De Rode Hemel van een Dode Dag
 

Voor regen in stegen ben ik nooit gevlucht ik
kijk naar boven de lucht
kleurt rood van het bloed uit mijn herinnering
nu huilt zelfs de hemel
rode spetters van venijn, van spijt en pijn
een touwladder naar de wolken brengt mij
in vervoering en vervoert mij
richting verleden herinnering
alles zal vergrijzen of verdwijnen, besef ik.

Toch: jouw gesloten ogen kijken mij nog altijd aan.


voetnoot van de dichter: en het SLAAT echt... HE-LE-MAAL... nergens op!! Maar dit terzijde: wat voor boodschap zou jij erin zien?

gaaf (y)

alleen dat laatste zinnetje vind ik er weer helemaal niet bij passen..

ik denk aan een soort droom, waarin je eerst nog hoop hebt, en daarna alle hoop vervliegt.

Mooi.. Ik zie twee mensen. De ene heeft een soort van innerlijke oorlog en verwacht dat alles anders is. Maar nog steeds is de ander er. En hij/zij kijkt nog steeds.

Oh wat geweldig! Er zijn echt veel mensen die hier meteen de dood in zien weet je dat? Ik dacht het zelf eerst ook: een herinnering aan dood door ongeluk ofzo. Maar dat is eigenlijk te depressief. Ik wou er graag een schilderij van maken, wat zou ik dan schilderen? Een van bloed druipende steeg met een eenzaam persoon in de regen? Een gezicht met lege ogen? Twee mensen met een muur ertussen en donderwolken erboven?

Mischien een herinnering van een meisje die hem in het verleden pijn gedaan heeft, en hem niet kan los laten.

heel mooi

Hem? Grappig dat je meteen aan een 'hem' denkt :)

Maar bedankt, ik zal eens kijken of ik er wat mee kan...