Het "in paniek raken" tijdens een relatie.
 

Die titels zijn niet mijn sterkste kant, blijkt maar weer. :X

Beetje paradoxaal dat juist ik dit topic open omdat ik me nog nooit zo prettig in een relatie heb gevoeld als nu. Op de momenten waarop ik bang word (onzeker, dus) wordt hij niet boos of straft hij mij er niet op af. Hij stelt me gerust en zal hetgeen waardoor ik in paniek raakte de volgende keer niet meer of anders doen - ook al is het gerust stellen al genoeg. Mijn paniekaanvallen zijn dan ook tot een minimum gereduceerd, een geweldige gewaarwording en ik heb er alle vertrouwen in dat ik op deze manier helemaal van mijn paniek afkom. Liefde, dus. :)

Maar omdat ik tijdens vorige relaties wel heel veel problemen heb gehad met paniekaanvallen ben ik benieuwd hoe andere mensen hiermee omgaan/omgingen.

Nu kom ik er achter dat ik tijdens dat soort aanvallen de mooiste dingen heb geschreven of getekend. Creativiteit is dus voor mij een prettige bijkomstigheid als ik in paniek raak en meteen ook een uitlaatklep. + Muziek natuurlijk. Coldplay, Chicane, Radiohead en Tori Amos met name.

Wat bedoel je met paniekaanvallen? Word je dan echt hysterisch of is het "gewoon" onzekerheid?
Ik schrijf ook altijd de mooiste teksten als ik verdrietig ben. Frustrerend, kan nooit eens een vrolijk liedje schrijven!

Hysterisch. Huilen, tien keer bellen, schreeuwen en krabben.

Ik heb ook wel eens... onzekerheidsdingen, maar wel iets minder extreem dan jij, geloof ik. Dat het nu minder is, good for you!

Ik kan me inbeelden dat het helemaal niet leuk is om hysterisch te worden en zulke "aanvallen" te krijgen, evenmin voor je vriendje. Daar kan je proberen aan te werken toch? Probeer de dingen te relativeren en rustig alles op een rijtje te zetten.
Ik ben ook zeer onzeker en heb soms angst aanvallen, ik ben enorm bang voor wat de toekomst me zal brengen en wat gebeuren zal met mijn vriendje. Ik schrijf veel in een dagboek, dat is een soort van uitlaatklep. Ik teken en schilder veel, daarin druk ik uit hoe ik me voel op dat moment.
Maar ik denk wel dat als je meer zekerheid hebt over de relatie met je vriend bijvoorbeeld, dat je dan minder die aanvallen krijgt, en probeer gewoon rustig te blijven, het komt wel allemaal goed.

*pssst* Ik schreef dat het al heel erg geminderd is ;)
En het is waar, naarmate je zekerder wordt over de relatie ga je jezelf ook stukken stabieler opstellen.

ik heb dat ook heel erg. in 't begin van 'n relatie niet, want dan blijkt alles nog redelijk te gaan. maar later krijg ik dat wel. dan mis ik hem en heb ik gewoon 't idee dat hij mij totaal niet mist etc. dan ga ik huilen, chagrijnig doen, kan ik amper 'n woord uitbrengen, gillen, krabben ook ja. maar ik durf hem dan ook nooit te bellen. dus hij weet er niet van. van die "paniek-aanvallen". ik wil hem dan wel graag bellen, maar dan denk ik weer dat dat "dom" overkomt ofzo. omdat ik toch niets te melden heb, aan de telefoon. (ik heb ook nogal 'n hekel aan telefoons.)

maar wat waren eigenlijk de aanleidingen tot zo'n paniek aanval?

Mijn vriend vind tien keer bellen niet erg. :) (Ok, tien keer bellen is overdreven. Maar tien mails en drie keer bellen, dan.) Als je weet dat je je niet in allerlei bochten hoeft te draaien gaat die druk er ook al voor een heel stuk af.

En dat knijpen (krabben), ik deed het meer uit onmacht. Mezelf. Iemand anders heb ik nooit gekrabt om paniek-redenen.

Aanleiding: onzekerheid door verschillende redenen..

meestal ga ik toch automutileren.
of gedichten schrijven / dingen tekenen.
muziek is eigenlijk niet slim, want ik pas mn muziek aan aan mn stemming, als ik me dan rot voel ga ik neerslachtige of zielige muziek luisteren en wordt dat gevoel alleen maar versterkt.

maar ik heb momenteel ook een relatie waar ik me erg goed bij voel. als er iets is mag ik em altijd bellen of wat dan ook.. hij is er gewoon voor me en hij weet precies wat hij moet zeggen als ik me niet goed voel. en ik begin er aan te wennen dat ie echt om me geeft.

DJEEZ Scatterheart wat onwijs herkenbaar vinnik dit zeg :)
Ik heb nu ook een "relatie" (dat klinkt zo serieus voor mijn doen) waarin ik geen last heb van de aanvallen die ik in vorige relaties met jongens wel vaak had. Dat was vaak omdat ik bang was van alles fout te doen en dan ging ik denken dat ze mij maar raar vonden. Ik ging onwijs janken en t was ook de reden dak begon met snijden, bang zijn dak nie goed genoeg was ofsow.
Nu heb ik ongeveer drie maanden met n jongen waarbij alles goed is, echt mn maatje, en als dr iets stoms gebeurt is dat alleen maar leuk.
Ahjah, ik zie het als een zeeeer leerzaam proces wat ik nooit had willen missen...............

(y)

En toch, toch heb ik mij nooit gesneden en ik heb mezelf ook nooit met opzet pijn gedaan. Dit wil ik toch graag nog even zeggen.

Het enige wat ik soms deed op die momenten was mezelf oprollen en in die intimiteit mezelf knijpen/bijten.

You bleed just to know you're alive.

Wake-up-call. Bevestiging. Liefde voor mezelf. Hoe raar het ook klinkt.

& Blijven vertrouwen, blijven nemen van wat jij gebruiken kunt om minder in paniek te raken. Niemand gunt jou de paniek, niemand wil dat jouw relatie een zwaardere last wordt dan jij eigenlijk wilt. En ik was er om naast jou te staan.

Blijven.

Dat is belanrgijk. Lieve Tom.

Ja, ik word ook heel snel onzeker en ga allerlei negatieve dingen denken. Het is vaak ook ontzettend moeilijk voor mij om dan de ander juist zekerheid te geven.

Ze hoeft maar 1 verkeerde opmerking te maken en mijn maag draait zich als het ware om. Ik laat het nooit zien, probeer me normaal te gedragen enzo, maar toch :/

Het is echt raar. Hoe liever ik bij iemand wil zijn en hoe gekker ik op iemand ben, des te sneller raak ik gepikeerd en val ik haar aan als ik onzeker ben over iets. Vooral als ik net een leuke dag met haar gehad heb en me allerlei dingen in het hoofd haal over een toekomst met haar en hoe lief ze is, word ik helemaal gek als ze achteraf iets zegt of doet waardoor ik weer bang ben haar kwijt te raken. Dan heb ik moeite met mezelf, kan er niet tegen dat ik zo afhankelijk ben en dan probeer ik het weg te dringen en mezelf op te sluiten :( Waar jullie dus hysterisch gaan doen, word ik vaak schagerijnig en afstandelijk :o

Terwijl ik dat helemaal niet wil :/ Ik wil juist bij haar zijn.

@Alicia: ik wil je echt niet kwijt (L)

Iris, Goo Goo Dolls :) Zie dat echt als de ultieme beschrijving van mijn karakter, dat nummer :)

Ik vind het behoorlijk heavy, die paniekaanvallen. Ik dacht eerst dat je zoiets bedoelde dat je een tijdje met een jongen bent, en opeens een soort van acute bindingsangst krijgt. Daar heb ik in ieder geval altijd last van :) Maar ook ik heb op dit moment een jongen die me gewoon een goed gevoel geeft, no matter what (y)

Ik denk dat dat heel belangrijk is als je van die aanvallen last hebt, om een jongen te hebben die er voor je is, en het niet erg neemt. Take it, or leave it!
Good luck, keep up the good work! :)

Weet jij dat jij daar zo eventjes een perfecte reply neerzet?

*glimlach*