vriendin wordt mishandelt
 

ik weet niet of dit hier hoort maar waar wel..

een vriendin van mij wordt geslagen door haar ouders, ik heb dit niet zo lang geleden gehoord.
ze is niet de braafste en doet dingen die eigenlijk niet kunnen (met een jongen van internet afspreken e.d), maar volgens mij zoekt ze aandacht die ze thuis niet krijgt.

ze wil niet naar een hulpinstantie heen, niet naar de mentor of vertrouwenspersoon, niet bellen naar de kindertelefoon, niks.
ik weet niet wat ik moet doen, ik wil haar heel graag helpen. ik heb al aangeboden om met haar mee te gaan naar de vertrouwenspersoon ofzo, maar dit durft ze niet.

wat moet ik doen?

en hoe uit zich dat, dat slaan? krijgt ze af en toe zo eens een tikje, of echt systematisch?

Heb je het van haar gehoord, of uit het dagelijkse
roddelcircuit oid?

Wil ze niet uit angst dat haar ouders het te weten komen?
Probeer haar dan te overtuigen dat het haar
alleen maar kan helpen, dat zij er uiteindelijk beter op word..

Als ze dat niet wil, en het loopt ècht heel erg uit de hand,
zou het wel beter zijn misschien als jij het tegen
iemand (mentor oid) zou zegen, maar ja, tis moeilijk om aan te voelen van, 'nu moet er actie komen', plus dat je haar vertrouwen
ook nog eens kwijt kan raken.. :|

Heeft ze geen broertjes/zusjes/andere familie
met wie ze evt kan praten?
Met een lieve tante over zulke dingen praten is vaak
fijner dan met een leraar van school..

nou ze kent hem nauwelijks, en dan gaat ze alleen met de trein redelijk ver weg..voor het zelfde geval is het een verkrachter..wie weet (gelukkig was het niet zo)

eerst was het niet zo erg, maar nu is ze echt bont en blauw geslagen, en is ze opgesloten

En hoe gaat dat met dingen als gym bijv,
merken andere mensen dat dan niet?
Of verbergt ze van alles..?

Iemand anders kan wel aangifte doen
en om informatie vragen over wat te doen bij het AMK btw.
(Advies- en Meldpunt Kindermishandeling)
Weet niet of het nummer/site in de announcement staat,
anders kan je ff op google oid kijken..

ze wil niet gaan, omdat ze dan misschien bij andere mensen moet gaan wonen. en met wat er dan met haar ouders gaat gebeuren..

ze wil het echt niet, maar er moet toch wat gebeuren? ik kan dit toch neit zomaar laten gebeuren?? maar ze zegt: ik weet niet beter.. het lijkt alsof ze het helemaal niet erg vind..maar dat is dus echt niet zo.

ze wil niet met andere familie praten omdat die haar niet zullen geloven volgens haar.

tis zo moeilijk..

toen was het nog niet zo erg, af en toe misschien een blauwe plek, maar dat valt niet op, want dat heeft iedereen wel eens.

een vriend z'n moeder werkt bij bureau jeugdzorg, en hij gaat het haar vragen wat hij zou moeten doen in zo'n situatie (dus niet direct zeggen dat het over haar gaat)

Au. :| (was een beetje stomme vraag misschien,
maar kwam niet zo duidelijk op me over, vandaar. :o)
Maar ze wil wel een verandering, of niet?
Als ze hulp vraagt/krijgt, wordt er niks tegen haar wil
gedaan, zij mag -als het goed is- altijd meepraten
over (grote) veranderingen.

Misschien zou ze de kindertelefoon kunnen bellen,
en vragen wat evt stappen naar een oplossing kunnen zijn?
Dan heeft ze iig een beeld van wat er (kan) gebeuren ed.

Onthoud dat jij niet verantwoordelijk bent voor haar,
als er iets (moet) gebeuren, is zij degene die het
meeste moet doen..
Ik denk dat het al (heel) fijn is voor haar dat je haar
wilt helpen, dat ze bij je terecht kan ed.. (y)
Heeft ze het al weleens geprobeert dan?
(is het iets wat al vrij lang speelt, of iets van 'de laatste tijd'?)
Zulke dingen zijn ook heel moeilijk..
Maar hou ook rekening met jezelf, probeer afentoe wat
afstand te nemen, ook al is dat moeilijk,
en ook al is het hartstikke kl*te voor haar..
Wat natuurlijk niet betekent dat ze je koud moet laten oid.. Maar teveel betrokkenheid is ook niet echt goed voor jou imo.

En nu dan? De school is toch nog niet afgelopen,
gymlessen ed gaan toch gewoon door..? (:confused: )



Nouja, kweet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou
moeten doen, dingen die ik post zijn veel
makkelijker gezegd dan gedaan meestal.. :o
Heel veel sterkte ermee iig. (y)

dankje, bedankt voor je hulp :)

Jij zou ook de kindertelefoon kunnen bellen om te vragen over wat je zou kunnen doen in deze situatie. Misschien komen ze met dingen die je al weet, das dan jammer, maar misschien komen ze ook met dingen die je nog niet wist.

Misschien toch nog eens met die vriendin van je praten over waarom ze de kindertelefoon niet belt. Misschien vindt ze het 'alleen maar' eng (dit kan ze overwinnen). Misschien is ze bang dat haar ouders het te weten komen (dan kan ze misschien bij jou bellen) of dat het op de telefoonrekening komt te staan (dit is niet het geval) of dat de mensen van de kindertelefoon kunnen zien wie zij is (ook dit is niet het geval), enz. Misschien kun je er achter komen waarom ze dit niet wil en haar helpen dat op te lossen. Ik denk dat het bellen van de kindertelefoon een goede eerste stap naar een oplossing zou kunnen zijn. Zij kunnen haar vertellen wat ze kan doen en wat er dan ongeveer zal gebeuren als ze verdere hulp zoekt.

Het is belangrijk dat er iets gebeurt, maar wat Betamethason al zegt: jij bent niet verantwoordelijk voor haar, dat is zij zelf. Je kunt met haar praten, je kunt dingen aandragen die ze zou kunnen doen, maar uiteindelijk zal ze zelf die stap moeten zetten. Dring ook niet teveel aan, dit kan averechts werken.

Misschien kun je haar op het bestaan van het forum wijzen? Misschien heeft ze er wat aan...

Laat haar iig merken dat je er voor haar bent (denk dat ze dat al wel weet), dat doet denk ik ook al veel goed.

Ik zou nog zoveel kunnen zeggen...maar hier houd ik het maar even bij, is voorlopig wel genoeg, denk ik. 'k weet niet of je er iets aan hebt, hoop het wel. Sterkte en succes iig, ook voor je vriendin.

Sinds haar vriendin 14 is, en die jongen 20 is.

ontopic...
Ze moet zelf het probleem onderkennen, eerder kun je moeilijk iets ondernemen. Probeer haar zoveel mogeijk te steunen als vriendin. Je hoeft niet de therapeut uit te hangen. :)
En, denk vooral ook aan jezelf, neem voldoende afstand als het je te veel belast.
Take care.

ja, ik denk dat we met die vrienden(die het weten) samen naar de kindertelefoon of een andere instantie zullen bellen. De reden waardoor ze niet durft te bellen, is omdat ze dan denkt dat die mensen naar de politie gaan, en dan haar bij een pleeggezin zetten ofzo.
Begrijp het niet verkeerd, ze wil juist ook verandering, maar het blijven wel haar ouders, die haar opgevoed hebben.

Ik zal proberen er niet teveel aan te denken, maar dit blijft toch de hele tijd in mn hoofd hangen, zeker nu het weekend is, kan ik er niks aan doen want dan zie ik haar niet.

Dankje voor je hulp, van jullie allemaal, dit waardeer ik echt!

En hoe kan ik haar helpen het probleem te onderkennen, want alleen zal ze dit waarschijnlijk niet doen.
Ik steun haar zoveel ik kan, maar ik kan toch niet zomaar afstand nemen als het me teveel wordt, haar probleem is veel belangrijker, en moet opgelost worden.
Ik kan wel tegen een stootje, dus ik moet wel helpen.

Jij bent geen hulpverlener.. Ik zeg niet dat er persé
een hulpverlener nodig zal zijn die haar kan helpen
het probleem in te zien, maar bij zulke dingen
kan het heel erg moeilijk zijn om ècht te erkennen dat het
een probleem is. Tenslotte zijn het nog steeds haar ouders,
kan ze dingen op zichzelf afschuiven ('maar als ik nou gewoon normaal doe is alles over') etc etc.
Je kan met haar praten, en laten zien dat het niet normaal
is, maar veel meer ook niet denk ik,
uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen..
En toch blijf ik erbij dat het belangrijk is om
afstand te nemen, je kan dan misschien wel tegen
een stootje, maar jij bent niet de verantwoordelijke voor haar..
Je hoeft je er ook niet volledig van af te sluiten
denk ik, maar ga haar (en haar probleem)
niet boven jezelf zetten..

Zeg haar dat die mensen niet naar de politie kunnen gaan, omdat ze niet weten wie ze is. Ze zien haar telefoonnummer niet (en zeker niet als ze niet van thuis belt - dat is voor haar misschien overtuigender), dus ze weten haar naam en adres ook niet en weten dus niet wie ze is, waar ze woont, enz. Ze kunnen dus niet eens wat doen.

Ik snap heel goed dat die mensen, wat ze ook doen, haar ouders blijven. Dat is vaak ook het probleem. 'Kinderen' willen niet weg, omdat het toch hun ouders zijn. Dat is ook logisch. Maar het is wel belangrijk dat er iets gebeurd. Dat kan ook in het gezin (therapie) zijn of dat alleen zij hulp krijgt, helpt soms ook al iets.

Je kunt haar niet helpen, je bent idd geen hulpverlener. Je kunt naar haar luisteren, haar ideeën aandragen, maar uiteindelijk zal ze het zelf moeten doen. Je moet er afstand van nemen, want ook al ben jij sterk, op een gegeven moment wordt het ook voor jou teveel. Zij moet haar probleem oplossen, niet jij, hoe moeilijk dat ook is.

Ik zal dat zeggen van de kindertelefoon, als ik haar weer spreek.
En ik zal proberen er afstand van te nemen, hoe moeilijk het ook is.

bedankt :)

Hopelijk helpt het iets.
Hmm, 't is moelijk, logisch, maar 't is wel noodzakelijk, denk ik.

Nogmaals sterkte en succes.