jouw levensverhaal
 

ik weet niet of dit veel succes gaat hebben
maar post hier je levensverhaal
ben gewoon eens nieuwsschierig met wat voor verschillende mensen we hier te maken hebben
ik ga eerst afwachten op de reacties
en dan eventueel dat van mij hier ook posten
(en ja ik weet dat ik iets zeer persoonlijk vraag voor sommige mensen)

"under construction"

ofwel; te lang.
en hoogstwaarschijnlijk kunnen jullie toch geen begrip opbrengen voor mijn huidige "doel".

Ah, je hebt mijn aandacht.

wat wil je precies weten? ik weet niet echt precies wat er in welk jaar gebeurd is enzo, maar als je iets duidelijker makat wat je wil dat ik vertel wil ik dat best doen hoor...als je dat leuk vind :)

Oh, mijn levensverhaal is eigenlijk te kort om te vertellen. Ik weet niet wat mijn eerste herinnering is, dat ben ik vergeten. Ik schrijf vertellingen ook snel als herinneringen aan, maar daardoor wordt het visuele vervormt naar mijn behagen.
Het grootste trauma dat ik in mijn jeugdige tijd heb meegemaakt was mijn vis Jonas, die plotseling besloot op te houden met zwemmen (en oh, hij was zo fier). Tranen met tuiten heb ik erom gelaten.
Ik ben niet mishandeld noch seksueel misbruikt (foeilelijk zeg, die 'ks'), my first love heb ik zelf gedumpt, mijn ouders zijn niet gescheiden, ik ben nooit gepest en ik ben ook nog nooit depressief geweest.

Nou goed, al met al zal dit wel het merkwaardigste levensverhaal hier zijn.

Nee, ik had het over je huidige "doel".

sorry..ik kan je ven niet volgen.. :)

Dit!

maar wat heeft dat met mijn post te maken? dat snap ik niet echt

Ha ha. Sorry, ik zag je voor de Havock aan. Hij had dus mijn aandacht, jij niet.

ow haha :) nee maakt niet uit hoor...maar ik snapte het even niet..foutje moe kunnen!

tja, mijn levensverhaal

op 23 november 1983 ben ik in Belfast (Noord-Ierland) geboren, ik ben opgevoed door m'n vader en m'n 2 broers. M'n moeder is overleden toen ik 2 was. M'n vader was op zich wel goed voor ons, maar hij voedde ons wel met de harde hand op. Maar ik geloof dat hij wel het beste met ons voor had. Wat ik me vooral nog herinner uit die tijd is dat ik s'nachts altijd bij m'n broer in bed slaapte omdat ik altijd bang was om te gaan slapen. M'n broer liet me dan altijd een cassettebandje horen met rockmuziek van vooral U2, geweldig, daardoor ben ik ook helemaal fan geworden van 'onze' Ierse jongens van U2.
Onze hele school moest ook een keer worden ontruimd vanwege een bommelding, die er nog echt bleek te liggen ook.

Toen ik 11 jaar was ben ik samen met m'n oudste broer Nick hier naar Nederland gekomen omdat de boel hier wat rustiger was dan in het door die fuckin IRA verscheurde Noord-Ierland. We zijn in Arnhem gaan wonen.
De tijd van m'n 11e tot m'n 17e is heel snel voorbij gegaan. Ik heb snel Nederlands geleerd, en behalve dat ik het alleen met m'n oudste broer moest zien te redden, heb ik niet veel te klagen gehad. School ging allemaal supergoed, ik haalde de HAVO in 1 keer en ik zit nu in het eerste jaar van m'n studie HBO-Psychologie in Utrecht.

28 September 2001 ontmoette ik m'n huidige vriendin, de liefste, mooiste en meest intelligente vrouw waar ik dacht alleen maar van te kunnen dromen. Het is onbeschrijfelijk wat zij sindsdien allemaal voor me heeft betekend. Ze is er altijd als ik het moeilijk heb of het gewoon ff nie meer zie zitten. Met haar aan m'n zijde kan ik de hele wereld aan. Ik ben vorige zomer voor het eerst sinds ik naar Nederland ben gekomen ook met haar een maand op 'vakantie' geweest in Noord-Ierland. Was een hele vreemde ervaring, het huis gezien waar ik woonde, waar ik vroeger speelde, m'n oude school en die plekken in de stad die me aan van alles deden terugdenken.
Ik weet niet waar of wat ik nu zou zijn geweest als ik haar niet had leren kennen, ik heb af en toe echt het gevoel dat, hoe soft het ook klinkt I don't give a fuck, m'n leven begon op de dag dat ik haar leerde kennen. De jaren ervoor zijn in een vage vlaag voorbij gegaan.

ik heb nog wel meer goeie en minder goeie dingen meegemaakt, maar dit was het wel zo'n beetje in grote lijnen

Stay Beautiful People!

really care to know ?

op de bassisschool was ik een harde nerd, alleen en vergeten. Maar ergens aan het einde van groep acht besloot ik dat ik niet zo verder wou leven, het moest veranderen, wat ik daar toen ook van dacht. Op de middelbare school ging alles beter, langzaam maar zeker. Ergens had ik ook nog een periode waarin ik heilig in het einde van de wereld als beste oplossing voor het leven geloofde en walgde van de mensheid. Maar goed, op school was ik vrolijk, hield een masker voor.

nu (4v) ben ik nog een harde "nerd", wat cijfers betreft ("makkelijke leerling" ofzo). Voor de rest, ik geef om mijn uiterlijk, speel komende week in een koele rol in de theater productie van onze school, leer gitaar spelen, heb plezier in het leven. Ik haat nog steeds de mensheid (we leven op het leed van anderen) , maar nu is mijn omgeving een grote speeldoos waarin ik doe wat ik wil. :)

:)
Dit wordt mijn favoriete topic :p :p
lol
nee maar ik hoop dat veel mensen hier posten,
(ook diegene die het nou beetje klote hebben
Denk wel dat het sommige verhalen super lang zullen worden,
maar des te interessanter is het om te lezen,
maja
vind ik.
(hopelijk niet te succesvol topic anders is het niet meer bij te houden :p)

StayBeautiful , boeiend leven heb je nu al gehad man!

Ik moet eigenlijk wel toegeven dat ik het een opmerkelijk verhaal vind ja.. :) wees blij. :p

Ik vraag me ook af wat je bedoelt..
Hoezo geen begrip?


Mijn verhaaltje:
"Under Construction"
(lastiger dan ik d8)

Ik werd geboren. Kreeg voedsel. Groeide op. En nu zit ik te computeren.

Nou, vooruit dan maar...

Om maar direct met de deur in huis te vallen...

Mijn vader werd psychisch ziek toen ik een jaar of 10 was...
Hij werd ontslagen van z'n werk en dat was alles voor um!
Eerst werd hij depressief (nergens geen zin meer in en vaak moe) en toen kreeg hij een psychose (de werkelijkheid kwijtraken) en is toen in 4 jaar tijd 5 keer opgenomen... :(

Elke keer als hij weg was, was ik blij.Dat klinkt misschien raar maar leven met hem (de man die eerder m'n vader was, me knuffelde en me opvoedde, was een ander persoon geworden en die persoon haatte ik) was voor mij heel moeilijk!
Zoals ik al zei; hij werd een ander voor me en dat accepteren was heel moeilijk voor me!

M'n ouders zijn nu gescheiden (hierom ja; met hem leven zou ons 'gek' maken!) en m'n moeder heeft sinds anderhalf jaar een nieuwe vriend die echt heel lief is en de plannen om te gaan samenwonen zijn der al :D

Het gaat nu heel goed met me en zit dus ook nie echt te wachten op reacties van 'ow wat erg voor je' das wel heel lief hoor maar hoeft niet...

Ik ga naar school, zit op een sport, heb een vriend, leuk gezin + familie enz. dus ik heb een prima leventje nu...
xxx Suzanne

dan ben je 1 van de weinigen.

*grin*

Heb er niet zo'n behoefte aan om m'n levensverhaal
hier te posten, weet niet wat voor boeiends er te vertellen valt,
en denk ook niet dat anderen er behoefte aan hebben..

kheb geen zin om het uitgebreid te vertellen, snorry
toen ik een jaar of 4 was kreeg mijn vader kanker en toen ik bijna 8 was overleed hij dus aan een hersentumor
hum toen ik een jaar of 10/11 was kreeg mijn zus anorexia wat ze nu nog steeds heeft
toen ik een jaar of 13 kreeg mijn moeder een burn out en werd vervolgens ook depressief
werd vroeger op de basisschool gepest etc
er is nog veel meer gebeurd maar dan word het zo lang
ben nu zelf bijna 2 jaar depressief en mijn doel is: proberen er uit te komen en eindelijk een normaal leven kunnen leiden

Waarom niet?
Boeiend is het altijd wel,
maja dat is mijn persoonlijke mening.
Ik wil je nergens toe dwingen.

eerst : rustig, lief baby'tje.

daarna : druk en praatgraag meisje.

daarna : vreemd, druk en praatgraag meisje.

daarna : buitenbeentje met aandachttekort.

daarna : gothic-brugwupje met nog steeds aandachttekort.

daarna : probleemkind.

nu : gesloten, neerslachtig muurbloempje.


even in het kort.
zo ziet mijn leven er ongeveer uit.

het spijt me, ik ga niet mijn hele levensverhaal hier neerplanten, omdat ik niet wil dat iedereen alles van mij weet. Ik weet het, het is maar een forum, maar toch. De mensen die het wel mogen weten (ook van het forum) weten het al, en daar houdt ik het bij. Natuurlijk kan het voorkomen dat ik een van jullie eens wat vertel als ik zie dat diegene met dezelfde problemen kampt, als waar ik mee zit / heb gezeten.

Ik hoop niet dat jullie je hierdoor beledigd voelen. Voor de mensen die wel graag hun verhaal kwijt willen is dit natuurlijk een prima uitkomst. Als je wel iets van me wilt weten kan je pm'en, en vragen stellen (dat verw8 ik niet btw hoor!). Maar misschien geef ik geen antwoord. Sorry....

nou euhm...ik zal t ook is proberen.

Ik ben dus in 1988 geboren hier in middelburg..toen ik 4 was ging ik naar de basis school waar ik tot en met groep 8 heb gezeten. halverwege groep 8 ben ik verhuisd naar de andere kant van de stad maar heb wel mn basis school afgemaakt. Toen ging ik naar de middelbare school en nu zit ik dan in de 3e klas. ik heb een leuke jeugd (gehad) en de toekomst ziet er wel goed uit denk ik..

zo iets??

hum tja zo had ik het ook neer kunnen zetten, klopt wel een beetje vergeleken met jou :(

mijn levensverhaal si te lang en te prive voor hier.. ik ken mensen die hier komen die het niet mogen weten dus als je mijn levensverhaal echt zo superboeiend vind mag je me PM'en

Sorrie maar als ik daar aan begin ben ik 88 boeken verder.

Zal het een beetje inkorten, anders veeeeel te lang.

Geboren in 1988 in Nederland.

Toe ik 3 was naar Frankrijk.

Toen ik 6 was terug naar Nederland. Was daar nogal een buitenbeentje, moest expres "kindertaal" gebruiken zodat ze me begrepen.

Toen ik 10 was naar Luxemburg. Hele goede periode. Zat op de Europese school. Was best populair, zelfs tot klassenvertegenwoordiger geschopt. Nog steeds "kindertaal" gebruiken.

Toen ik 11 was naar Belgie. Nog steeds op Europese school. Werd keihard gepest door kliekje van 10 mensen( = hele klas). Getest en uitgevonden dat ik hoogbegaafd ben. Depressief omdat ik niks te doen heb en gepest wordt. Heb bij een centrum gezeten voor groepsgesprekken met andere hoogbegaafden.
Toen ik 13 was naar Belgische school gegaan. Gevecht met schoolleiding om extra dingen te krijgen nadat ze eerst gezegd hadden dat dat mocht. Nu extra vak economie tijdens engels. Word soms uitgelachen omdat ik nederlander ben. Wel goede vrienden gemaakt, niet meer gepest. Nu in 3de klas.
Vooruitzicht om na 4de klas weer te verhuizen (vaders werk). Weet nog niet waarheen.

Nog steeds een deuk in mijn zelfvertrouwen, moeite om open te stellen aan anderen. Bij vlagen nog wel eens ongelukkig.


Dat was het in een notendop, degenen die mij thuis kennen zullen nu wel weten wie ik ben, maar maakt me niet uit. Weinig mensen luisteren naar mijn verhaal.

ok is maar fair dat dat van mij hier ook komt
geboren 1 juli 1985
in belgië
men eerste herinnering begint zowat bij men eerste leerjaar
was een beetje bijzonder iemand
niet echt al te sociaal en zeer gesloten
wat de eerste jaren geen probleem was
maar hoe later hoe meer het opviel bij de andere kinderen
en werd ik het middelpunt van pesterijen
had geen vrienden om het voor me op te nemen
men vader maakte me altijd wijs dat ik slechte punten had
terwijl dat niet zo was
probleempje met redelijk begaafd
eerste middelbaar kreeg ik te horen dat ik met gemak latijn aankon
ben ik alles over een andere boeg beginnen gooien
kliekje opgestart
wat in het tweede middelbaar beetje veranderd
en de problemen begonnen
vrienden met problemen
beste vriend in een bende en in criminaliteit, vriendin misbruikt door vader en vriendin met zelfmoordneigingen
dat was men vriendegroep
zelf met drugs begonnen, schoolresultaten kelderden
kennis gemaakt met zelfverminking
in zware depressies gekomen
zelfmoordneigingen gehad
sindsdien is het alleen bergaf blijven gaan eigenlijk
alleen laatste twee jaar heb ik me hergrepen
wel dit met paar afwijkingen van niets meer om school geven
regelmatig een depresie
en elke dag een paar jointjes

Niemand hoeft hier z'n levensverhaal neer te zetten natuurlijk,
En je kan het zo lang en kort maken als je zelf wilt,
Je kan zoveel vertellen wat je zelf wilt.
Ik hoop niet dat iedereen z'n hele levensverhaal gaat neerzetten, dat lukt natuurlijk nooit wordt veelste lang.
OP de manier van wallflower vind ik wel creatief.
Alleen je persoonlijkheid duidelijk beetje duidelijk maken.

Vroeger... *blaat* maar nu... *blaat* ja ja :D toch heb ik soms... *blaat* ow! :o maar weet je... *blaat* ach ja :)

Ik dacht ik vat het even samen tot wat jullie ervan zouden onthouden :p

ik zou niet wat en waar ik moet vertellen, mijn eerste herinnering ben ik vergeten, en over mijn laatste ben ik aan het piekeren...

Nah, op 21 november 1985 werd ik geboren in Gouda (stond nog in de krant :p)
En mijn moeder dacht al dat ik niet helemaal zo was als andere kinderen van mijn leeftijd. Ik was gewoon een totaal ander kind. Op de basisschool had ik vaak woede aanvallen, tot ik in groep 8 geen woede aanval meer mocht krijgen van mijn juffrouw, want dan moest ik nablijven en zo, maar in mijn ogen deed ik niets fout, dus dat werd erg moeilijk. Ik slikte al mijn woede in. Het lukte steeds beter en makkelijker.
Ik mocht naar de middelbare school en ik had me voorgenomen daar verder te gaan, want iedereen vertelde me, dat ze daar veel strenger zouden zijn. Ik slikte al mijn woede in. Al vanaf de eerste lesdag had mijn wiskunde leraar de pik op mij en dat werd steeds maar groter en groter, tot het uit de hand liep. Aan het einde van het schooljaar uitte ik dus helemaal geen emoties meer, want dat mocht niet. Dat was mij verteld, maar er was niet nagedacht bij de gevolgen, want een 'normaal' iemand van mijn leeftijd zou dat ook niet gekregen hebben.
Ik was zwaar depressief geworden en ook gaan snijden. Niemand was daarvan een voorbeeld voor mij, maar het was gewoon vanuit mezelf gegaan.
Na dat jaar werd ik van school afgehaald en raakte daarbij al mijn vrienden kwijt. Wel kreeg ik een verzorgpaard waar ik enorm veel steun aan kreeg. Ging vaak alleen in dr stal zitten en dan kwam ze me troosten en zo.
Aan het begin van dat jaar werd ik gepest op mn nieuwe school. Ik had geen weerstand, dus kon niks terug doen. Ik bleef gewoon thuis en spijbelde vaak. Na een paar weken hield het op en durfde ik wel naar school te gaan. Aan het einde van dat jaar hield ik school nog maar amper vol en spijbelde weer vaak. De leraren daar zagen mij als ADHDjongere, dus wat ik ook deed, ik deed het voor de aandacht. Telkens kreeg ik naar mijn hoofd, dat ik niet zo aandacht moest trekken, maar ondertussen was ik gewoon enorm levensmoe. Ik probeerde dat zogenaamde aandachttrekken ook af te sluiten, maar dat lukte amper, want ik kreeg het steeds vaker naar mijn hoofd gesmeten. Ik kroop steeds vaker bij mijn verzorgpaard in de stal en ik was het leven helemaal zat. Ik zou met mijn ouders op vakantie gaan en ik maakte een heel plan hoe ik mezelf van het leven zou beroven. Die vakantie werd ik met spoed opgenomen. Het was zo veilig in de kliniek. Ik voelde me er ondanks dat ik me vaak klote voelde heel fijn. Ik was wel heel erg achterdochtig tegenover de sociotherapeuten, maar voor mij was dat heel normaal. Ook daar probeerde ik het aandachttrekken in te houden en geen emoties te laten zien, want dat mocht niet. Mensen zouden dan boos worden. Ook begon mijn broer me regelmatig te slaan en was ik bang geworden voor iedereen die boos was.

Na 3,5 week werd ik ontslagen, want ik had geen Rechterlijke Machtiging en ik stond al ingeschreven bij Den Haag. Ik wilde niet naar Den Haag. Ik heb de avond voor mijn ontslag jankend bij mijn mentor gezeten, omdat ik niet naar Den Haag wilde, maar hij zei dat ik daar beter ging worden en dat ik me daarna veel beter ging voelen. Maar ik wilde helemaal niet weg bij Dordrecht. Ik voelde me daar thuis, mijn achterdocht was al vermindert en ik liet me daar steeds meer zien.
Ik moest dus weg... Alles wat ik had gevochten in die kliniek was voor niks geweest. Ik moest weer overnieuw beginnen in een andere omgeving.

Ook ging vlak na die crisis opname mijn verzorgpaard dood aan een hartstilstand. Mensen waren doodsbang dat ik een einde maakte aan mijn leven. Ook voor mij was die hele tijd een vreselijk tijd.

Het schooljaar begon weer en ik moest gewoon naar school. Mijn school was gefuseerd, dus ook daar moest ik opnieuw aan een nieuwe omgeving wennen. Ik vond het dood eng. Ik was blij dat ik nog bij andere klasgenootjes in de klas kwam. Maar ik wist dat dat alleen maar gedaan was, zodat ik beter kon wennen op die school. Ze hadden me het liefst in een klas lager gedaan, maar ik kon dit niveau makkelijk aan, zeiden ze. Het was eerder om te voorkomen dat ik het nut van het leven weer niet ging zien of zo. Er klopte iig iets niet.
Pas in oktober werd ik opnieuw opgenomen, maar het liep uit op een ramp. Toen ik daar in die kliniek in Den Haag kwam, had ik gewoon heimwee naar de kliniek in Dordrecht. Die was zoveel fijner en gaf zoveel meer veiligheid dan dit oude krot. Ook de sociotherapeuten deden heel streng tegen me.
Ik werd in een 'aparte' kamer gezet, ver weg van de andere jongeren op de afdeling. Ik haatte het en het was doodseng. Allemaal angsten en er werd beloofd dat er ieder half uur iemand kwam kijken, maar er is maar 1 keer iemand gekomen.

Ik mocht wel gelijk met verlof, maar daarna wilde ik niet meer terug. Ik had al mijn spullen ingepakt en weer mee naar huis genomen. Ik heb huilend in de auto gezeten. Ik wilde daar niet meer heen!
Met veel moeite kregen mijn ouders me toch weer terug, maar ik liep gelijk weg. Ik wilde er niet meer zijn.
Ik werd achterna gezeten door een sociotherapeut op de fiets. Ik riep nog dat ze op moest donderen en zo, maar ze bleef me maar achtervolgen. Ik moest mee terug, want anders zouden de problemen nog erger worden. Ik ging dus braaf mee terug. Ik kreeg de keuze, dat ik nog 1 nachtje bleef of dat ik wegliep en een Rechterlijke Machtiging kreeg en op de gesloten afdeling werd gezet. Het was vreselijk. Ik koos voor het eerste. De volgende dag belde ik alsnog mijn ouders op, dat ze me op moesten komen halen.
Niemand kon me daar houden.

Ik heb toen een half jaar niet meer naar mijn psych gewild, want die wilde me in mijn ogen alleen maar pijn doen. Ik leefde in een warrige wereld. Ik ging niet eens meer naar school. Ik had er geen behoefte meer aan.
Ik besloot na een tijdje toch maar weer hulp te vragen.
Samen met mijn psycholoog en mijn psychiater hebben we gevochten voor een opname in Dordrecht en die heb ik toen gekregen. 3,5 maand heb ik daar gezeten en heb er enorm veel geleerd en veel ervaringen opgedaan. Ook heb ik er echt leuke dingen meegemaakt, zoals een dagje Efteling of gewoon een mega leuk watergevecht.
Ik voelde me daar op mijn gemak. Ook ben ik daar begonnen met medicijnen. Het ging gewoon echt goed! Ik kon zelfs stiekem trots op mezelf zijn.

Na die opname hoefde ik gelukkig niet naar school, dat was een hele opluchting voor me!
Ik ging lekker werken en ook veel op de manege. Ik had weer een nieuw verzorgpaard en nu heb ik er 3 ;)
Met mijn werk bij de Kruidvat ga ik vrijdag stoppen en in mei/juni krijg ik waarschijnlijk mijn laatste opname. Ook geniet ik nu veel meer van het leven.
Ik heb meer een idee van wie ik ben en ben absoluut niet meer achterdochtig.
Ik weet heel goed dat ik als ADHDkind werd behandeld, maar uiteindelijk heb ik dus PDD-nos, depressie en borderline.
Ik wacht op mijn laatste opname in Dordrecht en kijk of ik daarna weer naar school kan, want dat is eigenlijk wat ik wil proberen!

Nah, dat was mn levensverhaal:)

....en daar sluit ik me bij aan.

Want to know me? Get to know me...

Hee die lijkt verdacht veel op de mijne! Alleen heeft mr first love mij gedumpt, maarja..was ook geen trauma ofzo (helaas, helaas.. )

Heette jouw vis ook Jonas? :( .

mijn vis heette Freddie:o

Post het verhaal eens? Ik ben wel geinteresseerd, heb in het verleden al eens topics van je gelezen, dus vind het wel leuk om het verhaal eens in een keer te lezen. :)

(Had je trouwens niet eerst een site met het verhaal erop ofzo?)

OMG... Dit is nu de reden dat ik psycholoog wil worden. Mensen kunnen soms zo hardvochtig zijn.. Zelfs hulpverleners tonen vaak een gebrek aan empathie. Het wordt je alleen maar moeilijker gemaakt als je het al moeilijk hebt. :(

Geboren op 22 januari 1986, geel en in bijna staat van vertrek naar zeikenhuis. Gelukkig scheen de zon 5 dagen dus ik heb mijn eerste levensdagen in de zon doorgebracht :)

Naar de basisschool. "Blijven zitten" in groep 2, omdat de leraren dachten dat ik niet wilde leren lezen en schrijven in groep 3. In groep 5 een test gedaan --> hoog begaafd. Dus groep 5 en 6 in 1 jaar gedaan. Sindsdien minstens 1 jaar jonger geweest dan mijn omgeving en dus mocht ik ook veel minder dan de rest.

Ik ging naar de brugklas en werd gepest. Uiteindelijk naar de havo gegaan na de brugklas en rond het einde van de 3e werd ik niet meer zo gepest. In de zomervakantie mijn eerste vriendje ontmoet. Ik werd compleet gefrustreerd van hem. Dacht dat hij niet om mij gaf omdat hij niet met me praatte. Ging hem testen door boos te worden. Nou hij veranderde zijn standpunt niet want hij gaf om me. Ik zag dat natuurlijk niet. Ik ging krassen. Hij maakte het uit, bedreigde me met de dood, en ik stopte met krassen (als in; "Dat is hij niet waard").

Kheb daartussen ook nog een periode van krassen gehad, geen idee wat daar de aanleiding van was :confused: Volgens mij heeft mijn moeder toen mijn armen gezien na een erge uitbarsting en toen heb ik afgesproken het nooit meer te doen.

Ik geloof dat daarvoor nog ee nvriendje zat. Maar dat weet ik niet zeker? Nou ja ik kreeg de zomervakantie daarna weer een vriendje. Ontzettende lol met hem gehad, hele lieve jongen. Na 1 maand en nog wat weken dacht ik hem te vertrouwen en vertelde van mijn "krasperiodes" en mijn ideeën over zelfmoord (ik zat er niet echt mee, maar dacht er veel over na in de technische zin van het woord..). Vier dagen later dumpte hij mij omdat hij "te weinig tijd met zijn vrienden kon door brengen" (kheb hem altijd gezegd dat als hij liever iets met zijn vrienden doet hij dat moest zeggen.. Ik ben niet zo moeilijk daarin). Dus "yeah right".

Twee dagen later gingen we naar de kermis. Ik vertel een "Vriendin" dat het uit is, 2 uur later staan ze te zoenen. Ik pissed, andere vriendinnen vinden dat ik me niet zo moet aanstellen. Weer een krasperiode (ik geloof dat toen mijn moeder kwam.. ik ben het echt kwijt :|). Havo gehaald met 5 7'ens, 5 6'en en een 5.

Nu doe ik HBO. Heb het niet naar me zin. Haat het leven, wil het liefste weg, maar ik weet dat ik het aankan.. Dus ik ga vrolijk door met mijn leven. Zolang de dingen die ik tegen mijn zin doe niet levensbedreigend zijn :D

Niet echt een boeiend leven moet ik zeggen. Voel me er ook echt niet verdrietig over. Beetje stom verloop. En ik vind het jammer dat ik een aantal dingen niet in de goede volgorde kan zetten. Tis een beetje.. "dof".

Tja, zo interessant zal het vast niet zijn, maar jullie hebben weer iets te lezen :)

Ik werd in een ver, grijs verleden (1986) geboren. Bijna twee maanden te vroeg, en nog wel toen mijn ouders in Israël op vakantie waren. Een hele week in een of ander slecht onderhouden ziekenhuis in Tel Aviv gelegen, toen naar Nederland gegaan.

Mijn vader en moeder zijn toen ik 2 jaar oud was uit elkaar gezien. Vroeger zag ik mijn vader soms nog, nu heb ik hem al zo'n 8 jaar niet gezien...redenen hierachter zijn nogal persoonlijk, dus die post ik maar niet, het zal toch een te lang en saai verhaal zijn.

Op de basisschool had ik het wel naar m'n zin..ik heb groep 3 & 4 in één jaar gedaan dus ik was altijd minstens 1 (en meestal meerdere) jaren jonger dan mijn klasgenoten.

Op m'n 11e ging ik leuk en blij gymnasium doen hier in Groningen.
Erg naar m'n zin had ik het niet, ik zag er echt niet uit (veel te dik) en had absoluut geen motivatie om ook maar iets te doen.
Toch heb ik het tot nu toe vrij makkelijk gehaald.

Op m'n 12e kwam ik in een auto-ongeluk terecht. 28 botbreuken (meeste botten zaten in mn handen), m'n beide handen verbrijzeld, ribben gebroken, enkel gebroken, beide sleutelbenen gebroken...nee, dat was niet fraai. Ik heb maandenlang moeten revalideren en zelfs simpele dingen zoals schrijven half opnieuw moeten leren.

Ergens rond m'n 13e/14e ging het opeens wat minder...ik voelde me nergens meer thuis en had nog minder motivatie om ook maar iets gedaan te krijgen. Ik werd echt een asociaal mens en kwam amper het huis meer uit.

Toen ik 15 werd ging het weer beter...school was leuker en ik had eindelijk de motivatie om mezelf te veranderen, zowel lichamelijk als geestelijk. Sinds m'n 15e gaat alles een stuk beter, ik kijk veel vrolijker tegen het leven aan en ik ben ook een stuk gezonden. Er is nu een kilo of 20 af en ik zit weer lekker in m'n vel. Daarbovenop heb ik nu al bijna een jaar een hele lieve vriendin, ik ben echt stapel op haar en het is gelukkig wederzijds :)

Nu nog even m'n examens halen volgend jaar en dan is het helemaal compleet :)

Nou, tot zover heeft t aardig succes (y)

(niet dat ik het meegemaakt heb ofzo)
Maar ik snap er niks van,
Waarom het alleen maar moeilijker gemaakt wordt door mensen en instanties die je zouden moeten helpen.

[maja offtopic]

Ik bedoel te zeggen, dat mensen die niet/lullig/onempatisch/whatever reageren tegenover mensen die het moeilijk hebben, het alleen maar moeilijker voor ze maken.

jah ok (snp ut)

Tjah opa CW kan wel gaan vertellen over vroeger, en dat zal vast gelezen worden, maar ik krijg toch nooit geen enkele reply.

is dat zo?

Waarom zou je dat zo graag willen dan?

Ik wil juist sociotherapeut worden:D Ik heb gezien wat die mensen voor mij betekend hebben en ik wil andere jongeren ook helpen:) En het lijkt me gewoon een leuk baantje:)

Maarjah...het werd me idd knap moeilijk gemaakt...:(Maar dat is nu redelijk voorbij aan het gaan:)

Dat je dat nog weet :eek:

Ik heb het trouwens allemaal vernietigd en heb geen zin meer het opnieuw te schrijven :) Case closed :o

Hmm..mijn levensverhaal, het is niet zo boeiend maar ik schrijf het op omdat ik t zelf ook even op een rijtje wil zetten,

nou ik werd geboren, als laatste kind, was dus de jongste van 4 kinderen, met als gevolg, ik was altijd dommer dan trager dan de rest, *begin van minderwaardigheidscomplex* :p
ik groeide op, niks bijzonders, was wel vaak chagerijnig en snel op mijn teentjes getrapt, begon zo rond mijn 12e te automutileren als uitklaatklep, op mijn +- 13e gingen mijn ouders scheiden, vond ik niet erg verder, ik had had toch al geen noemenswaardige relatie met mijn vader, en we gingen verhuizen. ook geen big deal, bleef gewoon op dezelfde school.
school ging en gaat trouwens kut, ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten om huiswerk te maken, behalve als het te laat is, dus ik mag nu lekker MBO-opleidingen gaan uitzoeken, automutileren doe ik al trouwens niet meer, ben al wat rustiger en gebalanceerder qua gevoelens, niet meer héél blij of héél chagerijnig. lag aan de puberteit denk ik.

En nu ben ik bijna 17, waar ik niet helemaal blij mee ben, want het leven dat ik vroeger dacht te hebben is er niet van gekomen, nog steeds geen vriendje, nooit gezoend, hou niet van uitgaan, dus veel mensen ontmoet ik ook niet...opzich geen problem, maar toch, het zou wel eens leuk zijn om van iemand te houden voor de verandering..maargoed ik ben nu tevreden met mijn vrienden die ik steeds meer begin te waarderen, maar ik hoop niet dat ik me aan ze begin te hechten, want alles waaraan je je hecht gaat op een gegeven moment weg, maargoed, dat zie ik dan wel.

dat was 't wel denk ik...