voel me in de war
 

Al meer als een maand ben ik in gesprek met mijn psychologe over mijn manier van denken. Volgens mijn psychologe denk ik dingen die er in werkelijkheid helemaal niet zijn. Terwijl ik gewoon 100% zeker weet dat de dingen die ik denk wel waar zijn!! Ik denk vaak dat mensen mij helemaal niet aardig en heel vreemd vinden. Maar ik weet ook zeker dat een groot aantal mensen zo over mij denkt, het is niet voor niets dat ik voor lange tijd werd gepest en dat mensen mij vaak niet begrijpen.
Maar mijn psychologe zegt dus dat het allemaal niet waar is wat ik denk, en dat ik moet gaan geloven in de wereld die zij ziet. Ze heeft gevraagd of ik mijn manier van denken op wil geven en me wil gaan concentreren op de wereld die zij ziet..om het zo maar te zeggen. Natuurlijk zou ik heel graag zoals haar denken, maar ik kan niet loslaten waar ik in geloof, omdat ik gewoon zo zeker weet dat ik het niet verkeerd zie. Ik heb het geveoel dat mijn psychologe me wil laten geloven in een wereld die niet bestaat.
Maar goed, als ik van mijn denkbeelden af wil, dan zal ik haar moeten leren geloven. Maar hoe moet dat? Betekend het nou dat ik waandenkbeelden heb?

Ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik heb het zelf ook weleens hoor, dan vat je dingen die anderen heel onschuldig bedoelen veel te zwaar op.

De beste oplossing om erachter te komen wat mensen nou echt van je vinden is het ze gewoon te vragen. Ik weet dat dit heel moeilijk is, maar als er een geschikt moment is, vraag het dan en vraag vooral om een eerlijk antwoord.

Je psychologe probeert je echt geen waanbeelden aan te praten. Ze probeert jouw gevoelens over de meningen van anderen waarschijnlijk wat te reduceren, maar ze wil je vast niet doen geloven dat iedereen op de hele wereld jou aardig vindt! Probeer er voor open te staan, dan leer je later misschien realistischer te kijken naar reacties van anderen en weet je ook beter wat je hier wel en niet uit af kunt leiden.

Sterkte!

Met haar leren geloven leer je niet veel imo,
je moet het ook zelf kunnen zien.
Kunnen aannemen dat het niet zo is, is wel mooi,
maar zelf zien wat wel waar is lijkt me ook fijner voor jou,
ben je niet afhankelijk van wat een ander zegt dat *echt* is.
Hoe je haar moet geloven, of hoe je zelf kan zien
wat echt is en wat niet, kan ik niet zeggen..
Ben geen psych of wat dan ook, en denk dat
dat per persoon verschilt..
Dunno.. Vertekend beeld van de werkelijkheid misschien,
als gevolg doordat je gepest bent..

Dit komt een beetje verwarrend over zoals je dat zo formuleert. Zijn de dingen die jij denkt volgens haar niet waar omdat ze er niet zijn, of zijn ze er wel, maar zijn jullie het er niet over eens of ze wel of niet waar zijn? :confused:

Waarom begrijpen de mensen je vaak niet? Komt dat misschien omdat je anders tegen bepaalde dingen aankijkt dan zij of is er misschien een andedre reden?

Ik denk dat je het op zich ook niet verkeerd ziet, maar eerder anders. Ik kan me niet voorstellen dat je psychologe je wil laten geloven in een wereld die niet bestaat. Ze is blijkbaar van mening dat er in haar ogen iets mis is met wat jij denkt omdat er volgens haar maar één juiste manier is om de wereld te zien, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik weet sinds 18 maart dat ik een stoornis in het autistische spectrum heb die bekend staat als het syndroom van Asperger. Zie voor verdere informatie hierover http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=415563
Ik interpreteer bepaalde dingen anders dan anderen, maar dat wil nog niet zeggen dat mijn interpretatie daarom ook verkeerd is. Het is alleen maar anders.

Je hebt in ieder geval geen waandenkbeelden. Je kijkt hooguit anders tegen bepaalde zaken aan dan je psychologe, maar zoals ik al aangaf hoeft dat niet te betekenen dat dat verkeerd is, omdat het toevallig anders is. Misschien is het een idee om het daar eens met je psychologe over te hebben.

Hoi Moon,

Ik ga je een mail sturen. Kan je even kijken of je hem hebt?

Je psychologe zet het wel erg zwart/wit.

Ik zal je zeggen, er is een jongetje bij mij in de klas, een dik jongetje. Hij gedraagt zich enorm kinderachtig, en niemand uit de klas mag hem. Ik zelf ook niet, maar ik bemoei me gewoon niet met m. Hij is dus zwaar overgewicht, en bij een gymles wandklimmen ging t wel aardig dus ik zei "Hey pieter, ging goed heh?" Waarop pietje reageerde met: "Rot op, ben je dom of zo?"
Hij vatte mijn opmerking op met een negatieve tint. Hij wordt negatief benaderd, dus je kan niets tegen m zeggen of je "pest" m.

Kan t misschien zijn dat je opmerkingen die niet slecht bedoeld zijn verkeerd opvat? Mensen kunnen je niet mogen, hell, er zijn zat mensen die mij niet mogen omdat ik mezelf gewoon ben, maar ik bemoei me niet met ze. Ik negeer ze gewoon.
Mijn advies: Blijf bij je vrienden/vriendinnen en laat de rest varen. Vertel je psychologe maar dat ze ook niet erg goed bezig is met haar 'therapie'. Ik heb ook meerdere boeken over psychologie gelezen, en wat je vooral niet moet doen is aandringen op een bepaald standpunt. Kvind het geen stijl wat zij doet. Je hebt geen waanbeelden, maar je psychologe probeeert je op te vrolijken met leugens. Doen mensen wel vaker (weet ik uit ervaring :mad: )

suc6! (y)