Gelukkig zijn: te leren of aangeboren?
 

Ik vond net op de website van NRC Handelsblad het volgende artikel.

bron

Wat denken jullie van deze theorie?

ik denk dat het wel te leren is.
je kunt te leren om de kleine dingen te leren waarderen en zo gelukkig zijn met weinig bv.
en door te zeggen dat je alleen gelukkig kan zijn als het aangeboren is dan zeg je dus dat de rest dus aangeboren ongelukkig is. en dat klopt niet.
ik denk dat je het kan oproepen. het kan aangeboren zijn, maar je kan het ook leren..
dat is mijn mening.
wel lastig te beargumenteren stelling.. ben benieuwd wat de rest vindt.

Hmm, raar...

Ik denk eerder dat je gelukkig wordt zeg maar... dus dat je leven dat bepaald... maar goed, ik weet er ook niets vanaf... :)

hoewel het zeker wel erfelijk aangelegd kan zijn is het zeker wel te leren, boeddhistische monniken doen niet anders.
Het is echter nauwelijks te leren op de manier zoals psychotherapeuten dan denken.

Is je karakter aangeboren? Ik denk dat je karakter ook gedeeltelijk bepaald wordt door wat er in je leven gebeurd.

Ik denk dat gelukkig zijn wel 'te leren' is, dat het iig niet bij je geboorte al is vast gelegd of iemand gelukkig wordt of niet. Als jij een klote jeugd hebt gehad is het denk ik in eerste instantie een stuk moeilijk om gelukkig te worden. En als er later allerlei vervelende dingen gebeuren is het ook moeilijk om gelukkig te worden/te blijven, dan wanneer er alleen maar leuke dingen gebeuren, lijkt mij.

Ik bedacht me net dat ik juist denk dat is aangeboren dat je gelukkig kán worden, maar niet hóe gelukkig... dat bepaald je omgeving, opvoeding etc.... Ik geloof niet in die thermostaat...

Ik eigenlijk ook niet, ik denk dat het voornamelijk voortkomt uit hoe je hebt geleerd tegen dingen aan te kijken.
offtopic: lang niet gezien

ik denk dat je dan dingen meer gaat waarderen omdat je weet hoe het is om bepaalde dingen niet te ervaren.
ik heb bv veel meegemaakt, maar ben op bepaalde momenten echt heel erg gelukkig.
ik geloof trouwens niet dat je echt de hele tijd voor lange tijd gelukkig kan zijn.

Ik denk dat gelukkig zijn of gelukkig worden ook te maken heeft met een zekere wilskracht: ik zie vaak mensen met weinig wilskracht zich alles maar laten gebeuren en daar heel erg onder lijden. Niet alleen de wilskracht om je eigen leven te leiden is belangrijk, maar je moet jezelf er ook toe kunnen zetten, als je nou eenmaal ongelukkig bent, weer een poging (en een sterke) te doen om weer de zin van je leven in te zien.

Je omgeving heeft natuurlijk in bepaalde mate te maken met hoe gelukkig je bent, maar ook hoe je (aangeboren) in elkaar zit. Bepaalde geestelijke en lichamelijke ziektes kunnen een mens heel ongelukkig maken, en oook je persoonlijkheid (en wilskracht) is gedeeltelijk voor de geboorte vastgelegd.

Beiden dus een beetje.

Waarom denk je dat ik er 'in eerste instantie' bij had gezet? ;) Omdat je denk ik uiteindelijk dan dingen idd meer kunt gaan waarderen. Toch denk ik dat een klote jeugd ook averechts kan werken en dat iemand niet echt gelukkig kan zijn door zijn/haar jeugd.

Offtopic:
Dit was ook het eerste waar ik aan moest denken toen ik de reply las over die jeugd. Ik denk juist dat als je een rotjeugd heb gehad, dat je die kleine (positieve) dingen meer leert waarderen en daar sneller gelukkiger door wordt.

Ontopic:
Denk dat het een soort tussenweg is. Sommige mensen zijn gewoon vrolijk no matter what, en anderen niet.. Toch kunnen belangrijke dingen je stemming dan nog wel beinvloeden..

Hm..

Denk dat gelukkig zijn je toch wel wordt 'aangeleerd',
niet dat iedereen een bepaald niveau oid heeft.
Hoe gelukkig je bent hangt van een heleboel dingen af denk ik. Je karakter zal er wel mee te maken hebben,
maar denk niet dat het veel invloed
heeft op de hoeveelheid geluk die je hebt.
Denk dat gebeurtenissen in je leven best een
grote invloed kunnen hebben op hoe gelukkig jij bent..
De 1 is er misschien minder gevoelig voor
dan de ander, maar toch, 't zal wel invloed hebben..


Offtopic:
Hm.. wanneer is iemand ècht gelukkig dan? :\

Geen van beide. Geluk is een wetenschap, in de letterlijke zin van het woord. Het is een kennis-hebben. Het is noch aan te leren noch iets om mee te worden geboren.

Eh, hier snap ik dus niks van, wil je dat even verder uitleggen. Wat heeft een emotie nou weer met wetenschap te maken?

Hoewel ik niet denk dat het genetisch is (nature or nurture, blabla)..

ben ik het er mee eens.

Ik weet van mezelf dat ik niet langdurig gelukkig kan zijn. Daar heb ik vrede mee, probeer ik niks aan te veranderen.
Gelukkig zijn is ook zo leeghoofdig, zo dwaas. Ignorance is bliss, en vice versa

ik ben het ermee eens.

om gelukkig worden te leren moet je trouwens toch wel erg veel doorzettingsvermogen en ook iets angeboren aanleg hebben moet het willen lukken.

Het is bewezen dat als je positief denkt je gelukkiger bent. Dus het is wel aan te leren. Je moet ook van de kleinste dingen kunnen genieten.