En de hel was losgebarst
 

Ja.

Zonder overdrijven.

Stel je voor ... je hele leven draait om het eten/niet eten, om het gewicht, om het eten uit de weg te gaan, om de kilo's. Je ouders mogen het niet weten, omdat ze je nu al genoeg tot eten dwingen, terwijl ze niet eens de ZEKERHEID hebben. Niemand mag het weten. Maar dankzij je eigen domheid zit je opeens hier, met anorexia nervosa gediagnoseerd .

Nu weten ze het.

Ik voel me helemaal in een hoek gedreven, aangevallen, onveilig, weet niet hoe ik me tegenover mijn ouders moet gedragen. Ze wisten wel dat er iets aan de hand was met mij en het eten, maar konden eigenlijk nix doen. Nu ... nu ben ik als *anorectisch* bestempeld ... het heeft wel zo zijn voordelen, want uit verzet kan ik nu openbaar weigeren te eten, maar ze letten extra op.

Ik weet niet wat ik moet doen, heb een acute paniekaanval. En dit van mijn OUDERS, godverdomme, hoe kan ik ze nog ooit vertrouwen ?! Ze hebben mij gedwongen naar een dokter te gaan (OK, ik geef toe dat het mijn eigen domheid was, als ik niet te veel lax had gebruikt was ik niet zo misselijk).

Als deze hele boel gesprekken tussen mijn ouders en de dokter, dus allemaal mensen die *het beste voor mij voor de ogen hebben*, mijn ouders de ogen niet openmaakt, dan zijn ze ongeneesbaar *blind* tegenover ernstige problemen van hun kind. Het spijt me zo erg.

Als het ze wel de ogen openmaakt, ben ik *dood*.


Alsof ik ... figuurlijk ... verkracht ben.
Niemand had het recht de grond van mijn eetstoornis te betreden, en al helemaal niet op een manier gelijk aan een storm en totaal ongevraagd en onverwacht.

Ik moest dit kwijt, wilde anders niemand lastig vallen. Howk.

Ik wilde tegen je zeggen dat anorexia een ziekte is, geen vriend of vertrouweling.
Maar ik besef net dat ik toch tegen een muur praat.

Ze weet nu dat ze het heeft. En je hebt gelijk, op iemand met de ziekte anorexia proberen in te praten is als tegen een muur praten. Want iets aannemen over haar eigen uiterlijk (zelfs al laat iedereen haar barsten omdat ze haar eng vinden worden zo dun) zal ze nooit doen tot bij haar zelf het besef intreed wat ze zichzelf aan het aandoen is.
En tot ze er zelf iets aan wil doen is er vrij weinig aan te doen.
Enige dat ik voor haar kan hopen is dat ze weet dat ze zichzelf in een vroege dood stort als ze er (te ver) mee doorgaat.

Ik ga slapen en waarschijnlijk zal deze dichtzijn tegen de tijd dat ik weer terug ben (het is tenslotte een mededeling) of niet aangezien er misschien een nuttige discussie uit kan komen.

en achteraf ga je toch blij zijn dat het zo is gelopen.
maar zoals eerder is gezegt, ik lul tegen een muur :)

Das' niet waar ... ik weet dat het een ziekte is, dat ik het niet moet koesteren maar er iets aan moet doen ... dat alleen BTW. Ik weet het al lang, daar had ik geen gedwongen bezoek bij de dokter voor nodig ... ik zit wel diep in de shit, maar ben niet zo gek om te denken dat overgeven, mezelf uithongeren, flauwfallen, of helemaal blauw te zijn van de kou normaal is ...

Ik voel me niet aangevallen door je post en als MIJN post offensief overkomt, het is zeker niet zo bedoeld ... ik wilde alleen zeggen, dat ik best wel weet hoe slecht mijn *toestand* is :)

Ow ... mogen mededelingen er ook niet meer ? Ik was lang niet op het forum geweest, bij deze sorry dus :o . Ik voelde gister gewoon dat ik *praten* nodig had, en jullie hadden de pech dat het forum nu mijn enige optie is.

Bij mij zit het zo dat ik wel besef dat ik mijn lichaam kapot maak, maar het maakt mij totaal nix uit. Ik heb al twee jaar oorlog met mijn k*tlichaam, en alleen IK kan winnen ... of ben ik dood, maar dat vind IK helemaal niet erg en heeft *hij* verloren, of zie ik er uit zoals ik wil er uit zien en heb IK ook gewonnen. Natuurlijk, ik weet dat IK = ik + mijn lichaam en niet dat we twee aparte dingen zijn, zoals ik het zie, en ik kan me alles rationeel verantwoorden en beredeneren, maar het gaat om een GEVOEL.

Door samenspel van verschillende factoren :p
Ik heb wel mijn eigen *theorieen*, maar ben geen psycholoog.

*Offtopic : Hallo ... lang niet *gezien* :)*

Ik vind dit wel iets meer dan een mededeling. En wat je zelf al zegt, er kan misschien een nuttige discussie uit komen.

Ik wil iets tegen je zeggen, maar ik weet niet wat. Ik heb net je foto's in het fotoboek bekeken, en het zal wel niks uitmaken, maar ik heb nog nooit een meisje met zulk mooi haar en zo'n mooi gezicht gezien.
Ik zou nog veel meer willen zeggen, maar ik ken je niet, dus ik vind het wel moeilijk om iets zinnigs te zeggen.
Ik zou met iemand praten die je wel vertrouwt, die jou het gevoel kan geven dat het leven de moeite waard is, en dat je lijf de moeite waard is.
Ik heb lang gelijnd en complexen gehad over mijn dikke kont, maar ik weet nu dat een dikke kont je niet maakt of breekt. Belangrijker is dat je een toffe meid bent.
Ik denk niet dat ik je hier mee help, maar veel sterkte ermee.

Mijn favoriete smiley voor jou: :D

Dankjewel :) ... alhoewel het nooit helemaal tot me kan doordringen, het maakt wel iets uit. En dat is het nou ... bij gebrek naar andere *existentiele* problemen vul je die ruimte voor problemen door iets *belachelijks* ... als ik bvb. een been korter had, kon mijn gewicht mij denk ik totaal koud laten.

Ik ben er hier over begonnen, omdat die paar mensen die ik zo dicht bij mezelf heb gelaten dat ik ze zo iets zou vertellen heel erg zouden schrikken ... of ze weten het, maar als ik het net iets verder zou laten gaan dan grapjes over hoe doorzichtig ik weer niet ben, zou het te veel zijn ben ik bang. Dat verdienen ze niet, helemaal niet voor iemand zoals ik ben. Ze staan veel te *dicht* bij mij ...

Als ik tenminste een *toffe meid* was, zoals jij zegt, was het allemaal wat makkelijker. Maar wat als ik er achter kom, dat mijn redenen om mezelf te haten veel *ernstiger* zijn dan dat ik dik ben, wat als ik er niet meer over heen kan komen ?!

Bedankt voor je lieve reactie ...

Daar heb je misschien wel gelijk in ja... En dat zegt al genoeg denk ik.


Ik denk dat iedereen van zichzelf kan houden, dat iedereen wel iets heeft om van te houden. En er zijn anderen die van je houden. Je ouders bijvoorbeeld. Als ze niet om je zouden geven, zouden ze je niet naar de dokter gestuurd hebben. Ze stonden, denk ik, gewoon machteloos tegen jou en je eigen wereldje. Je laat hen ook niet toe, dat maakt het voor hen ook een stuk moeilijker. Zij hebben, lijkt mij, gewoon geen grip meer op jou, ze zien je tussen hun eigen vingers (en de jouwe) wegglippen, en dat maakt ze zo wanhopig.
Ik denk niet dat je het wilt, maar kun je niet naar een psycholoog? Ik wil best je psycholoog zijn, ik wil je graag helpen, maar ik weet niet hoe en bovendien is een forum wat oppervlakkig :p

x

Ja maar ja maar ... dat is ook zo ... de ouders 'tellen' eigenlijk niet mee, als je tenminste in een familie leeft die goed functioneert. Volgens mij ligt het probleem al bij het feit dat IK me niet kan voorstellen dat iemand van mij mag houden.
Zo kan ik het soms ook bekijken, maar dat is weer de rationele kant en die heeft in een eetstoornis niet echt een harde grond. Nu praat ik mezelf aan de ene kant aan dat ze me gedwongen hebben niet omdat ze zich machteloos voelden en mij wilden helpen, maar om gelijk te krijgen (nu hebben ze hun DIAGNOSE en kunnen ze tevreden zijn gesteld) en om hun geweten te stillen (nu hebben we ons oudersverplichtingen vervuld) - ik denk dat ik, nu zij mij in zo'n riskante en onveilige situatie hebben 'gedreven', tenminste ergens een ZEKERHEID zoek en minimaal tegenover bepaalde dingen een zekere houding aan wil kunnen nemen. Natuurlijk, ik kan mijn ouders niet haten, ik kan het ze niet eens verwijten want het spijt me zo veel wat ZIJ mee moeten maken, dus blijf ik maar in een 'middenstand' hangen tussen 'zij houden van mij' en 'zij houden niet van mij'.
Ik begin mezelf de laatste ... halve jaar ? ... langzaam te overtuigen en misschien kom ik zo ver om er heen te gaan, en als niet, dwingen ze mij misschien binnenkort wel. Niet dat DAT helpt.

Ik denk dat je zoiezo wel op de goede weg bent, als je al zo analytisch kunt praten over je stoornis. Ga dus zo door! Als je sterk genoeg bent kom je er wel uit, en ik ben er van overtuigd dat je sterk bent! (al ken ik je niet)
(y) en veel bloemen voor jou!

offtopic: jij bent precies 1 dag ouder dan ik!

Nou ja ... ik had eigenlijk altijd een *objectievere* kijk op mijn eetstoornis, al beoordeel ik het zelf ... maar ik heb nooit ontkent dat ik een eetstoornis heb, ik heb nooit ontkent dat het slecht is en dat het mijn lichaam kapot maakt ... ik weet het allemaal wel en wil er ook ooit iets aan doen, maar ben simpelweg nog niet in staat de rationaliteit te laten winnen.

Voor mij geldt helaas dus eerder : ja leuk, ik kan mijn eetstoornis analyseren (waarbij ik waarschijnlijk helemaal naast zit :)), maar het raakt mij helemaal niet dat het allemaal over MIJ gaat.

Sterk zijn ... wat is dat. Is 2 maanden niet eten sterk ? Is jezelf dwingen tot overgeven, terwijl je overheven zo erg haat, sterk ? Is je drankinname beperken sterk ?

Op zich wel, want niet iedereen lukt het (GELUKKIG) ...

Waarom voel ik me dan niet sterk genoeg, waarom kan ik niet naar een radicale (=enige) bestrijding van mijn eetstoornis grijpen ? Retorisch

het is: "en de hel was losgebarstEN

jups.... dat viel me ook op, maar ik vond het onzinnig dat te zeggen :p

Offtopic ... hmm ja, die 3/4 jaar in mijn eigen land na 3.5 jaar in Nederland te hebben gewoond is dus duidelijk aan mijn taalkennis te zien. Ah ja ... belangrijk.

agh joh, ik stoorde me er niet aan, het gaat om de inhoud niet om de taalfouten (tenzij ik echt uren bezig ben met ontcijferen, maar dat is niet het geval ;))

Mijn post was niet offensief bedoeld. 'k word er alleen niet vrolijker van...
Ik heb dus een vriendin met anorexia. Volgens mij onderschat ze het probleem. "Ja, ik heb best veel gegeten" (1 twix en 2 aardappelen op een dag (y))
Vandaar mijn post.

Dus. Zoek de psychiater in de gouden gids en gij zult hem vinden. :p Sterkte.

Ad 1 ... Nee, volgens mij was het dik-zijn niet echt de reden waarom ik een eetstoornis had ontwikkeld, want als ik eerlijk terug kijk naar de tijd dat ik met het eten begon te klooien, moet ik toegeven dat ik hooguit wat mollig was, maar niet dik te noemen. Nu zeg ik ook niet dat ik dik/zwaar ben, alleen bvb. mijn bovenbenen en buik zijn dik en daar wil ik van af. Dat ik me ook nog dik VOEL als ik gegeten heb is natuurlijk iets anders, maar heeft er ook mee te maken.
Ad 2 ... Wat het niet eten oplost ... oef, dat is moeilijk uit te leggen. Ik voel me heel slecht als ik gegeten heb, ook omdat ik dankzij mijn vreemde eetpatroon bijna nooit een balans kan vinden en dus OF helemaal nix eet (en voel me goed en sterk en niet zo walgelijk) OF te veel (dan moet ik compenseren en braken en laxeren en lig hele dagen thuis onder de deken, voor ik weer wat *leeg* ben en naar buiten durf). Het gaat niet zo zeer er om dat het niet eten me beter laat voelen, als ik er over nadenk, maar er om dat het WEL eten mij ontzettende dalen/depressies bezorgt.
Anders ... die dingen die volgens mij veel te maken hadden met het ontwikkelen van mijn eetstoornis zijn nu pase, ik vind het wel een beetje verdacht en zit te denken dat ik mijn eetstoornis houd misschien omdat ik dan mezelf kan haten alleen om het zogenaamd dik zijn, en niet andere dingen onder de ogen hoef te zien waardoor ik mezelf ook zou haten en waar ik niet meer over heen zou kunnen komen. Oftewel ... ik denk 'oh wat ben je vandaag weer dik en lelijk, ik haat je' in plaats van 'je bent zo ... asociaal, egoistisch, ongedisciplineerd, ik haat je'. Die andere dingen weet ik van mezelf natuurlijk eigenlijk ook, maar ...

Nah, ik kan het wel proberen een normaal eetpatroon te volgen, maar in ieder geval niet volgens de regel 'eet wanneer je honger hebt', want ik heb geen honger. Had ik eigenlijk nooit in mijn leven gehad, ik at wanneer ik ergens zin in had. In die twee jaar dat ik een eetstoornis heb, heb ik een paar keer normaal proberen te eten, maar ik krijg eigenlijk geen objectieve beeld meer van wat 'normaal' is ... ik heb periodes gehad van een paar maanden dat ik at, ik vond het verschrikkelijk veel en eerder OVEReten, maar wie weet, misschien waren het niet zulke grote hoeveelheden. Ik begin de laatste tijd zeer sterke twijfels te hebben aan wat mijn ogen zien en aan wat ik vind.

Ik voel me klote als ik naar de kant van boulimia doorsla, want dat is echt ranzig en je hebt dan totaal geen greep op wat je doet, je kunt moeilijk de 'goede oude' anorectische discipline terug vinden. Hoe lang het duurt hangt van veel dingen af ... als ik bvb. weet dat ik over twee dagen ergens heen MOET en daar niet onder uit kan komen, werkt dat motiverend omdat ik weet dat als ik dan niet *normaal* er uit zie, ik er toch heen moet ... het kan wekenlang doorgaan, of is het maar een dagje ... het erge aan die boulimia-buien (zo zou ik het volgens mij het beste kunnen noemen) is dat ik ze niet kan stoppen, ik niet kan zeggen 'ja, ik heb hele erge zin alles in het huis op te eten, maar doe toch maar niet'. Soms gebeurt het ook om mezelf te straffen.

Vooraf wil ik even melden dat ik het niet ' goed' vind dat je hier over zoiets persoonlijks post. Persoonlijk zou ik met mensen uit je omgeving praten aangezien die je beter kunnen helpen . Onder andere door het feit dat ze jou ook persoonlijk kennen.
Ik kan me totaal niks voorstellen bij een eetstoornis. Ik eet bijvoorbeeld zelf wanneer ik daar zin in heb. Ben ook iets aan de de dikkere kant maar dat vind ik voor mijzelf niet zo'n probleem.
Je zegt zelf dat je het moeilijk vind om zelf een balans te vinden tussen normaal eten en jouw gewoonte van eten. Misschien moet je voor jezelf een afspraak maken van hoeveel je eet per dag. Bijvoorbeeld 2 broodjes een stukje fruit etc.
Als je dat zou doen en je er ook ECHT aan zou houden zou dat een grote vooruitgang zijn.

Ik vind ook dat je te kritisch bent tegenover je ouders. Ze hebben echt het beste met je voor en proberen je het best te verzorgen / op te voeden / etc. Als ze niet op jouw probleem zouden reageren zou ik dat een grote fout van hun vinden. Ze zouden hun eigen dochter ongeveer laten verhongeren. Nu zij weten dat je anorectisch bent zullen zij extra op je letten. Niks om bang voor te zijn ( Om het maar over simplistisch uit te drukken) Natuurlijk kan je jezelf helemaal bang maken over dat ze nu anders tegen jou aan kijken . Maar dat doen ze niet! Ze zorgen nu alleen op een iets andere manier voor je. Ze letten beter op omdat ze weten dat het niet goed gaat met je. Dat is echt niks om bang voor te zijn.

Dat je het trouwens ook vergelijkd met een 'verkrachting' vind ik wel erg cru. Waar ligt voor jou de grens tussen verwaarzozing en verkrachting? Bij jou ligt die grens wel erg dicht bij elkaar....

Veel sterkte iig!
Groeten Bram


p.s Als je verder erover wilt praten of een gesprekpartner nodig hebt (Hetgene ik betwijfel aangezien je niet onaantrekkelijk bent) pm me maar of add me over msn

Zelf schijn ik ook anorexia of iets dat daarop lijkt te hebben.. maar mijn ouders hebben die zekerheid nog niet, tasten nog in het duister.
Ik zou ook absoluut niet willen dat ze erachter komen.
Er zijn maar 2 mensen die weten dat ik niet goed eet, waarvan er eentje echt weet hoe mijn leven in elkaar zit, mijn vriend.
Maar als mijn ouders erachter komen, moet ik (weer) hulp gaan zoeken (krijgen) kom ik weer verder van mijn vriend af te staan, vast weer in dat achterlijke hulpverlening circuit van deze regio terecht, en ben ik straks echt helemaal kapot.

Zelf heb ik een tijd ontkend dat ik een eetstoornis had. maar of het echt ontkennen was? Ik had niemand om mee te praten, dus ook niemand om tegen te ontkennen. (mn ouders hebben altijd veel meer oog voor mn broertjes gehad)
Toen vrienden kreeg, en vervolgens een vriend, en die vriend vroeg waarom ik zo slecht at bla bla bla is er toch het een en ander uitgekomen, dat wel, maar naar mijn ouders niet.
Ik zal het dan wel misschien ontkennen tegen mijn ouders en familie enzo, maar tegen mezelf niet. Ik weet dat ik fout ben, maar ik kies er zelf voor.


Je hebt trouwens vele manieren van sterk zijn..
Het niet eten kan sterk zijn, maar het juist wel eten ook.
Je kunt teveel eten,
maar je kunt dan natuurlijk ook te weinig eten.
Beide moet je daar sterk voor zijn. (hoeft niet altijd maar ok, get the point?)

Maat dat sterk zijn is het sterk zijn dat andere mensen zeggen dat je dat bent. (sorry voor de onlogische zin)
Je voelt je zelf niet sterk, omdat je van jezelf vind dat je dat niet bent..

*heel dikke knuf*

Dat is op internet heel makkelijk te vinden, ik geloof dat ze opde site van de voedingswijzer (www.voedingswijzer.nl) iig zo'n tabel met gemiddeldes hebben staan, ga daar eens kijken. En/of maak een afspraak bij een dietiste, zij kan je hier heel goed bij helpen.

Ik denk dat ze me eerder minder goed kunnen helpen, juist omdat ze zo dicht bij mij staan ... ze zijn dan ook niet meer objectief en hebben waarschijnlijk ook een vertekend beeld, laten zich makkelijker ompraten of beinvloeden ... Daar ben ik het dus niet mee eens. Bovendien als ik het tegen iemand die ook een beetje om mij geeft zou vertellen, zou die zich zorgen gaan maken en zo ... en dat wil ik niet.
Dat moet ik juist niet, want met een zorgvuldige planning van wat ik allemaal op een dag MAG eten en drinken was het ooit begonnen. Ik begin dan erg te beperken om nog meer controlle op mijn eet/drinkgewoontes te hebben, en het ging van een lichte dieet door twee rijstwafels met kaas per dag tot hele weken helemaal nix te eten. Volgens mij zou ik die greep op eten moeten leren los te laten.
Ik had toch ook geschreven dat ik dit maar WIL vinden om hetmezelf makkelijker te maken, dat ik het mezelf wil AANPRATEN om een duidelijke houding tegenover hen te kunnen aannemen. Want ik weet waarom ze het gedaan hadden, ik snap het wel en zou nix anders gedaan hebben als ik zelf een ouder was, maar dat neemt niet weg dat ik (of mijn anorexia, zoals het vaak genomen wordt) het ergens een soort verraad vind.
Voor mij dus WEL ...

Het vreemde is dat ik wel helemaal in paniek ben geraakt, maar het op zich ook wel goed vind dat mijn ouders er achter zijn gekomen. Niet dat ze me naar de psycholoog mee kunnen slepen, maar ik kan het nu wel proberen om met hen over onderwerpen te praten die ik 'vroeger' altijd vermijd had ... niet echt open, want ze snappen heel veel niet (of leg ik het verkeerd uit :rolleyes: ) en er zijn dingen die ik ze gewoon NIET kan vertellen (wil niet zien hoe ze er over heen zouden komen als ik ze verteld had over de schat dat ik uitgegeven had voor laxeertroep of hoe lang ik aan elkaar niet gegeten had).

Het is alles zo dubbel ...

Maar misschien is dat wel een teken dat ik meer naar de kant van 'hulp zoeken' ga ?

Ik zou er graag een patroon in brengen, zeer graag zelfs, maar weet niet hoe ik de neiging moet onderdrukken een 'anorectische' patroon in te brengen. Want als ik aan PATROON denk, het eerste wat mijn hoofd binnenschiet is 'had ik maar weer mijn oude discipline kunnen oppakken met geen drinkbuien tussendoor en maar een glas drinken 's ochtends en 's avonds' (n)

Je lichaam went er aan en je voelt ook geen honger meer ... bijvoorbeeld. Of geeft het een goed gevoel, als je honger hebt is het alsof je afvalt (wat natuurlijk onzin is) ... hetzelfde als met het gebruik van laxeertroep ... als je *leeg* bent ben je niet aan het aankomen (en bovendien heb je een veel plattere en mooiere buik :D ) ... of is het een straf, want honger heb ik alleen na een vreetbui, want dan verwacht mijn lichaam dat ik doorga met het eten, en als neuh, dan ... honger ('goedzo, had ik niet zo debiel en vies moeten zijn om te eten, ik verdien het')
Als ik 's ochtends eet is er geen kracht die mij de deur uit zou krijgen, ik vind mezelf dan gewoon te vies en dik om tussen de mensen te komen.

Klopt, dat zijn mijn 'masochistische' tendensen ... ieder zijn afwijkingetje ;)
Ik VOEL me dan wel zo ... en als ik aankom, zie IK het wel. Ik doe dit niet voor anderen en toen ik er mee begonnen was (of was het met mij begonnen) was het ook voor mezelf, je kan me dus 100x uitleggen dat anderen het niet zien, maar dat is niet waar het om gaat.
Ik HOEF ook helemaal niet te eten eigenlijk, ik heb het niet nodig ... ah, behalve voor het functioneren van mijn lichaam, maar ja ;)
:p


Ophouden met al die opmerkingen over mijn uiterlijk, dan lijkt het net of ik alleen naar complimentjes vis en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik er mee moet omgaan.

dan had je hier maar niet moeten komen...har har :-)

anyway...neem die complimenten in je op. Want volgens mij heb je ook een enigzins laag zelfvertrouwen (denk ik natuurlijk ik weet niet zeker). Als je 's morgens iets eet dan voel je jezelf vies lelijk etc. Heeft dat niet daar mee te maken?

Dan zou ik concluderen dat je geen anorexia hebt. Je lichaam zou genoeg voedingstoffen binnenkrijgen. Anders zou je lichaam wel symptomen van ondervoeding laten merken.

Beetje makkelijk gezegd :-) :rolleyes:


Nu ik erover nadenk is volgens mij het grootste probleem je zelfvertrouwen. Kan het goed herkennen want ik heb er zelf ook last van :-)


(sorry van dat ouders-gelul...ik las weer is iets verkeerd...komt vaak voor de laatste tijd)

Ik weet begod niet of t zo ok is . . . maar mailen leek me erger
Eigenlijk weet ik momenteel niks zinnigs te zeggen . . . kut . . . je bent mooi, echt waar (heel erg mooi om precies te zijn) . . . maar ja . . .

Misschien wordt het nu anders nu je ouders het weten . . . ik weet het niet hoor . . . maar omdat het nu niet meer alleen van jou is enzo . . . ook al weet ik dat je het alleen zelf kan oplossen, maar tich . . .

Hopelijk leer je ooit van jezelf te houden en je mooi te vinden, want je bent het meer dan waard, maar ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan . . .

aan N*A*Shezbaernon.
Ik weet wat je meemaakt, ik heb zelf Boulumia gehad, en ik weet precies hoe je je voelt.
Ik ben nu "genezen" verklaart, maar het blijft een strijd, en ik weet dat ik mijn "vriend" mijn hele leven bij me zal dragen en het waarschijnlijk elke keer weer moeilijk zal worden niet weer die weg op te gaan.
het blijft een gevecht, maar je moet eerst zorgen dat je weer veel positieve energie krijgt, hoe moeilijk dat ook is.
Ik weet hoe je je voelt, ik heb 7 maanden in dat donkere gat geleefd, je valt er zo makkelijk in, maar zie er maar weer eens uit te komen.... mij is het gelukt, ook al is het moeilijk niet stiekem terug te glippen... maar ik ben veel sterker geworden, en dat moet jij ook zien te worden, en dat kan je! ik dacht ook dat ik het niet kon, maar het lukt! echt waar, er zijn alleen veel dinge nodig om in te zien dat het zo niet meer kan... het is een lange weg, en een moeilijke weg, maar het kan.... en je bent al op weg! dat jij het erkent, en je ouders + een dokter er vanaf weten is al heel wat, dat was voor mij de moeilijkste stap, erover praten en het erkennen, dus nu moet je doorzetten! super veel sterkte, en als je erover wil mailen oid kun je me altijd Pm-en.
liefs biep

Eens, als het iets IS, dan is het TEGENSTRIJDIG. Maar volgens mij maakt het wel uit hoe je je voelt als je tussen de mensen bent, niet alleen voor jezelf (zou MIJ het moeten uitmaken of ik me k*t voel, of ik een beetje tevreden ben ? Duh ...), maar ook voor de anderen, want hoe JIj je voelt beinvloedt natuurlijk ook hoe je je tegenover anderen opstelt en hoe je op dingen reageert.

Ik kan dan niet onder de mensen omdat ik mezelf te vies en walgelijk vind, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven ... dat ik het ze niet wil aandoen ? Dat ik het niet verdien om tussen de mensen te komen ? Of niet DURF ? Ik weet het echt niet.

En de grote ontmaskering van HET probleem ... tadaa. Ja, je hebt gelijk, kan niet zeggen dat mijn zelfvertrouwen bepaald gezond zou zijn, maar zou niet weten wat een oorzaak is en wat een gevolg. Eerst begon mijn zelfvertrouwen dalen, dan kreeg ik een eetstoornis, waardoor mijn zelfvertrouwen weer daalde (onder andere), waardoor ik nog dieper in mijn eetstoornis was gezonken ...
Oh ik bedoelde het eerder als 'psychisch' niet nodig heb ... symptomen van ondervoeding, hmm, die heb ik enigzins wel, maar zijn dingen waar ik me echt niet aan kan storen en waar goed mee te leven valt. Of, ik heb er mee leren leven dus neem ik het niet meer als 'symptomen van ondervoeding'.

Wat is er erger aan mailen, als ik vragen mag ? O ... excuses voor dat ik zo lang nix van mij heb laten horen ... alhoewel dat niet zo een enorm verlies was lijkt mij ... kon gewoon niet.
Volgens mij wordt het niet anders ... het is alleen dat ze het nu weten en dat ik me voor ze kapot schaam, maar verder ? Ik *eet* zoals daarvoor, ik kan met ze niet er over praten ... zoals daarvoor (een paar X geprobeert, maar het lijkt alsof het tot ze niet wilt doordringen. Misschien moet ik toch blij zijn en zijn mijn ouders de droom van iedere eetstoornis-patiente (n) )

En dat houden van ... zou ik willen, ja, maar je weet best dat toen ik nog in Nederland was IK niet de enige was die mijn zelfvertrouwen de grond in boorde ... ik geef toe, het was vooral mijn schuld want had niet zo over me heen moeten laten lopen, maar hoe sommige mensen zich naar mij toe gedroegen was niet bepaald cocher.

Als jij in je eentje tegenover een groep staan dan kan je daar niet zoveel aan doen. Had er zelf een 'beetje' last van op de basisschool. :(


Was dat sarcastisch bedoelt of niet?

Mja. Je zit nu in een cirkel die alleen maar verder naar 'beneden' gaat....Je bent waarschijnlijk ook kwetsbaar etc (neem ik aan natuurlijk)...Ik denk dat je iets moet vinden wat die cirkel laat omdraaien en dat je dan weer naar 'boven' gaat in plaats van naar 'beneden'.

(Het is ook koosjer in plaats van cocher trouwens...volgens mij :-) )

Ik bedoelde de voor mij zeer leuke en door mij zeer gewaardeerde *kuch* manier waarop de ouders van mijn toenmalige vriend met mij omgingen.
Helemaal niet sarcastisch bedoeld ... ik heb een laag zelfvertrouwen, punt. Alleen weet ik niet, zoals ik al geschreven had, wat een oorzaak is en wat een gevolg. Wat jij zegt is natuurlijk DE oplossing ... nu nog maar de weg zoeken ;)
Ik denk niet dat mijn 'geval' een andere wending krijgt door zo'n min of meer *tornado* ... nu voel ik me alleen erg onveilig en misschien nog meer kwetsbaar dan toen IK de enige was die van mijn eetstoornis afwist.
Thx ... weer wat geleerd. Ik weet echt niet hoe je het in het Nederlands schrijft, ik wist niet eens of jullie het ook zo gebruiken - heb het nog nergens zien staan. Ik zou ook niet zeker weten hoe het in mijn eigen taal geschreven wordt, een grote gok dus :D

Mij aan te moeten schouwen.

Ik doe het ook niet voor anderen, maar dat neemt niet weg dat ik het ze niet KAN aandoen. Kijk, als ik het ZELF goed vond en KON, dan zou het mij echt niet kunnen boeien, ook al zouden de mensen om me heen zich echt aan mijn uiterlijk storen ... maar omdat IK mezelf walgelijk vind, komt dat er nog eens bij. Ik weet dat het niet te begrijpen is, in ieder geval niet rationeel ... maar das' iets waar je je in moet leven (en dan is het waarschijnlijk nog onbegrijpelijk, maar dat ff ter zijde).

Dat komt eigenlijk allemaal neer op eenzelfde ding. Je bent (neem ik aan) op een of andere manier gekleineerd terwijl jij niet in de positie stond om iets terug te doen.


De makkelijkste oplossing die ik kan bedenken is dat je zelf nagaat waar het echt begonnen is.

Daar heb je em :). Zeg tegen jezelf bijvoorbeeld 2 boterhammen per dag. En als je de greep op je eten los zou laten. Zou je jezelf alsnog niet goed voelen doordat je vind dat je zelf teveel gegeten hebt :-/

Overigens ... stel ik me gewoon aan, het was nergens voor nodig die paniek en angst en twijfels.

Mijn mammie was nogmaals naar de dokter geweest en die heeft, naar er over in het weekend nagedacht te hebben, besloten dat we het liever aan mij zelf overlaten, dat het ook iets met mijn schildklier kan zijn.

Ik ben te zwaar en te dik om een eetstoornis te hebben.

NU VOEL IK ME BETER !!! :mad: :( :mad: (n)

te dik en te zwaar? is dat een citaat/quote?

Dat is een conclusie.

Of andersom, niet dun en licht genoeg om een eetstoornis te hebben.

argh..conclusies trekken op die manier is zeer vervelend.
Misschien heb je gewoon grotere botten oid. Het zou een beetje een rare verklaring zijn dat je te dik en te zwaar bent om anorexia te hebben

Als dat niet zo was hadden ze het waarschijnlijk niet aan mijn eigen wil overgelaten, toch ?

Ik weet niet, maar het kon niet erger verlopen/aflopen. Die twee bezoeken aan de dokter waren een hel, en nu zegt ze achteraf nog als bonus iets wat te vertalen is als 'ze is te zwaar'.

Aaaah ... dit houd ik niet vol, nee, ah ah.

Ik weet dat ik gewoon zeik en dat het hier waarschijnlijk niet hoort te staan, maar ik voel me gewoon zo slecht en heb geen andere manier om het te uiten ...

Iedereen mag zeiken. Ik doe het zelf vaak genoeg. Misschien willen je ouders ook niet geloven dat je anorexia hebt.

of

Je bent 18 en ze willen dat je het zelfstandig oplost..Hoe hard dat ook mag klinken.

of

nog iets anders misschien?

Denk jij nou echt dat je ouders je dik en zwaar zullen noemen / impliceren? Dat lijkt mij van niet.

Dit klopt ... willen ze ook niet zien, want we hebben al een tal *ongelukjes* gehad hiero maar ze kregen nix door (mammie het eten gevonden dat ik weg wilde gooien, broertje mijn schattenkist met een ton lege laxeertabletten-verpakkingen etc. :o ). Ze willen niet toegeven dat ik zown probleem heb, ook na die bezoeken bij de dokters niet eigenlijk ...
Dit zeker niet ... ze zouden me nooit alleen laten ... als ze eenmaal onder de ogen durven te zien dat ik een eetstoornis heb. Het gekke is dat het nu lijkt alsof ik wil dat ze het door hebben ... olala, hier ben ik, ik heb een eetstoornis, kijk mij daar, controleer mij, HELP mij ... terwijl eigenlijk alles opgelost is, lalala, ouders gerustgesteld, dokter niet achter mijn rug, gaan we vrolijk door ... nou, wat is er mis met mij ?
Nee nooit, natuurlijk, maar dat was ook mijn conclusie naar aanleiding van wat de dokter zei.

mja...je zette het een beetje vaag neer...of ik las het niet goed :)

Je vraagt duidelijk om aandacht...waarschijnlijk eerder schreeuwen dan vragen :)...Het lijkt me trouwens ook niet echt een goede dokter als hij/zij tegen iemand zegt die anorexia - misschien - heeft dat die persoon te dik is. Niet echt tactisch :-/

Sorry voor al die vaagheid ... ik zet nu zo een beetje alles neer wat er in mij opkomt, en aangezien ik me wat *in de war* voel, lijken mijn verhaaltjes daar ook wel op :)

Ze heeft het niet zo gezegd, het zit zo ... ik was er twee keer heen, woensdag en dongerdag, en mijn broertje had nog een verplichte bezoek vandaag. De dokter had gezegd dat mijn mammie maar ook mee moest komen vandaag (vast om met haar over mijn 'geval' te praten) en ik vroeg de net toen ze terug kwamen wat ze gezegd heeft ... kreeg ik te horen dat ze nagedacht heeft en dat ze het aan mij zelf over laten.

Wat door mij dus vertaald wordt als dat ik niet licht/dun genoeg ben zo dat er wat aan gedaan moet worden.

(beiden de hele tijd dit topic aan het bekijken? :-P )

Ik kan me echt niet inleven hierop. Je moeder is bezorgd maar laat het aan jou over. Misschien moet je aan je moeder vragen waarom ze het aan jou zelf over wil laten.

en...heel belangrijk...trek geen voortijdige conclusies..dat helpt enorm ;)

:p

Omdat ik natuurlijk niet aankom met 'ja mama, maar het klopt wat de dokter vermoedde toen ze bedacht had dat ik niet dun genoeg ben, ik HEB een eetstoornis', en dat in combinatie met haar niet de waarheid willen zien ... is ze nu weer gerustgesteld, denk ik.

Ik weet het, maar als het alles om het eten draait kan ik het eigenlijk niet op een andere manier vertalen :(