Rode Tegels
 

trillend op de koude tegels,
achtergelaten door die ene waar ze ooit van hield,
wat heeft ze hem dan toch misdaan
dat hij haar leven zo vernield?

rechtstaan lijkt onmogelijk,
de diepe wondes doen zo'n pijn,
ze heeft geen moed om te overleven
nu hij er niet meer zal zijn.

het bloed vloeit uit haar lichaam,
toch moet het nog sneller gaan,
de witte tegels moeten rood worden,
het moet duidelijk zijn wat ze heeft gedaan.

en dan steekt ze nog een keer,
in haar buik en in haar keel,
met het vlijmscherpe keukenmes
totdat ze tevreden is over het geheel.

trillend op de rode tegels,
achtergelaten door die ene waar ze ooit van hield,
zal ze sterven op die tegels?
heeft ze nu haar leven vernield?

tja.. ik vinnem wel mooi opzich. In de hij/zij vorm vind ik erg leuk omdat dat niet zo vaak gebeurt. Leuk dat je de 1e strofe gedeeltelijk hebt terug laten komen in de laatste.

ik vind het eigenlijk een best wel zielig gedicht..
maar wel mooi

mooi!