Een verhaal. Ik ben verliefd zonder het te willen
 

op een geweldige vrouw die ook zielsveel van mij houdt.

Ik ken haar al een aantal jaren. We begonnen 5 jaar geleden een relatie wat maar twee weken stand hield omdat zij zich niet kon binden, daar was ze ook veels te jong en te wild voor. Ik was toendertijd ook niet verliefd, gewoon een geil pubertje wat zijn lul volgde. Populairste meisje is op de mysterieuze vd school - verhaal. Zij heeft al vele langdurige relaties achter de rug en nog meer kortstondige. In al die tijd heeft ze contact met mij blijven houden puur om het feit dat we uren konden praten over alles wat ons dwars zat en ook alles wat we fijn vonden in het leven, wat niet veel was aangezien we allebei ongelovelijke cynisten zijn. We groeiden uit tot beste vrienden die alles deelden behalve het bed. Onze platonische relatie is zelfs dieper geworden, mede na vele van onze mislukte relaties in de voorbijgaande jaren. Nu we het leven met minder naieve ogen aankijken en beseffen dat we maar op een handvol mensen echt kunnen vertrouwen zijn we dus meer naar elkaar toe gaan groeien. We begonnen elkaar zelfs extreem te beinvloeden, door haar ben ik weer begonnen met echt leven en echt nadenken over alles ipv in mijn isolement te leven en om de beurt gaf ik haar de zelfvertrouwen en moed om echte liefde uit te zoeken en niet zomaar een man te gebruiken als vangnet voor het leven. We zaten uren te filosoferen, maar ook uren rustig te genieten van elkaars gezelschap. Ik zie aspecten in haar karakter die zij zelfs niet ziet met al haar intelligentie. Wie weet hoeveel zij over mij weet. Het is denk ik voor de hand liggend dat ik oprecht voel mijn soulmate gevonden te hebben.

Mijn probleem?? ik ben bang als de tering en zij ook. Wat ik heb beschreven heb ik al jaren gedacht maar niet gevoeld. Van alle vrouwen die ik ontmoet heb was zij de enige waarmee ik zo kon verbinden. Onze karakters lijken sterk op elkaar en we delen ook dezelfde bindings angsten, nooit willend en wetend jezelf neer te leggen bij een en dezelfde persoon. Te vaak zijn we teleurgesteld geweest in de liefde, door ouders, vrienden en partners. Te cynisch zijn we om in het ideale te geloven.

Ze heeft mij de liefde verklaard. Een paar dagen geleden heeft ze gezegd mij ook te zien en te voelen als zielsgenoot. Alles wat ik al die jaren gedacht had, maar nooit toegaf, aan mezelf en haar, uitte ze aan me. Ik gaf toen toe ook van haar te houden op die manier, maar dat het te vroeg was voor ons een relatie te beginnen. In mijn ogen een diepe vergaande relatie, eentje waar we allebei nog nooit van genoten mochten hebben. Eentje die als het eenmaal zou beginnen zoveel goeds en slechts met zich zou meebrengen dat het eigenlijk veels te angstaanjagend en destructief voor onze relatie zou zijn. Passioneel, verrijkend maar ook vernietigend. Ze stemde in, met dezelfde pijn in haar stem als die van mij. Ik nam toen het besluit voor ons elkaar nooit uit het oog te verliezen, dezelfde platonische relatie te behouden die we altijd hadden en dan om op een dag verbonden te zijn in eeuwigheid, wanneer we er allebei klaar voor waren.

De volgende dag bleef ik bij haar slapen. Geen sex, maar gewoon pure fysieke intimiteit. Iets wat we vanaf begin misten. Iets wat ik nu nog steeds mis sinds die 12 uur dat ik haar niet gezien heb. Na al die tijd proberend niet gehecht te raken aan de vrouw die me zo deed opbloeien ben ik eindelijk gebroken. Ik hou zielsveel van haar...

maar ik wil het niet. Het gaat niet werken. Ze heeft teveel scherpe randjes zoals mijn beste vriend het beschrijft en zoals ik het zie. Een vrouw die om mannen geeft opdat ze niet alleen staat in het leven. Ik wil niet vast zitten, teveel vrouwen om te leren kennen, zoveel om te leren. Vooral over mezelf. Ze gaat me alleen maar pijn bezorgen, omdat ik weet dat als we er eenmaal aan beginnen ik mezelf echt compleet geef en ik ben bang en ik ben nooit bang. Daar ben ik te levensmoe voor. Nu dus niet meer eigenlijk.

Fuck. Mijn logica en mijn hart zitten in een twist. Een kwestie wat ik niet kan versimpelen tot de nodige basics zodat ik de veilige manier kan kiezen. Eentje waar ik niet mezelf totaal bloot leg aan haar. Ik moet iets doen.


Ik schrijf zodat ik mijn gedachtes op een rijtje heb. Jullie mening en adviezen zou ik op prijs stellen. Zelf weet ik al dat ik ongelovelijk achterlijk ben.

Wat ik uit jou verhaal niet begrijp is waar je bang voor bent. Beng je bang dat jij en je ex weer bij mekaar zijn terwijl je denkt dat het niet gaat werken? Dat komt vaker voor dan je denkt.

Volgens jou verhaal kennen jullie elkaar heel goed. En dat ze jou de liefde verklaard heeft. Nu moet je zich maar 1 vraag stellen : Wil je met die vrouw samenwonen voor de rest van je leven ??

Elke mens op dit aarde is op zoek naar iemand die ze kan begrijpen, met wie ze uren kunnen praten. Jij hebt dat gevonden. Alleen ben je bang om je gevoelens voor haar te uiten. Waarom ging het trouwens uit in het begin 5 jaar geleden??

Volgens mij hou je veel van haar, alleen wil je dat aan haar niet vertellen. Probeer achter te komen waarom.

Succes

...We begonnen 5 jaar geleden een relatie wat maar twee weken stand hield omdat zij zich niet kon binden, daar was ze ook veels te jong en te wild voor. Ik was toendertijd ook niet verliefd, gewoon een geil pubertje wat zijn lul volgde....

Angst is er om overwonnen te worden. Wat heb je te verliezen? Je houdt toch al van haar, dus of je nu niets begint of als je gedumpt wordt, je hebt evenveel pijn. En als jullie zo op elkaar lijken en elkaar zo goed kennen én van elkaar houden, is de kans toch groot dat het wél goed gaat?
Ik zou de gok wagen.

Ik kan je gerust zeggen dat ik me in een enigzins gelijke situatie bevind en vertrouw me.... de pijn die je zult voelen door de gedachte "Wat als we het nou wél geprobeerd hadden..."(die je overigens waarschijnlijk de rest van je dagen hier zal achtervolgen) is véél groter dan de pijn die zou volgen op een eventuele slechte uitkomst in deze relatie...

Succes :)

Dus als ik het goed begrijp (wat ik waarschijnlijk niet doe) wil je geen relatie met haar te beginnen, omdat je bang bent dat jullie vriendschap er uiteindelijk onder zal lijden. Opzich kan ik dat best begrijpen, want jullie vriendschap is geloof ik nogal geweldig.

Maar jullie houden allebei van elkaar en waarom zou het niet werken? Je schrijft iets over scherpe randjes, maar dat begrijp ik geloof ik niet helemaal. Als er toch dingen aan haar zijn die je niet bevallen, dan zijn die er nu toch ook al? En nu vind je haar geloof ik helemaal fantastisch.

Ik denk dat je je moet afvragen of je met haar je leven zou willen delen. Dat jullie zoveel op elkaar lijken en uren met elkaar over vanalles kunnen praten lijkt me wel een redelijke basis voor een relatie.
Verder moet je je denk ik ook afvragen of je ooit nog met iemand anders iets zou willen als je niet met haar gaat. Volgens mij wil je dat niet echt.

Ik denk dat jullie het moeten proberen. Een vriendschap kan net zo goed overgaan als een relatie (misschien minder snel, maar toch) en ik denk dat je je altijd zult blijven afvragen hoe het zou zijn geweest als je het niet doet.

Ik hoop (en denk) dat het allemaal goed uitpakt voor jullie.

Offtopic: Wow, jij moet schrijver worden :), echt imponerend dit verhaal, ook taalkundig..

Ik zou idd, zoals Morgan al zegt, de gok wagen, waarschijnlijk gaat het gewoon goed, in feite hebben jullie al iets, er kan eigenlijk niets meer fout gaan :).

Misschien snap ik hoe je je voelt, je vind jullie vriendschap geweldig, en die wil je niet op het spel zetten door een relatie te beginnen? Dat snap ik opzich wel, maar als ik het zo lees passen jullie geweldig bij elkaar, en lijkt een relatie me zelfs onvermijdelijk..........

hmm, zwerver.. je kan echt mooi schrijven. :)

Liefde overvalt je toch? Volgens mij heb je niks te willen. ;)

Lijkt me nogal lastig, zo'n situatie..
Waarom niet nog een keer proberen want anders denk je steeds aan 'what could have been'. Maar aan de andere kant: de vriendschap.
Trouwens, als jullie het nog eens proberen, wil dat niet zeggen dat je voor altijd aan elkaar vast zit. Je zegt dat er zoveel andere vrouwen zijn die je wilt leren kennen. Maar denk je niet dat deze vrouw veel leuker is dan elk ander? (Hoewel je dat pas weet wanneer je de andere vrouwen allemaal hebt ontmoet.)
Conclusie: gewoon proberen.

Liefde komt nooit met garantie. Er zijn alleen maar goede bedoelingen, en die kunnen alle angsten en twijfels en praktische obstakels overwinnen, als je er maar voor open staat.

Het klinkt of je de liefde van je leven gevonden hebt. Gooi die kans niet weg. Het gebeurt je maar een keer in je leven.

Die niet zo stom, angsthaas.

* geeft je een enorme schop voor je donder*

zucht.. ja, ik heb denk ik de liefde van mijn leven gevonden. Mijn probleem is denk ik, wat mij in het begin niet compleet duidelijk was, haar vermogen niet monogaam te kunnen zijn. Als haar beste vriend zat dat mij nooit dwars, ik was immers niet een van haar zovele slachtoffers. Mannen om haar heen hebben de vervelende neiging compleet verliefd op haar te worden, jong en oud, lelijk en absurd knap. Ook heeft ze een vervelende gewoonte van vreemd gaan. Behalve als ze extreem verliefd is op de gozer, wat maar twee keer is voor gekomen. Ik zeg niet dat ze helemaal niet te vertrouwen is, maar mijn complete vertrouwen als partner zou ze op dit moment niet kunnen krijgen. Misschien dat het ook anders kan.

Ik ga naar haar toe. Bedankt voor de adviezen, een andere kijk op deze kwestie had ik nodig. Het kan nu namelijk nog alle kanten op gaan.

Offtopic: thx voor de complimentjes over mijn schrijfstijl. dat heb ik aan mijn muze te danken.

Ik snap dat je je misschien niet wilt binden en jezelf meer wilt ontdekken etc.
Allemaal mooi en goed, maar als ik jou was zou ik deze kans grijpen.
Wellicht kom je nooit meer zo iemand tegen als deze dame in kwestie en is dit een kans die je beter met beide handen aan kan grijpen.
En ze kan je vast wel helpen met datgene waar je bang voor bent en jezelf helpen ontdekken.
Gewoon voor gaan! Echt!

Juliette Binoche die een romanticus in hart en nieren is.. :p

Inderdaad voor gaan, een zielsverwant vind je niet snel en daar bovenop laat je een zielsverwant niet snel gaa. (y)

Ik zal niet inhoudelijk antwoorden, maar:

Verliefdheid is juist meestal een teken van iets wat je eigenlijk niet wil.
Liefde is waar je juist naar zou moeten zoeken.

En als jullie echt zielsverwanten zijn denk ik ook niet dat ze snel vreemd zal gaan.

De zaak ligt voor nu in een doofpot en we houden het bij het oude. Misschien dat we er ooit aan beginnen, misschien ook niet. Ik voel me in ieder geval een stuk beter aangezien ik nu weet dat ze me niet kwijt wil. Onze vriendschap blijft stand houden, gelukkig.

*snif* ik hoop dat ik ook ooit zo iemand vind..

In ieder geval heel veel succes en ik hoop echt dat jullie in ieder geval hele goede vrienden zullen blijven, voor altijd. :)

Het klinkt allemaal zo mooi.. het is echt precies iets waar ik altijd al van droom.. nou ja ik hoop echt dat jullie elkaar over een tijd "terugvinden" of hoe je het ook noemt.. het lijkt me echt een geweldig gevoel om ineens écht een relatie te krijgen met iemand voor wie je al jaren zoveel voelt.

"Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel gedaan hebt, dan van de dingen die je niet gedaan hebt.."

Ze is jong en heeft graag jongens om haar heen. Zo was ik ook. Maar aan een zekere leeftijd zeg je, nu is het genoeg geweest, nu wil ik 1 iemand beminnen en dat voor een lange tijd.
Laat het rusten, wat ze voelt voor jou is duidelijk, wat jij voelt voor haar is ook duidelijk. Nu moet je haar duidelijk maken dat je haar wil 'bezitten' als enige. Als zij er net zo over denkt en jou ziet als zielsverwant dan vind ik dat ze er alles voor zou moeten doen om zich enkel aan jou te geven en aan niemand anders.

Ja, I totally agree (y)

ik heb zegmaar de gok gewaagd en tot nu toe gaat alles goed, onze relatie is alleen maar verbeterd.. Ik zou zeggen: probeer et!