Je kent onze tekens niet...
 

Jouw zwijgende blik wordt beantwoord met tranen,
Je kijkt niet in mijn ogen, je ziet geen verdriet,
Ik knijp in je hand, zachtjes, je knijpt wel terug,
Maar helaas, je kent onze tekens niet.

“Heb je last van je lenzen?” denken ze even,
Nee tuurlijk niet, en ik zeg: “Ja er zit iets in”,
Pak me dan vast, druk me tegen je aan,
Net als toen in het begin.

Huilen wil ik op jouw schouder,
Verdrinken wil ik in jouw warmte,
Nooit meer afscheid, altijd samen,
Wanneer zou het komen?

Hmmm...de tweede strofe is wat vaag vind ik en de laatste strofe een beetje standaard...

Ik begrijp wel je gevoel!

Begin is wel mooi. 2e strofe is helemaal niets. Past niet bij het gedicht. Die lenzen verstoren een 'poëtisch' beeld, doordat het nu opeens weer zo helder is. 3e strofe is erg gewoontjes en doet nogal onder t.a.v. de 1e strofe.

vind de tweede strofe juist wel mooi, alleen het einde niet zo...

Grtz Secreet

Ik vind het log en niet mooi.

Ik vind het mooi. De laatste zin van de tweede strofe vind ik iets minder ja, maar de rest van die strofe vind ik wel heel leuk. De derde strofe had wel mogen rijmen, had het meer een geheel gemaakt denk ik.

Ik vind het begin heel mooi. Later zwakt het iets af. Maar het gevoel spreekt er uit, autobiografisch?