoon moet gaan....
Het stomme alleen is nu wel dat ik zo ongeveer hoop dat er wel iets aan de hand is, zodat ik me echt niet aanstel...

ohw dat had ik ook,
ben toch maar gegaan. ook met me pols.
ik had em een anderhalf jaar geleden gebroken, ik dacht 5 weken lang dat het een keusingkje was, toch maar naar de dokter na aandringen van me moeder vooral, bleek dus gebroken te zijn.
laatst deed ie weer zeer, toch maar heen gegaan, was niks. Het lucht hoe dan ook op hoor. Gewoon heen gaan.

Ik denk dat je beter een keertje "teveel" voor mischien niks naar de dokter kan gaan hoor. Dan heb je zelf iig de rust dat je weet dat t niks is. En tuurlijk stel je je niet aan, jij voelt t zo dus is het zo!

Gewoon gaan en laat je niet beinvloeden door ouders die zeggen dat je je aanstelt.

goed, aspraak is ondertussen gemaakt neem ik aan?!! En, ben je ook al geweest? wat zei de dokter? hij vond je vast geen aansteller toch?!! nou, we horen het nog wel denk? wat het geworden is...

Die gedachte dat het vast niets is, kan een natuurlijke angstreactie zijn. Je wil namelijk niet dat er echt iets aan de hand is :)