over wat een mens niet durft en dan betreurt, wat slijmerig...
 

als een dief die verwacht
elk moment gepakt te worden
door het duister snelt dat lacht
hem tot stelen dwingt slechts,
zij

momenten, van die laagevliegende
maar veilig, toch hoog genoeg
voor de dief, die niet vroeg
slechts nam, doch nu ook betalend

wat kan de tijd het schelen?
de tijd is groot genoeg
waarom kan de tijd niet velen,
de dief die iets meer tijd wil,

maar de tijd is onbesteelbaar,
zelfs voor hem, en haar
en het lot is onbespeelbaar
slechts poëtisch kotzend misbaar

en de ledigheid, de duivel
en de duivel lacht
en vertwijfeling en huiver
dragen tranen naar de nacht

Ik vind het wel leuk opzich. Maar veel te vaag voor mij... En ik zie echt niets slijmerigs, maar ik zal het wel weer niet snappen :)

mwah ik snap het niet....

Uitleg zou wel een leuke optie zijn...
Wil je er dan gelijk bijzetten waarom je het slijmerig vind?
Ik probeer naar iets te zoeken, maar kan het helaas niet vinden.. :(

ik vind hem prachtig...alleen als je dan toch poetisch verantwoord bezig bent, zou ik maar ( 3e strofe) en wat ennetjes weglaten...

overigens wat valt er niet aan te snappen?

Mooi einde....