Immobiel
 

Heeft je stem vol woede,
schreeuwend en niet
te doorbreken,
ooit tot haar doel
gereikt, of heeft zij telkens
de keerzijde gezien?


Hebben je woorden,
streng en nimmer
wat ze gewenst waren,
die je eigelijk vol lof
spreken wou, maar niet kon,
ooit hun liefde gevoeld?


Heeft je verlegenheid,
teruggetrokken
haast ongezellig zelfs,
ooit haar antwoord gevonden
en het contact gemaakt,
of vond zij telkens eenzaamheid?


Gun je jezelf je mening,
geboren vanuit
het stralend hart,
het geluk dan wel
of verberg je jezelf achter
angst vol smoezen?

wow.... Gewoon alweer een top-gedicht!! Vind deze echt errug goed, terwijl ik het toch ook wel een beetje confronterend vond voor mezelf. Maar denk juist dat ik hem daarom zo mooi vind..

Ik kan je alleen niet aan kritiek helpen.... Had je graag wat tips gegeven, maar erg veel zie ik niet. Alleen zou ik van de laatste regel 'smoezen' veranderen in 'leugens'. Maar goed, dat is mijn mening...