voelt iemand hetzelfde?
 

heeft nou niemand wel eens het gevoel dat je gewoon geen izn meer hebt in je leven? ikzelf zit daar regelmatig mee. in mijn omgeving gaan ontzettend veel mensen dood naar aanleiding van ziektes, voornamelijk kanker, en ik ben ontzettend bang dat ik of mijn vrienden of familie misschien ook die ziekte zal krijgen.
ik wil zo graag mijn leven op dit moment zegmaar ''verlaten'' en later weer oppakken wanneer k ouder ben.. *ik weet niet of jullie mij zo snappen hoor... * maar wat ik precies bedoel is.. dat ik graag uit mijn leven zou willen stappen.. dat ik de dingen die nu gebeuren niet meer hoef mee te maken even. want ik ben bang dat ik eraan onderdoor ga. ik heb geweldige vrienden, de beste familie, het gaat goed met mij op school.. maar die donkere gedachten gaan niet uit mijn hoofd weg.. ik ben bang voor doodgaan, omdat ik het niet kan verklaren. ik kan niet verklaren waarom mensen op jonge leeftijd sterven aan ernstige ziektes.. dat dus eigenlijk elke dag je laatste kan zijn, omdat je nooit weet of je veilig thuis komt, ziek kan worden, een dodelijk ongeval kan krijgen en meer van dat soort dingen.. nou vraag ik mij wel eens af of er meerdere mensen zijn die dit soort dingen voelen, meemaken of denken.. want het lijkt net of ik de enige ben...


Charlotte

Natuurlijk ben je niet de enige. Er zijn heel veel mensen die er net zo over denken als jij, maar 'er even uit stappen' gaat nou eenmaal niet.

Probeer er met iemand over te praten; een van je ouders of beste vrienden misschien. Iemand van wie je zeker weet dat hij zijn best zal doen om je te begrijpen. Alleen al erover praten met mensen lucht op, IRL meer dan op internet.

Succes.

Ik ben wel vaak heel bang dat mensen (vooral mn ouders) waar ik veel van hou dood gaan, als ze dan weg gaan word ik soms opeens heel bang dat ze wel eens niet meer terug zouden kunnen komen ofzo. :confused:

Als je telkens denkt aan ziekten en andere nare dingen, dan zie je de positieve dingetjes in het leven niet meer. En dat is zonde van je tijd. Mensen leven al eigenlijk al niet zo lang.....

Probeer niet alleen aan de nare dingen te denken. Het mag natuurlijk wel, maar het mag niet jouw leven beheersen! Ga eens meer leuke dingen in het leven doen, dan voel je je ook beter en bekijk je het leven niet als alleen maar negatief.....
Ga veel leuke dingen doen met je ouders bijvoorbeeld!

Denk gewoon niet teveel na.......word je alleen op den duur maar gek van ;)

Geloof me, ik weet het.......

Je bent nooit de enige in dingen, tussen die 6 miljard
mensen op aarde zijn er een hoop die hetzelfde
voelen/denken/meemaken als jij, geloof me.
(alleen op psych al kan je (veel) mensen tegenkomen
die dat hebben denk ik)

Mja, ik herken het wel, heel goed eigenlijk.
Angst door onzekerheid, 'wat als dit en dit met mij/omgeving
gebeurt', 'stel dat dat morgen gebeurt', etc etc.
Denk dat je moet proberen om te (leren)
accepteren dat je nou eenmaal geen zekerheid
over dingen als de dood of dingen die je
(kunnen) overkomen kan hebben.
Is niet makkelijk, komt misschien ook wel lullig over.. :S

Nadenken is wel een goed iets imo,
maar teveel nadenken over allerlei dingen
bezorgt je alleen maar nòg meer dingen om over na te denken.

ik snap je wel.. gwoon ff weg en dan na een tijd weer trug komen... maar niet ergens anders heen, maar gwoon ff weg...
tsjah kzou niet weten wat ik dr mee moet...

gefeli trouwens..

ik ken dat gevoel maar ook al te goed. ik ben echt doodsbang om dood te gaan of dat i9emand uit mijn omgeving dood gaat. ik ben zelf zo bang dat ik niet meer durf te leven op sommige momenten. het helpt wel om er met iemand over te praten. ik ga al een paar maanden naar een psych en het is wel moeilijk maar ook erg fijn om hierover te kunnen praten. veel sterkte

ik heb dat wel, maar dan niet zo dat ik eruit wil stappeen...meer dat ik in een andere omgeving zou willen zijn

beste Charlie1704,

ik vond je verhaal helemaal niet vaag, vond dat je het goed vertelde. En ja, ik herken er ook wat in.

Bij mij zijn er toch ook redelijk wat mensen overleden aan kanker of lijden aan kanker... mja, op zich, mn twee opa's en mn oma, mn oom, een kennis van ons (jongetje van 5 jaar oud :() en een zijn er aan gestorven. Nog meer mensen, maar die kende ik minder goed. Nu heeft ook een jongen uit mijn klas het...

Er zijn teveel jonge mensen dood gegaan door een verkeersongeluk o.i.d. Zoals ik ook al op een andere topic heb gezegd, zat ik laatst in een foto-album te kijken, daarop staan 2 mensen die er ondertussen niet meer zijn.

Wat je zegt over 'nu even eruit stappen, dit gedeelte overslaan en later verder gaan' Dat kan sowieso in praktijk niet. maargoed, stel dat het zou kunnen... dan MIS je de ervaring... Door alle ellende die je NU meemaakt, ben je later sterker. Stel dat je deze periode waarin je zoveel meemaakt(te) over had geslagen en weer terug in het leven kwam op je 26ste ofzow. Dan heb je totaal geen levenservaring en weet je ook niet hoe met bepaalde dingen om te gaan.

Toch herken ik het allemaal wel, heb het vroeger vaak gedacht. Nu ben ik blij om wat ik heb meegemaakt, niet omdat ik het achteraf wél leuk vind, in tegendeel, maarr, daardoor ben ik nu wél sterker!

Ik hoop dat je er wat aan hebt, al is het alleen maar de herkenning.

kus! wendy

Ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar je kunt het ook andersom proberen te zien; er gaan heel veel (jonge) mensen dood die nog heel lang zouden moeten leven, en wie ben jij dan om te zeggen dat je daar gewoon een deel van kwijt wilt?

Ik snap je wel, maar ik zou toch proberen om het leven meer te zien als iets heel erg kostbaars; er zijn zoveel mensen die het niet krijgen, dat ik vind dat je heel blij (en dankbaar) moet zijn als je het wel krijgt.

Maar dat is natuurlijk ook niet altijd even gemakkelijk, om zo te denken ;)

offtopic @ diddl'tje; ik las dat jij als laatste had gereageerd, had zo'n reactie wel van je verwacht :)
waarom spreek ik je nietmeer op msn :(
hoe is het ermee?

Ach, dit keer tenminste wel een stuk minder onvriendelijk ;) Ik bedoel het ook helemaal niet slecht.. Het komt alleen soms iets harder over dan de bedoeling is :o Maar ik denk wel dat het een van de betere oplossingen is, als het je lukt natuurlijk...

Offtopic:
Wat is jouw MSN-adres dan? Ik heb er laatst een paar uitgegooid, daar kan jij per ongeluk ook bijgezeten hebben.. :o

Jouw verhaal had precies het mijne kunnen zijn... Behalve dan dat ik niet bang ben om dood te gaan, maar juist voor die rotziekte... Ik weet wat het kan doen, ik ben er veel, te veel mensen aan verloren. Ik denk er vaak aan, ben er vaak bang voor. Er zijn dagen geweest dat ik aan nix anders kon denken. Ik realiseerde me dat het niet verder kon gaan op die manier. Mijn leven stond bijna stil door die angst, terwijl we nog zo jong zijn. Het is niet te verklaren waarom mensen zo jong doodgaan, te vroeg iig, en juist daarom zijn we bang. Bij mij heeft het geholpen dat ik me realiseerde dat iedereen doodgaat... Hoe dan ook, op welke manier dan ook... Tot die tijd probeer ik wat van mijn leven te maken. Er zijn dagen dat ik t er nog steeds moeilijk mee heb, maar ik probeer er voor te zorgen dat het mijn leven niet gaat beheersen. Probeer dat ook. Probeer aan de mooie dingen van het leven te denken, te genieten van alles dat voor jou belangrijk is. Een deel van je leven missen, even weggaan en weer oppakken zoals je zelf zei, zou t alleen maar moeilijker maken. In de jaren die voor je liggen, gaan er moeilijke dingen komen. Maar ook mooie... Zorg dat die mooie dingen de overhand krijgen, door er extra van te genieten.

kikkertje1987@hotmail.com

maarreh, ik weet dat je het niet zo slecht bedoeld...
... kom op heej, ben je die gesprekken alweer vergeten?!! :p

Liever gewoon weg en niet meer wederkeren, aangezien tijd niet alle wonden kan helen zal er nooit de gewenste balans worden bereikt die ik probeer te verwezenlijken tussen de negatieve en positieve kanten van het menselijk bestaan.

je kan altijd wat anders van je leven maken, of het nou extreem moet of niet!

Ik denk wel zeker dat er mensen zijn die zich hetzelfde voelen als jij. zorg in ieder geval dat je hierover kan praten met mensen (vrienden, familie, forums).

ik weet zeker dat jij wel even 'uit het leven kan stappen' , of eigenlijk uit je moeilijke gedachten. ga veel leuke dingen doen, zorg dat mensen uit je omgeving je begrijpen. dat maakt het al een stuk dragelijker.


Succes!!

Ik ben even lui, zo op de vroege morgen, ik sluit me daarom bij onderstaande posts aan:

Lieve Charlotte.

Tot voor kort heb ik ook altijd last gehad van dat soort dingen. Als er mij gevraagd werd: 'Wat is het ergste wat je kan overkomen?', was mijn antwoord steevast: 'Een familielid of een goede bekende verliezen.'
Toen mijn vader kanker kreeg, heb ik elke avond in m'n bed liggen huilen en gesmeekt dat hij het mocht overleven. Ruim een jaar later is hij overleden. De kanker zat overal en vechten had gewoon geen zin meer. Ik ben er altijd bang voor geweest dat hij zou overlijden. Dat uberhaubt iemand van mijn familie zou overlijden.
2 dagen geleden was hij een maand dood. Toen hij nog ziek was, heb ik vaak genoeg het gevoel gehad dat ik weg wilde; geen zin meer had. Niet doodgaan of dood willen eigenlijk; dat zou de mensen om me heen nog meer pijn doen, maar gewoon voor even verdwijnen in helemaal niets.
Ook ik heb vaak de gedachten gehad dat ik zelf zomaar ineens ziek kon worden en dat elke dag je laatste kan zijn. Soms ben ik bang op straat. Dan rijdt er een auto langs me af op een iets te hoge snelheid, dan denk ik: Als die persoon in die auto mij nou aankijkt en denkt: jou moet ik niet, zou hij me zo overhoop kunnen rijden..:s Heel vaag allemaal, eigenlijk slaat het nergens op. Dit is wel onder controle te houden, een vriendin van me heeft het ook en zij weet dus wat ik voel en denk.
Toch proberen we samen erover te praten, dat is een ding wat ik je kan aanraden: praat er met mensen over, het lucht heel vaak op. En zoals een paar mensen al gezegd hebben, laat het je leven niet beheersen. Geniet van de leuke dingen in je leven.
Heel veel succes!

Karlijn.

jemig.. uhm.. * ik val een beetje stil * jemig, rot voor je van je vader zeg!! ik vind het wel goed van je dat je er zo open over praat..
ik praat gelukkig zelf ook veel met een vriendin van mij hierover, ze snapt het soms dan wel niet, maar dat maakt niet uit... ze luistert wel heel goed :)

jij heel veel succes!!!

Charlotte

Ieder mens kent periodes dat het niet lekker gaat en alsof het lijkt dat iedereen om je heen ziek is of dood gaat.
Dat je dan angst krijgt dat het jou ook gebeurd lijkt me vrij logisch.
Helaas horen deze nare dingen ook bij het leven en maken dat je hierdoor een completer en meer volwassen mens wordt.
Worden de angsten zo erg dat er niet mee te leven valt dan raad ik je aan om eens met iemand te gaan praten die je kan helpen je angsten dragelijk te maken.
Maar nogmaals er horen nou eenmaal slechte periodes in een leven te zitten.
De kunst is om te leren hiermee om te gaan.
Veel succes

Ikzelf heb ook een fantastisch leven en heb niets te klagen, maar de angst om dood te gaan is ook bij mij er. Verschrikkelijk erg.
Een goede vriendin van de ouders van mn vriend (tevens een juffrouw van mij op de basisschool), Monique, zit nu in een kloteperiode van hier tot Tokio. Drie jaar terug begon het. Ze had al langer problemen met haar man. Ze gingen dan ook uit elkaar. Erg moeilijk, een hoop gedoe, ook met de kinderen. Niet lang daarna (eigenlijk toen ze nog midden in de scheiding zat) werd er borstkanker bij haar geconstateerd. Haar wereld stortte helemaal in. Ze moest chemotherapieën volgen en ze werd kaal. Tot overmaat van ramp was de kanker ook uitgezaaid naar een lymfeklier. Na een jaar van spanning was er toch nog goed nieuws. De kanker was verdwenen, wel was haar borst geamputeerd en een lymfeklier verwijderd. Maar goed, het mooiste was dat de kanker weg was! Toch ging het heel slecht, haar ex-man kreeg een nieuwe vriendin en hij was helemaal gelukkig. Met Monique ging het helemaal niet goed. Ze was nog niet over de scheiding heen en ineens stierf haar vader. Na weer een hele periode van uit de put klimmen, leek het eindelijk weer goed te gaan. Tot vorige week... toen zat ze in een vergadering en krabde wat achter aan oor. Had ze een heel pluk haar vast! De volgende dag was ze helemaal kaal... Ze was ontzettend bang dat de kanker weer terug was en ging meteen naar het ziekenhuis. Maar daar vertelden ze haar dat er echt geen kanker meer was. Onderzoeken zullen nu volgen. Ze zit nu weer ontzettend in de put. Houdt het dan nooit op? Eerst de scheiding, dan kanker, dan haar vader die overlijdt en nu kaal...
En ik ben zo bang dat het mij ook ooit zal overkomen. Vooral omdat het zo dichtbij is en omdat je zo ziet dat iedereen het kan overkomen. Als je ernstige verhalen leest, denk je snel: ach, dat zal mij niet gebeuren.. maar daar heb je niets over te zeggen, dat blijkt wel weer!

(Sorry, moest ff mn verhaaltje kwijt, vindt het zo erg... :()

geloof het of niet, ik WIL dood...maar ben bang voor de pijn.
Ik heb un geweldige leven eigenljk
-goed op sgool
-goeie vrienden
-populair
-geweldige familie
toch voel ik me un mislukkeling, als ik iets fout heb gedaan en iedereen me haat, en tegelijkertijd weet ik zeker dat ze me niet haten en ze me allemaal mogen.

je moet niet doodwillen, echt niet, dat is niet goed voor je, pijn lijdt je tog.. daar kun je niet onderuit... of het nou echt pijn is van een ziekte of iets, of van iets psychisch...
ik denk ook vaak dat ik een mislukkeling ben, zeker als iets niet lukt, of als ik voor de zoveelste keer ruzie heb met mijn ouders, zusje of een vriendin ofzo... je moet misscihen eens met iemand praten over je gevoelens, doe ik ook en weetje: het lucht echt op en hij/zij kan je er mee helpen...