Kind in mij
 

Zuchtend zoen ik de maan ten onder
zodat de dag een kans tot ontwaken krijgt,
en nimmer meer wil ik een minuut zonder
haar stralen vol van lieflijke warmte

Zij brengt mij tot een verliefd kijken
naar alles wat leeft, van hem tot het gras,
de bomen of de lucht, en liefdevol wil ik strijken
over zijn haren, bladeren, bast of wind

Kom ik tot besef, dat gister vandaag niet is,
ik zou opnieuw kunnen zijn geboren,
niet meer levend in mijn groot gemis,
maar pure natuur, maagdelijk kind

hou niet zo van je stijl, ben meer van t simpele.
ook moeilijke woorden zijn niet zo mijn ding
zorry

Ik zie geen moeilijke woorden :confused:
en ingewikkeld vind ik hem ook niet echt :confused:
*niet begrijpend*

ik vind hem op zich wel mooi.. al houd ik zelf meer iets van het wat duidelijkere... gewoon zeggen waar het op staat en dat dan in een dichtvorm, maar tis wel mooi verwoord
*applaus*
groetjes, hopefully

erg mooi! ben er helemaal van onder de indruk zelfs :)

alleen (ja sorry :)), 2de strofe laatste regel, dat wind vind ik een beetje raar staan en ook niet helemaal passen, zou eerder iets concreters zoeken.
als men dit zou geven als zo'n rijtje 'wat hoort er niet in thuis' is dat duidelijk wind > het is minder aards en dat vond ik juist zo mooi van die andere woorden... ik weet niet, kleg het een beetje vaag uit geloof ik...

maar wel een erg goed gedicht... > complimenten :)

(y)

het is het verbergen van je idee. Het is geen direct gedicht, maar je moet een beetje zoeken naar de inhoud en er is weinig spreektaal enzo gebruikt... beetje gezocht naar 'mooi' taalgebruik..... maar ik vindt het wel ok,