k heb het eens gehad dat iemand me 3 jaar lang accepteerde (nou ja deed alsof), en me in het vierde jaar even vertelde dat ze zich nooit op dr gemak heeft gevoeld bij haar. Je kan het nog wel een x proberen met die vrienden. Alleen ga je niet voor haar veranderen! Als ik dat zou doen :S ik ken genoeg mensen (nu dan vroeger helemaal NIET) die me accepetern zoals ik ben. Ze is je gewoon niet waard als ze je niet wil accepteren zoals je bent.
Ik weet dat dat moeilijk is. Iedereen zei het tegen mij en ik dacht jaa lul een end weg joh! En ik ging dr steeds opnieuw aardig vinden en dat liet ze me weer vallen!
Kijk of het lukt maar ga niet je zelf voor haar veranderen

*k weet niet of dit wel een echt antwoord is*

Ik begrijp het niet helemaal.. Gaat het nu om dat uit je slof schieten van jou? Want ik kan me toch echt wel voorstellen dat iemand dat niet prettig vind, en tuurlijk accepteer je dat niet.

Naast acceptatie verwacht ik van iemand ook respect.. Als ik iets dan niet snap, en de ander wel, en ik vraag om uitleg.. dan heb ik graag een normaal antwoord, ookal is het dan een domme vraag. Ik zou me ontzettend dom gaan voelen als iemand dan telkens bot reageert.

Dat vind ik dus niet zozeer te maken hebben met jou wel of niet accepteren, maar met je eigen grenzen stellen qua wat je wel of niet prettig vind. Tuurlijk hoef je je niet volledig aan haar aan te passen, maar rekening houden met kan wel..

Je hoeft niet te veranderen, maar elkaar ergens in het midden treffen mag wel.. Als zij iets niet prettig vind aan jou, dan heeft zij toch het recht om dit duidelijk te maken en dit anders te willen? Het is toch de bedoeling je beiden lekker te voelen in een vriendschap, als dat voor haar niet het geval is lijkt me dat niet aan haar te liggen, maar moet je denk ik bij jezelf te rade gaan waar het mis gaat en wat je daar aan kunt doen..

Je legt het nu helemaal bij haar neer, en met de informatie die ik heb vind ik dat niet helemaal eerlijk.

Tja, ik denk dat dusjcrib ergens wel gelijk heeft, vooral dat jullie beiden een stukje naar elkaar toe moeten komen. Maar ik vroeg me ook af of je haar hebt verteld dat je eraan werkt, en dat jij ook liever gewoon rustig kon blijven in zulke situaties. Mij lijkt het het goed om haar alles uit te leggen en proberen er het beste van te maken. Dus zeker niet opgeven (daar bedoel ik niet mee dat je tot het uiterste moet gaan)
Ik weet niet in hoeverre je er nu aan werkt, maar die punten dat je soms snel geirriteerd bent, daar kun je best wat aan doen.
Dus zet een stapje in haar richting, maar zorg ook dat zij dat ook bij jou doet. (daarmee bedoel ik dat je niet achter haar aan moet blijven lopen)