Adoptie
 

Zouden jullie later kinderen willen adopteren (ook als je dus wél kinderen kunt krijgen) of willen jullie dat niet? Wat zijn jullie argumenten waarom wel of niet?

Een nederlands kind wel, maar een kind uit een ander werelddeel moet je niet hiernaartoe verslepen.

Waarom niet?

Als ik het zou doen, zou ik absoluut een neger nemen!

ik denk niet als ik zelf kinderen kan krijgen.. weet niet.. als ik geen kinderen kan krijgen en ik en mijn man/vriend wilt dat ook dan wel denk ik..

Internationale adoptie wordt dan ook niet voor niets pas overwogen wanneer er geen andere mogelijkheden meer zijn voor opvang binnen het eigen land, dus wanneer het onmogelijk is het kind te laten opgroeien bij de eigen ouders, binnen de eigen familie of te laten adopteren door mensen in het land van herkomst. Vaak is het alternatief dan een tehuis- of straatleven.

Binnenlandse adoptie komt in Nederland heel weinig voor, 40 tot 60 gevallen per jaar (tegen 1000-1200 buitenlandse adopties).

Om je vraag te beantwoorden, ik heb het wel eens overwogen en eventueel zou ik het wel willen, maar zoiets beslis ik niet alleen.

Als het kind ouder is, moet het zich aanpassen
aan een (hele) andere cultuur, de taal,
het land, de mensen etc etc..
Kan wel, maar is toch vrij moeilijk.. (voor het kind,
en voor de ouders)

Kweenie, of ik later een kind zal adopteren
hangt er helemaal vanaf hoe het zal worden..
Misschien heb ik (of mijn man ;)) helemaal geen
behoefte aan een kind van een ander ofzo..
Op zich maakt het me niet zoveel uit,
ben er niet tegen, maar heb er ook geen verlangen naar.
Mja, denk van niet, te veel rompslomp,
en het lijkt me moeilijk om een kind te laten
wennen aan een nieuwe omgeving ed.
(ja, dat heb je met een baby niet.. maar toch)

nee, 'k ben zowieso niet zo een moederlijk figuurtje dusja.. en als ik dan toch een kind wil, wil ik een mixje van mij en mijn vriend :)

Ik zou dat niet willen, omdat het dan niet mijn eigen vlees en bloed is. Het moet de eigenschappen hebben van mijn vrouw en ik, of tenminste van mijn familie. Het moet van míj zijn. Bij een geadopteerd kind weet je niet of niet goed van wie het komt en welke eigenschappen het heeft, ik wil gewoon een kind van 'ons'.

Daar kan ik me heel goed iets bij voorstellen, dat gevoel heeft mijn vriend dus ook en dat respecteer ik, als hij het niet wil doen we het dus gewoon niet.

Ik heb er ook altijd een hekel aan als mensen zo'n standpunt egoïstisch noemen, adoptie is iets waar je voor de volle honderd procent achter moet staan.

Als ik het zou doen, zou ik een kind van 10-12 nemen... zit je niet met het geschreew enz en kun je tenminste nog een beetje normaal leven. En het kind zal natuurlijk aan een aantal eisen moeten voldoen, hoe dom dat ook klinkt...

Helemaal mee eens!

Je wordt gigantisch door de mangel gehaald als je wilt adopteren. Iedere halve debiel kan zelf zwanger worden en zijn kinderen volkomen verkeerd opvoeden, zonder dat de heilige bloedband verbroken mag worden(daarom zijn er zo weing binnenlandse adopties), maar als je wilt adopteren moet je bewijzen dat je een halve heilige bent. Je moet naar cursussen, het kost erg veel geld (is aftrekbaar van de belastingen als buitengewone lasten, overigens) en het hele traject duurt jaren.

Getrouwd zijn is een plicht. JIJ kunt niet adopteren.JULLIE.

Loontjuh ff serieus, ben je nou een man of een vrouw.

Er staat v, maar op de foto staat een jongen.

*... er verschijnt een glimlach op mn lippen... * :D

wat grappig dat je t vraagt.. ik weet niet of je wel vaker dingen van mij leest, maar dan merk je denk k wel dat ik een vrouw ben.. ;)
die jongen die je ziet.. dat is mn vriendjuh.. :o snap?
zo duidelijk?

De maximum adoptieleeftijd is 6, behalve in het geval van uitzondering, bijvoorbeeld als je siblings (broertjes en zusjes) adopteert waarvan de oudste (iets) ouder is dan 6.

Ik ben er zeker van dat ik sowieso nooit kinderen zal adopteren, ook als ik en mijn partner geen kinderen kunnen krijgen. Ik heb daar dan gewoon geen behoefte aan. En ik wil geen kinderen opvoeden die niet van mezelf zijn.

....Wa iz dit nou voor een boel shit.... Ik ben zelf geadopteerd.... Uit een derde wereld land....en....wat zou dat.... Zou ik nou mijn leven niet mogen lijden zoals ik het nu lijdt....zou ik daar geen recht op hebben.... omdat ik toevallig een ander kleurtje heb dan jullie....
Mijn ouders konden nou eenmaal niet samen een mix maken van zichzelf.... en kozen daarom voor mij.... omdat ik niet uit mijn moeder ben geboren wil nog niet zeggen dat ze niet evenveel van mij houden als dan dat ik wel uit hen waz voortgekomen....

Bij jullie iz het allemaal van zelfsprekend....de moeder die je opvoed daaruit ben je ook geboren....maar eigelijk leven jullie in veel meer onzekerheid....Ik weet 100% zeker dat mijn ouders voor 100% voor een adoptie kind hebben gekozen en dat mijn ouders egt mijn ouders zijn..... niet biologisch maar dat ze bewust er voor hebben gekozen mij optevoeden als hun eigen kind...... kunnen jullie niet met 100% zekerheid zeggen.......(wie weet iz je vader je vader wel nie....)


kuzzie
Lieve

dan gaat dat voor mij dus ook niet meer op :)

naja, ik weet niet of het ook tegen mij is, maar ik bedoel: ik heb helemaal geen probleem met het feit dat mensen kinderen adopteren hoor. ik vind het juist wel goed. misschien dat ik er voor zou kiezen als ik niet vruchtbaar zou zijn of mijn man/vriend niet..
maar de vraag was of je het zou doen als je wel gewoon kinderen zou kunnen krijgen en dan zou ik het denk ik niet doen..
en niet alle kinderen zijn ongewenst hoor..

Nee, ik wil een kind van mij en mijn vriend, het zelf ervaren van een zwangerschap,bevallen,fantaseren op wie het lijkt ect. dat is gewoon fantastisch volgens mij(behalve dat bevallen das minder)

jij hebt nu ouders die je wilde, maar als die kinderen waarvan ze het nog niet wilde, wel geboren zijn,zijn wel degelijk gewilt, anders waren ze niet eens geboren.

Bij jou is de kans net zo groot dat je niet gewilt was, ik weet de achtergrond van je adoptie niet, maar t kan of door armoede zijn of doordat ze je niet wilde, of door beide, jij kan ook niet honderd % zekerheid zeggen dat was het

(y) (y) (y) (y)

J (y) a naturlijk zou ik dat doen.
Waarom niet dan?????

Ja, ik zou het heel graag doen... Maakt niet uit waar het kindje vandaan komt, als het maar gezond is....

Waarom? Omdat er al zóveel kindjes op de wereld zijn die géén ouders en géén echte toekomst hebben, en dan zou mijn eigen kindje ineens voorrang krijgen op die ouders en toekomst? Dat vind ik zo gek.... oneerlijk ook voor al die weeskindjes...

Dit is echt de meest loze reply die ik hier zie. Dat zij een foto van een jongen als avatar heeft zegt toch niet meteen dat ze een jongen is.. En dit is btw ook gigantisch offtopic..

Anyway, ik zou het heel moeilijk vinden als ik geen kinderen zou kunnen krijgen, maar ik weet niet of ik ze zou adopteren..

Eigenlijk vind ik dat je een kind niet zomaar uit zijn eigen cultuur kan halen om hem/haar allemaal westerse standpunten op te leggen, zeg maar. Maar er valt ook wel iets voor te zeggen als iemand vindt dat ze hier een goede toekomst (kunnen) hebben.

Ik zit met een dubbel gevoel, maar ik denk dat ik wel kinderen kan krijgen (ik hoop het toch wel) en dat ik ze dus niet ga adopteren. Als ik al zou adopteren zou ik een kind uit eigen land nemen, of in ieder geval een westers kind.

Dat heeft er geen reet mee te maken. Zoals je het nu zegt lijkt het bijna wel alsof je het zelf nog niet helemaal geaccepteerd hebt. Niemand zegt jou toch dat je je leven niet mag leiden zoals je het nu leidt? Onzin. Iedereen hier geeft gewoon een mening, live with it.

Zegt iemand hier dan dat ze niet genoeg van je houden?

Zie reply van spacegirl.

@ Lieve2002: dat sommige mensen hier zelf liever geen kinderen zouden adopteren omdat zij liever een kind van zichzelf hebben, betekent niet dat ze helemaal tegen adoptie zijn of het stom vinden dat jij bent geadopteerd.
Dit is gewoon een keus die iedereen voor zichzelf moet kunnen maken. Jouw ouders hebben gekozen voor adopteren en het is mooi dat het allemaal zo goed gaat maar ik begrijp ook wel waarom mensen niet zouden willen adopteren. Dat is aan hen; achter het adopteren van een kindje moet je voor de volle 100% staan.

Voor mezelf weet ik het eigenlijk nog niet. Het is toch niet iets dat je in je eentje beslist. Ik heb er geen grote principiële bezwaren tegen maar ik weet niet of ik er later behoefte aan heb.

Ik wil graag kinderen van mezelf maar ik ga het hoogstwaarschijnlijk toch niet doen: op deze wereld wil ik niet bewust een kind neerpoten.
Ik wil wel iemands leven redden met een adoptie en daarbij nog m'n moedergevoel kunnen botvieren ;) .

Ik ben geadopteerd uit Colombia
Ik ben op mn 4e naar Nederland gekomen toen mijn Biologiche ouders zijn verongelukt.
Mijn Nederlandse Ouders hebben wel een kindje gehad maar die is aan de wiegen-Dood gestorven.
Mn ouders hechte er nooit zo veel waarde aan het feit dat een kind wel of niet uit jou buik komt.
Volgens mn Moeder is een kind van zich zelf en niet van een Ouder :confused:
Kheb dat zelf helemaal niet!
Kwil "zelf" heel graag kinderen...Mischien komt dat ook wel omdat ik geadopteerd ben.
Kheb het heel erug goed...maar zou zelf nooit een kind uit zijn eigen land halen.....Tis een beetje dubbel want ik zou in Colombia( als ik naar mezelf kijk) nooit zo goed kunnuh studeren of de dingen doen wat ik nu heel graag doe...je Toekomst is in zn land erug onduidelijk..

Ik zou zelf alleen adopteren als ik met mijn vriendin/vrouw geen kinderen kon krijgen. Ik denk dat het krijgen van een eigen kind en ook gewoon de periode dat je vriendin zwanger is enzo ook heel bijzonder is. Dat wil ik ook wel graag mee maken

Maar stel dat dat niet zou gaan, dan zou ik absoluut adopteren. Ik heb zelf 2 geadopteerde zusjes uit colombia en dat gaat allemaal prima. Het zijn voor mij ook mijn echte zusjes en dat is ook gewoon wederzijds. En ik weet ook nog wel hoe gelukkig mijn ouders en ik waren toen we te horen kregen dat het hele adoptie proces door ging. En bij de 2e keer precies zo ;)
Je kan trouwens idd echt niet zomaar effe iemand adopteren. Je word echt helemaal uitgehoord over alle soorten dingen en pas als de mensen van jouw overtuigd zijn gaan ze er mee door.
En bovendien kost het ongelooflijk veel geld en tiijd. Maar ja, als je er eenmaal voor gaat dan ga je er ook voor de volle 100% voor.

Ik weet uit eigen ervaring dat mensen toch met een raar gezicht tegen adoptie aan kijken. Vooral het feit dat mensen denken dat het gewoon een heel ander kind is. Het ergste wat ik gehoord heb ik dat mensen vroegen welke schoonmaak klusjes mijn zusjes allemaal doen. Er zijn heel wat mensen die denken dat adoptie kindjes minderwaardig zijn ofzo (n).

Dat het 'JOUW' kind niet is, speelt naar mijn mening vanaf het moment dat het kindje bij jou thuis leeft echt totaal geen rol meer. Daar denk je dan echt niet meer aan. Het dan JOUW kind

In welke stad ben jij geboren en in welk kinder tehuis heb je gezeten?

ik zou het niet weten. als ik er nu zo over denk wil ik helemaal geen kinderen. maar misschien denk ik daar later juist heel anders over. en als ik dan geen kinderen kan krijgen, maar ik wil ze wel zou ik wel kinderen adopteren ja.

Kweet het niet..

Op zich zou best een kind adopteren... in de zin van, ik zou t best als mn eigen kind kunnen zien.

Maar hoe vaak er wel niet problemen zijn met geadopteerde kinderen... Ik ken zelf een paar gezinnen waar ze een geadopteerd kind met (geestelijke, lichamelijke) problemen hebben. Vandaar.

Als ik ze zelf kan krijgen zou ik dr toch voor kiezen om dr zelf een te krijgen.

Moeilijk; maar als je zelf kinderen kan krijgen dan kiest de meerderheid denk ik toch wel voor een kindje van zichzelf. Ik denk dat ik wel van een niet eigen kind zou houden hoor, waarschijnlijk ook wel zoals van je ''eigen'' kind. Maar vaak zie je toch ook wel problemen met geadopteerde kinderen; kinderen die van ver komen willen graag uiteindelijk weten wie hun biologische ouders zijn. En kinderen uit Nederland die in een pleeggezin wonen hebben vaak erg veel problemen; bijvoorbeeld omdat ze verwaarloosd zijn de 1e paar jaar van hun leven. Ik weet het niet, ga er nu eigenlijk ook nog niet echt serieus over nadenken. Maar eigen kinderen krijgen is denk ik op een bepaalde manier toch wel makkelijker; ik denk dat ik daar ook wel de voorkeur aan geef.

Dat wordt heel vaak ten onrechte gedacht, dat het feit dat adoptiekinderen meer over hun roots willen weten erop wijst dat zij in hun adoptiegezin niet goed functioneren. Vaak is dat juist niet zo. De nieuwsgierigheid naar je afkomst komt niet voort uit een ontevredenheid over je huidige situatie. Het is vrij normaal dat je wil weten waar je vandaan komt.

In adoptiegezinnen waar het contact goed zit, gaat die zoektocht juist een stuk makkelijker, omdat kinderen dan op zoek kunnen gaan vanaf een veilige basis.

Nieuwsgierigheid is dus echt niets negatiefs.

Het liefste kinderen van mezelf, maar anders is adoptie een serieuze optie. Ik ben zelf geadopteerd en ik ervaar het als een zegen, ik wil dat ook aan een ander kunnen geven als ik geen eigen kinderen krijg.

Ik kom uit Thailand.

Ik bedoel het volgens mij anders dan jij (ik heb het een beetje gek gezegd daar); voor die kinderen is alles wel goed; maar voor adopitie ouders is het heel moeilijk om te accepteren dat een kind wil weten waar hij/ zij vandaan komt. Het doet ze erg veel verdriet, het kind is toch gelukkig bij hun; wij houden toch van hem/haar; wij geven hem toch liefde; waarom dan toch op zoek naar ''meer''... zoiets meer...het is dus eerder een probleem van de adoptieouders!

Dat denk ik niet dat het meer een probleem zou zijn van de adoptieouders. Kijk, ik ben zelf geadopteerd en ik heb verder geen problemen, maar ik ken zat geadopteerde jongeren die dat wel hebben. Het ligt niet aan de ouders, en tuurlijk hebben de ouders het er ook moeilijk mee dat hun kind op de een of andere manier wil weten waar het vandaan komt, maar daar moet je als adoptieouders ook rekening mee houden. Je wéét dat er de mogelijkheid is om in zo'n situatie terecht te komen met adoptie..
De kinderen zelf hebben het er vaak het moeilijkst mee, maar het is niet een probleem van één persoon of ouders. Nee, het is een probleem van iedereen in dat gezin. En samen moet je dat oplossen.

Ik begreep je wel hoor, maar dat valt dus meestal ook wel mee. De nieuwsgierigheid naar de biologische ouders is geen afwijzing van de adoptieouders en dat begrijpen adoptieouders ook wel. Adoptieouders kunnen daar over het algemeen heel erg goed mee omgaan, soms staan er gewoon foto's van de biologische ouders thuis in de huiskamer of gaan de adoptieouders samen met hun kind op rootsreis naar het land van herkomst om de biologische ouders te ontmoeten. Als de band goed is, kunnen de adoptieouders hun kind juist steunen in hun zoektocht.

Ik heb me er zelf vanwege mijn studie een tijd erg veel in verdiept, heb ook les gehad van iemand die er ontzettend veel van weet (zowel ervaringsdeskundige als 'wetenschaps'deskundige) en zoals ik al zei, ontzettend veel adoptieouders steunen hun kinderen juist in hun zoektocht en voelen het niet als een afwijzing. Ik denk dat adoptieouders daar van tevoren ook wel op worden voorbereid.

Nou ja dat ouders kinderen helpen en ze hun biologische ouders gunnen hoeft toch niet meteen te betekenen dat het ze geen pijn doet. Met hun verstand kunnen ze alles wel bedenken en daarom gedragen ze zich ook zo naar het kind toe; maar als hun verstand sterker is dan hun gevoel kan het toch een pijnlijke situatie worden hoor. Met hun verstand voelt het niet als een afwijzing maar met hun gevoel, soms, wel!

Tenminste; ik heb een week geleden mijn mondeling engels over dit onderwerp gehouden en vaak kwam je op sites over adoptie toch wel tegen dat het voor adoptieouders moeilijk kon zijn. Maar ja misschien heb jij er wel meer verstand van.... :confused:

ja, dat is idd zo. Veel zijn daar heel makkelijk in, omdat ze gewoon weten dat zo'n kind graag wil weten waar die vandaag komt. Bij mijn zusjes hebben we ook vanaf het begin af aan gezegd dat ze geadopteerd zijn enzo en alles wat daar bij hoort. We hebben goed contact met hun zusje die in noorwegen woont, en met hun zijn we nu ook al een paar keer samen op vakantie geweest.

Een voorbeeld wat voor iedereen toegankelijk is, is Jody Bernal :D. Hij is ook uit colombia geadopteerd en is toen zijn moeder op gaan zoeken. Bij hem is het dan wel heel erg ver gegaan en heeft met het geld van zijn carriere zijn moeder naar nederland kunnen halen, maar ja.

Waar het probleem vaak zit, is dat de ouders dus NIET vertellen dat ze geadopteerd zijn. Het broertje van mijn zusjes woont ook in nederland. Wij hebben vaak geprobeerd om ook met dat gezin contact te houden maar die ouders willen niet tegen hun zoon vertellen dat ie geadopteerd is. Ik vind dat echt heel erg, want die jongen krijgt het daar later waarschijnlijk heel moeilijk mee, en ook die ouders.
En dan krijg je dus idd die spookverhalen die de meeste mensen dan kennen, dat ze van huis weg lopen of dat ze helemaal door het lint gaan.

Oh, dat is wel heel naar en ook behoorlijk ouderwets. Het lijkt mij ook dat je wel een heleboel vertrouwen kapot maakt zo, een kind komt er vaak toch wel achter en je bent het een kind ook wel verschuldigd, vind ik zelf.

Kun je het trouwens aan je zusjes en dat jongetje niet zien dan dat ze zijn geadopteerd, of komen ze uit Europa, Roemenië of zo?
Of zijn de adoptieouders van dat broertje zelf ook donker?

ja, niet iedereen denkt daar dus het zelfde over helaas.
Je kan het trouwens wel gewoon zien hoor. Ze zijn uit colombia geadopteerd. Kijk anders effe in mijn fotoboek. Daar staan ze ook nog op de foto :).

Wij hebben die ouders van dat broertje trouwens wel een keer ontmoet. Maar ook toen vond ik ze al vreemd. Zat die vrouw zo te vertellen over haar moeder dat ie het eigenlijk had afgeraden. Die had dus letterlijk gezegd; Weet je wel dat je dan straks met zo'n grote neger op de bank zit!!
Echt heel triest dat er nog steeds mensen zijn die zo denken

Ja, maar ik bedoel, dat werd ook tijdens dat vak gezegd, dat het heel erg slecht was om die adoptie te verzwijgen omdat je daarmee eigenlijk een deel van dat kind ontkent (niet dat ik mijn gelijk wil halen door te zeggen 'in dat vak zeiden ze het ook' of zo, maar daar heb ik het dus gehoord en ik kan me daar wel in vinden).

Inderdaad triest, ik heb dat wel vaker gehoord ja, van mensen die zo denken, heel rot inderdaad. En dat moet dan de oma worden van dat jongetje...

Niet echt verstand van, ik heb er wel een vak over gevolgd en een stage over gedaan, maar ik ben verder ook geen deskundige of zo. Die docente van mij heeft zelf wel geadopteerd en zij heeft haar eigen kinderen wel heel erg veel gesteund met het zoeken naar de biologische ouders.

Ik zeg ook niet dat adoptie geen nadelen heeft en dat het helemaal niet moeilijk is voor ouders, maar ik denk wel dat veel ouders er wel op worden voorbereid. Ik heb wel veel ouders gezien die er redelijk soepel mee omgaan in ieder geval, het is niet overal een groot probleem, misschien verschilt dat ook per gezin. Dat wat G.T.C. vertelt over dat adoptiegezin van dat broertje, dat komt dus ook voor, ouders die het helemaal willen verzwijgen.

Ik denk wel dat als je gaat adopteren, je je er over het algemeen (op uitzonderingen na dan) heel erg in hebt verdiept en weet wat voor rol de biologische ouders kunnen spelen en wat dat over jou als adoptieouder zegt (dus niet dat je gefaald hebt als ouder o.i.d. wat vroeger vaak werd gedacht).

Ja, over het algemeen worden ouders van te voren idd wel goed ingelicht. Dan word bijvoorbeeld nog aangeraden om naar voorlichtings avonden te gaan, en dat doen de meeste dan ook wel omdat je zoiets niet op een late zaterdag avond beslist.
Maar mijn ouders doen al vanaf begin af aan, mensen bij ons thuis uitnodigen om is echt kennis te maken met het hele adoptie gebeuren. Dat is dan tenminste wat informeler, en mensen voelen zich meer op hun gemak en durven meer vragen te stellen enzo. JE kan je foto albums laten zien, en vertellen wat er allemaal voor dingen aan vast zitten.
Zoiets dergelijks is zeker aan te raden voor mensen die dat willen

Je moet toch ook verplicht een VIA-cursus volgen voor je gaat adopteren? Hoe lang is het trouwens geleden dat jouw ouders je zusjes hebben geadopteerd?

Nou, voor zover ik weet is dat niet door de regering vast gelegd. Er zijn verschillende organisaties in nederland die ieder hun eigen regelingen hebben. En sommigen deugen dan ook voor geen meter. Bij wereldkinderen moet je idd een scpeciale curcus volgen + een uitgebreide screening, een gesprek met een psychiater en nog een aantal dingen die ik zo 123 niet kan bedenken.

Mijn zusjes zijn allebei in nederland gekomen toen ze 3-4 maanden waren. Dus bij mijn oudste zusjes is dat nu 9 jaar geleden, en mijn jongste zusje is dat 6 jaar geleden.
Dat broertje is 8, en dat zusje uit noorwegen is 7.
Wat trouwens wel bijzonder is, is dat wij dus bij de 2e adoptie het 'echte' zusje konden adopteren van onze eerste adoptie.

------------------------------------------
alleen nu ga ik echt slapen ;)
------------------------------------------