mijn frustratie
 

Onmogelijk streven naar dat wat niet is
verlangen naar zinnen die toch niet bestaan
die niet worden besproken door simpele zielen
vraag ik me steeds af hoe het verder zal gaan

Wie oh wie kan ik verleiden
Naar het einde van de tijd,
om te ontdekken dat alle tijden
ook nog lang niet echt bestaan

Weet ik van het niet-weten,
dat het gelijk is aan het zijn
Dat in het zoeken naar de redenen
slechts het gevondene de pijn
is van wel honderden verhalen
die wij vertelden aan elkaar
En waaruit volgt als eindconclusie:
ze zijn toch allemaal niet waar

De hele wereld is één grote illusie

Dat moest er even uit. Wie dit leest bedank ik voor de aandacht :)

erg mooi gedicht, alleen die laatste zin staat er een beetje zielig alleen...:) > dat vind ik dus niet zo mooi... maar verder (y); kwordt er helemaal zwaarmoedig van :)