Waar zijn mijn gevoelens heen?
 

Ja ik weet nie goed hoe ik moet beginnen maar soms lijk ik wel helemaal afgesloten voor gevoel, ookal wil ik dat niet want ik wil juist pijn voelen maar het is er gewoon niet. Kijk ik ben echt geen stug iemand hoor, ik heb een plezierig leven en ik lach veel en word om de zoveel tijd verliefd. Niks mis zou je zeggen. Maar ik zal es een voorbeeld nemen. Als ik denk van dat nu opeens al mijn familie dood zou gaan, dan voel ik niks. Geen schuldgevoel geen verdriet. Ik vind het niet eens jammer!!! Natuurlijk snap ik ook wel dat ik het niet meemaak dat heel mijn familie dood gaat, en als dat wel zo is dat ik dan mischien wel verdriet voel. Maar nu voel ik echt niks. En zo ook de beelden van Oorlog bijvoorbeeld. Bij sommige site's laten ze de goorste en hardste plaatjes zien van martelingen tot opengesneden lijken. Ik voel niks, ik zie een vader huilen omdat hij zijn kinderen kwijt is geraakt, ik voel geen medelijden, helemaal niks, ik blijf gewoon stom naar het plaatje kijken. Nu ook afgelopen zomer is mijn lieve oma gestorven. Mijn nicht en moeder moesten huilen, en zelfs ook mijn vader. Maar nee hoor wie moest er weer nie huilen? IK!!! En ik voel nog niet eens spijt!!! Ik voel verdomme gewoon helemaal geen verdriet of medelijden. Nu wil ik ook het leger in, naar de Commando's, en stel dat ik dan in een oorlog kom waar ik mensen moet vermoorden zal ik wel net als nu, helemaal niks voelen... Ik weet niet of ik psychisch niet in orde ben of zo, want ik wil geen medogelose moordenaar zijn van binnen. Ik wil gewoon verdriet en medelijden voelen... Kan iemand mij helpen? Mischien denk ik wel helemaal verkeerd. :(

tja.. om het te verhelpen moet je denk ik ook weten waardoor het komt.. heb je zelf veel verdriet pijn gehad in je eigen leven? gewoon dingen waardoor je verbitterd bent geworden ofzo? ik kan me wel wat bij je verhaal voorstellen :( zelf heb ik het ook wel eens... dat ik dingen niet erg vind die eigenlijk wel erg "zijn" of die andere mensen erg vinden, best wel beschamend op dat moment :(

maar waar het aan ligt.. tja.. ik ben geen psycholoog; misschien andere normen en waarden? dat ligt denk ik het meest voor de hand... de een vindt de gruwelen in de bio-industrie verschrikkelijk, de ander vindt de praktijken van saddam en bush verschrikkelijk, en weer een ander kijkt er niet meer naar om..

Kan me niet voorstellen dat je helemaal
helemaal niks voelt.

Je kan waarschijnlijk gewoon heel erg goed relativeren.
IK weet ut nie :confused:

Ik denk niet dat hardcore erg verbitterd is,
Dat is namelijk ook een gevoel trouwens.

Hardcore is verdrietig/verward door het feit dat hij niks voelt voor dingen die vreselijk zouden moeten gevonden worden.
Gevoel zit er dus wel ergens denk ik, alleen is de sleutel even kwijt denk ik. Naar het "nare" gevoel.

En het probleem is? :d

Eerst zeg je iets, dan weerleg je het weer. Als iemand die je naast staat overlijdt, heb je echt wel verdriet. Het punt is alleen dat het zich bij iedereen anders uit.

Jij en nog miljoenen anderen. Je ziet misschien al die beelden, maar het lijkt allemaal zo onwerkelijk :/

Daarom is het ook zo'n groot verschil als je een lijk in realiteit of op TV ziet. Ik stond ooit op een paar meter van een oudere vrouw die net dood was gereden door een auto. Ik voel ook haast niks als ik al die beelden op TV zie, maar toen ik haar daar zag liggen had ik voor even het gevoel dat mijn hart bleef staan. Het is toch heel wat anders..

Tsja, hoe oud was ze? Was het een natuurlijke dood? Misschien zag je het al aankomen. Was je ueberhaupt zo close met haar?

Allemaal dingen die meespelen..

Bullshit. Zoals ik al zei: in realiteit is heel wat anders dan op TV..

Ik heb mijn oma zien sterven op haar bed in het bejaardenhuis. Nog emotioneler dan anders zou je zeggen, maar jah ik voel weer niks hoor. Maar ik had ergens boven gelezen wat me eigelijk wel beval. Iemand zei dat ik me rot voelde omdat ik me bij sommige situaties niet rot kan voelen. Dus nu weet ik dat ik toch wel verdriet kan hebben, alleen om heel andere situaties. Dankje wel degene die dat net zei!!! (y)

hoeft geen bullshit te zijn, mensen doen dingen veel te snel af als bullshit als het iets is dat zij zichzelf niet kunnen voorstellen.

er zijn wel meer mensen met een kronkel in hun hoofd die er niet warm of koud van worden of ze iemand langzaam laten leegbloeden of niet.

Mijn vraag is aan jou: Wat kan je WEL raken? Waar plaats je jezelf op deze wereld, of ben je helemaal niet betrokken bij het wereldse...?

What's making you tick? Waar ga jij helemaal voor.

Het kan best zijn dat je geen gevoel hebt bij iemand die dood gaat omdat jij je niet kan inleven. Het kan ook zijn dat je juist een beeld hebt van de dood als iets wat niet erg is.

Voor mij geld dat ik de pijn van anderen niet door mij heen laat gaan maar toch een grote mate van empathie heb. Dat maakt dat ik vaak aftandelijk lijk te zijn en onbetrokken, het tegendeel is echter waar.
Voor mij geld ook dat de dood niets ergs is. Ik accepteer het van mezelf en anderen.
Toch heb je wel een keuze om je betrokken te voelen bij de pijn of het leed van anderen. De vraag is alleen of je dat wel wilt...

heb ik ook.

en veel suc6 om bij het KCT te komen; hopelijk zijn jouw knieën beter als die van mij :p

Ik voel precies hetzelfde, je wil je over zulke gedachten of gebeurtenissen wel schuldig voelen, maar het lukt gewoon niet.

hee Havock, komt jou avatar van Halo af?? en je naam ook volgens mij

Als je niets meer voelt wil dat zeggen dat je in een soort van depressie zit. Je sluit je af voor je gevoelens. Misschien ben je bang om iets te voelen of zo. Misschien moet je je meer proberen in te leven in die vader die bv zijn kinderen kwijt is. Je proberen in te beelden wat een vreselijk gevoel het moet zijn. Of uitzoeken waardoor je niets meer voelt. Komt allemaal wel goed :), maak je maar geen zorgen. Stilaan zal je gevoel wel terugkomen, forceer het gewoon niet...

Die gevoelens zijn er wel in je achterhoofd, je uit ze alleen niet. Je uit ze niet alleen niet voor anderen, maar ook voor jezelf. Denk je.

Door te 'vinden' dat je te weinig emoties toont bij bepaalde gebeurtenissen ben je er toch erg mee bezig, wat jouw manier van verwerken kan zijn.

Je vindt het rot dat je die emoties niet uit, maar waarom eigenlijk? Omdat je niet hetzelfde doet als anderen, wil nog niet zeggen dat je er geen respect voor hebt of iets dergelijks.

Je doet gewoon je best, en meer kan je niet doen. Als je gewoon weinig emoties hebt, vind je dat misschien niet fijn, maar het lijkt me beter er mee te leren omgaan. En wie weet, komt het later nog wel.